Δευτέρα 11 Νοεμβρίου 2013

Χρώμα ακόμα και τις πιο δύσκολες μέρες!

Τι κάνεις τις μέρες που θεωρείς δύσκολες;
Τις μέρες που έχεις αναλάβει κάποιες υποχρεώσεις για κάποιους άλλους και θέλεις να τους βγάλεις ασπροπρόσωπους; Που θέλεις να φανείς αντάξιος στα μάτια τους που σε εμπιστεύτηκαν; Έλα μου ντε! Τι κάνεις;;;
Εγώ παιδιά συνήθως καταρρέω… μέχρι να φτάσει εκείνη την στιγμή, τα παίζω στην κυριολεξία… και μετά τα καταφέρνω… σαν τις αρτίστες ένα πράγμα… που μέχρι να ανέβουν στην σκηνή είναι του θανατά… και μόλις ανέβουν, γίνονται άλλοι άνθρωποι….
Γιατί γίνεται αυτό;;; Μα γιατί άλλο;;; Για δύο βασικούς λόγους κατ’εμέ:
  1. Πολλή σημασία στη γνώμη των άλλων… Τι θα γίνει βρε παιδί μου αν γίνει και κάτι λάθος;;; Άνθρωποι δεν είμαστε… όμως αυτή η κριτική με κυνηγάει… δεν την μπορώ, βρε παιδί μου…
  2. Ανάγκη να έχω τα πάντα υπό έλεγχο… Μα είναι δυνατόν αυτό βρε παιδί μου; Πώς γίνεται τα πάντα να βρίσκονται υπό έλεγχο;;; Αφού στη ζωή, όλα είναι ανεξέλεγκτα…
Κι έτσι όπως είναι συνηθισμένος ο οργανισμός μας, σήμερα ξύπνησε με τα «όλα» του… τι σφιξίματα, τι πόνοι στο στήθος, τη δυσκολία στην αναπνοή, τι φόβος να βγω έξω από το κουκούλι μου… τι… τι… τι…
Κι όμως… η ευτυχία είναι απόφαση…
Τι έκανα λοιπόν;;; Αντί να χουχουλιάσω ή μάλλον να κρυφτώ κάτω από την κουβέρτα μου, τρέμοντας από το φόβο μου και περιμένοντας την καταστροφή, σηκώθηκα, ντύθηκα κι έβαλα κι ένα κατακόκκινο φουλάρι. Χρώμα. Έντονο χρώμα να διώξει μακριά τη μίρλα. Και πριν έρθω στο γραφείο, ήπια και τον καφέ μου έξω (το σφίξιμο βέβαια εκεί, αλλά εγώ τον ήπια) και φεύγοντας είπα καλημέρα στη γηραιά κυρία που έπινε τον ελληνικό καφέ της και κάπνιζε ήρεμα το τσιγαράκι της…
Και δεν θύμωσα μαζί της κι ας είμαι φύσει και θέσει αντικαπνίστρια… Έτσι κι αλλιώς θα έφευγα εκείνη την στιγμή… Σηκώθηκα, της χαμογέλασα και της είπα ‘καλημέρα’… Στην αρχή, με κοίταξε παραξενεμένη… αλλά αμέσως μετά μου χαμογέλασε κι εκείνη… και μου είπε πραγματικά μέσα από την καρδιά της (το ένιωσα, ήταν τόσο αληθινό!!!) «να έχεις μια υπέροχη μέρα κορίτσι μου!!!» κι ήρθα στο γραφείο μ’ένα σφίξιμο λίγο πιο αλαφρύ…
Ελπίζω το απόγευμα να κυλήσει καλά…
Αύριο θα σας πω, αν κύλησαν όλα ωραία ή…

Γιατί όμως να μην κυλήσουν;;; Το απόγευμα θα είναι ένα ωραίο απόγευμα!

1 σχόλιο: