Εμπιστεύσου τους ανθρώπους!!!

Φοβάσαι τους ανθρώπους; Φοβάσαι να τους εμπιστευτείς; Φοβάσαι να τους πλησιάσεις και να τους δείξεις πως είσαι ευαίσθητος κι ευάλωτος; Σε πλήγωσαν στο παρελθόν και φοβάσαι τώρα… Θωρακίστηκες με μια πανοπλία, κρύβεσαι μέσα στο κάστρο σου και ζεις παρέα με τη μοναξιά σου… Πιστεύεις πράγματι πως θα βρεις την αληθινή ευτυχία στην υποτιθέμενη ασφάλεια που σου χαρίζει η απομάκρυνση από τους ανθρώπους;;;

Πόσον καιρό το έκανα αυτό!!! Έζησα μια ζωή ολόκληρη μέσα στους ανθρώπους αλλά στην ουσία μακριά από αυτούς. Είχα πληγωθεί βαθιά σε μικρή ηλικία από ανθρώπους δικούς μου… όχι μια… όχι δυο… όχι τρεις… αμέτρητες φορές… Και κάποια στιγμή, αργά – αργά αλλά σταθερά, κλείστηκα στο καβούκι μου, πίστεψα πως ήμουν πλέον δυνατή και δεν θα άφηνα κανέναν να με πληγώσει, πως κανείς δεν θα μπορούσε πλέον να διακορέψει την ψυχή μου…

Πόσο λάθος είναι η απομάκρυνση από τους ανθρώπους…

Μην φοβάσαι ν’ανοιχτείς… Μην φοβάσαι να δείξεις τις πληγές σου… Μην φοβάσαι να δείξεις πως είσαι κι εσύ άνθρωπος…

Στα πέτρινα χρόνια της μοναξιάς, ανακάλυψα πως μπορεί πλέον να μην είχαν «σημάδια» πλέον στο κορμί μου αλλά τι σημασία έχει;;; Ένα κορμί δίχως ατέλειες, δίχως λεκέδες είναι ένα κορμί τέλειο μεν, άψυχο και ψυχρό δε… το ίδιο και μια ψυχή… τι να την κάνεις τη ζωή αν δεν την μοιράζεσαι με άλλους;;;

Ανοίγομαι πλέον… Δεν φοβάμαι πλέον να πληγωθώ… και τι έγινε;;; Μήπως εγώ δεν έχω πληγώσει; Μήπως εγώ δεν έχω φερθεί σκάρτα σε ανθρώπους; Δεν είμαι ούτε εγώ ‘αμέμπτου ηθικής’… ανοίγομαι μετά από καιρό… στους δικούς μου ανθρώπους… στους φίλους… στους άγνωστους… δείχνω πλέον και την τρωτή πλευρά μου…

Και ως δια μαγείας… οι σχέσεις μου αποκτούν μία νέα διάσταση… πιο ανθρώπινη… πιο ζεστή… ναι, δεν είμαι πλέον η σούπερ δυνατή… είμαι όμως αληθινή…

Δεν φοβάμαι πλέον το ανθρώπινο άγγιγμα… δεν φοβάμαι το φιλί στο μάγουλο στους φίλους έτσι χωρίς λόγο κι αιτία… δεν φοβάμαι το χαμόγελο και την καλημέρα στον άγνωστο που μου άνοιξε το πρωί την πόρτα του ασανσέρ…

Ναι κάποια στιγμή, κάπου σ’ένα τρίστρατο, μια νέα πληγή θα περιμένει…

Ε και; Μετά από λίγο καιρό, θα την βλέπω κι εκείνη μαζί με τις υπόλοιπες πληγές του κορμιού και της ψυχής μου…

Κι αντί να κλαίω… θα χαίρομαι γιατί παρέμεινα άνθρωπος…