Τρίτη 31 Δεκεμβρίου 2013

Όποιος τολμά τα θεριά νικά!!!

Χάθηκα... χάθηκα λίγες μέρες... αλλά ήταν για καλό σκοπό...
Όποιος τολμά, τα θεριά νικά...
Είπαμε ότι σας λέω, δεν είναι ξεπατικωμένο από κάποιο βιβλίο αυτοβοήθειας αλλά έπειτα
από παρατήρηση πάνω σε μένα...
Δυο χρόνια σχεδόν δεν τολμούσα να ξεμυτίσω από το σπίτι μου... δυο χρόνια η σκέψη και μόνο ότι θα περπατήσω δυο βήματα μου έφερνε αφόρητους πόνους στο στήθος, φοβερή δυσφορία, αίσθημα λιποθυμίας, σιγουριά θανάτου... διάφορα...
Και κάποια στιγμή, αποφάσισα... να ζήσω...
Δυο χρόνια τώρα... ο άντρας μου και η κόρη μου με θερμοπαρακαλούσαν για ένα ταξίδι στο εξωτερικό... ήμουν ανένδοτη... εδώ τις καλοκαιρινές διακοπές των δύο τελευταίων ετών, δεν τόλμησαν να ξεμυτίσω από το ξενοδοχείο... μέχρι την πισίνα με το ζόρι πήγαινα...
Ώσπου είπα νισάφι... είναι πολύ εγωιστικό να στερείς τη χαρά από τους άλλους... στην ουσία τι έκανα... γινόμουν το κέντρο της προσοχής τους με τις αρρωστημένες μου φοβίες...
Κι αποφάσισα να δω πρώτα τους άλλους και μετά τον εαυτούλη μου... είπα "Σοφάκι, ας πεθάνεις, αλλά πρέπει να δεις και πέρα από τη μύτη σου"...
Όχι δεν ήταν εύκολο... Εκατό φορές προσπάθησα να κάνω πίσω... όμως τελικά τους έκανα έκπληξη κι έκλεισα εισιτήρια... και πήγαμε... και ναι... έκανα και έλκηθρο... και περπάτησα και μιάμιση ώρα στερί στο κέντρο του χωριού... και... και..., και...
Νίκες πολλές... όχι πως δεν υπήρξαν οι άσχημες στιγμές... όμως τις πάλεψα...
Γι'αυτό τολμήστε... ανακαλύπτω ξανά τι έχασα όλα αυτά τα χρόνια...
ΟΠΟΙΟΣ ΤΟΛΜΑ ΤΑ ΘΕΡΙΑ ΝΙΚΑ!!!
Με τις καλύτερες ευχές μου για ένα πραγματικά ευτυχισμένο 2014!!!

Τρίτη 24 Δεκεμβρίου 2013

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!!!!!!!!!!!!!

Βιάζομαι! Βιάζομαι! Βιάζομαι!
Έκτακτο παραμονιάτικο τραπέζι κι εγώ "τρελαίνομαι", με την καλή έννοια πάντα...
Μου άρεσαν τούτα τα όμορφα τα ξαφνικά...
Στα ξαφνικά, ποτέ δεν κουράζομαι, ποτέ δεν πέφτουν οι μπαταρίες μου, ποτέ το άγχος δεν με καταβάλλει...
Στα προγραμματισμένα, είμαι 'άστα να πάνε'...
Δεν θα μπορούσα όμως να μην ευχηθώ, σε όλους εσάς, τους καινούριους μου φίλους, που με βοηθάτε ν'ανοίξω τα φτερά μου!!!
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΓΕΜΑΤΑ ΥΓΕΙΑ, ΕΥΤΥΧΙΑ, ΧΑΡΟΥΜΕΝΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΚΑΙ
ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΨΥΧΙΚΗ ΓΑΛΗΝΗ!
Φιλάκια στα μουτράκια!

Δευτέρα 23 Δεκεμβρίου 2013

Γκρινιάζω!!!!!!!!!!!!

Έχω πολύ μεγάλη ανάγκη για γκρίνια, αν και ξέρω ότι δεν θα 'πρεπε σ'ένα μπλογκ που πρεσβεύει τη χαρά και την ευτυχία και τη νίκη στους φόβους μου, να υπάρχει γκρίνια...
Όμως από την άλλη, πως να καταπνίξω τούτο το έντονο συναίσθημα γκρίνιας που έχω σήμερα...
Γιατί να το καταπνίξω;;; Αφού στο κάτω - κάτω, τούτο το μπλογκ το δημιούργησα για να γράφω ό,τι μαλακία μου κατεβαίνει, μήπως βρω επιτέλους τον εαυτό μου, μήπως καταφέρω και βγω από τα σκοτάδια της ψυχής μου που μου προκαλούν απίστευτους πόνους στο στήθος...
Θέλω να γκρινιάξω, θέλω μια αγκαλιά να χωθώ μέσα και να κλάψω κι ένα χάδι πάνω από το κεφάλι μου...
Θέλω κάποιος να μου πει να μην φοβάμαι, πως είναι αυτός εκεί για εμένα, πως θα περάσει και τούτο το σημερινό...
Θέλω... όμως όλα μου φαντάζουν απίστευτα μαύρα τούτη την στιγμή... κι όσο κι αν προσπαθώ να δω κάπου ένα ροζ, ένα σιελ, ένα βεραμάν... κάτι πιο ανοιχτό τέλος πάντων... δεν τα καταφέρνω...
Συνήθως η όλη αυτή "μαλακία" μου κρατάει κάπως και μετά περνάει... αλλά αυτό έχει ξεκινήσει από εχθές, εντάθηκε κάποια στιγμή χθες βράδυ και συνεχίζεται αμείωτο σήμερα από το πρωί...
Ο πόνος είναι αβάσταχτος, ο αέρας δεν μου φτάνει με τίποτα, δεν μπορώ να σηκωθώ από το κρεβάτι...
Ειλικρινά, δεν ξέρω αν είναι αυτομαστίγωμα, αυτοτιμωρία ή ό,τι άλλη μαλακία επιτέλους, επειδή δυο βδομάδες τώρα είχα σιγά - σιγά αρχίσει να αισθάνομαι άνθρωπος...
ξαναπαίρνω την κατρακύλα...
ξαναβουτάω στα σκατά...
Το ξέρω, πως μόνο εγώ μπορώ να σηκώσω τον εαυτό μου... το ξέρω πως μόνο αν θελήσω εγώ θα βγω από τούτη τη μίζερη κατάσταση... το ξέρω...
όμως πλέον κουράστηκα... δεν έχω άλλες δυνάμεις...
Διάβασα κάπου, στο σάιτ ενός ψυχιάτρου, πως είναι παιδιάστικη αντίδραση το "κουράστηκα"... πως δεν δείχνει πως αναλαμβάνεις την ευθύνη του εαυτού σου... πως...
Μπορεί...
από την άλλη, ίσως όλη αυτή η σημερινή ξάπλα να ήταν ένα σημάδι... πως ο οργανισμός μου θέλει να ξεκουραστεί... μια ανάπαυλα... γιατί τις τελευταίες μέρες τον είχα παραζορίσει...
Ίσως...
 

Κάθε πτώση μια ανάταση!

Οι νίκες δεν είναι πάντα στο πρόγραμμα...
Δυστυχώς ή ευτυχώς υπάρχουν και οι ήττες... και σήμερα είναι μια μέρα που έφαγα μια ολοκληρωτική ήττα...
όχι μόνο δεν κατάφερα να πάω στη δουλειά αλλά που λέει ο λόγος ούτε από το κρεβάτι να σηκωθώ... ο πόνος στο στήθος είναι αφόρητος κι η δυσφορία άλλο πράγμα...
Δεν φοβήθηκα όμως... κάτι είναι κι αυτό...
Θα ήθελα να κλάψω αλλά δυστυχώς δεν το κατάφερα ούτε κι αυτό...
Δεν ξέρω γιατί μου συνέβη τόσο έντονο σήμερα...
Θα μπορούσα να το αποδώσω στο άγχος των γιορτών, που δεν τις θέλω καθόλου μα καθόλου...
Θα μπορούσα να το αποδώσω στο χθεσινό "κακό μάτι"...
Θα μπορούσα να το αποδώσω στον 'αέρα' που είχα αρχίσει να παίρνω τον τελευταίο καιρό κι ο εαυτός μου με γύρισε δέκα σκαλιά πίσω...
Θα μπορούσα να το αποδώσω στο "εγώ" που εμφανίστηκε απρόσκλητο το Σάββατο...
Θα μπορούσα...
Όμως ακόμα κι έτσι... κάθε ήττα κάτι θέλει να μας πει... ίσως από κάτι θέλει να μας προφυλάξει...
Θα προσπαθήσω να χαλαρώσω λοιπόν και να δω το καλό από όλη αυτή την ιστορία...

Κυριακή 22 Δεκεμβρίου 2013

Το τίμημα της νίκης


Το τίμημα της νίκης είναι μεγάλο... πρέπει να είσαι έτοιμος να το αποδεχθείς, να το υποστείς...
τόσα χρόνια το τίμημα της κάθε νίκης μου, το πλήρωνα ακριβά... δεν θέλω να ρίξω ευθύνες στους άλλους που έβγαζαν τα απωθημένα τους επάνω μου... μόνο εγώ είμαι υπεύθυνη για τις επιλογές μου... μόνο εγώ...
Τώρα όμως έμαθα να περιμένω πως μετά από κάθε νίκη μου, με περιμένει ένα σούπερ αυτομαστίγωμα... κι αφού το εμπέδωσα καλά αυτό το μάθημα, αποφάσισα πλέον να το σταματήσω... μετά από κάθε νίκη μάγκα μου, θα έρχεται κι άλλη νίκη...
Γιατί μόνο εγώ είμαι πλέον υπεύθυνη του εαυτού μου... μόνο εγώ... κι αν δεν μπορείτε πλέον να συνυπάρξετε μαζί μου, τα κουβαδάκια σας και σ'άλλη παραλία...
Χθες, ήταν μια μέρα με πάρα μα πάρα πολλές νίκες... μετά από χρόνια ολόκληρα...
Δεν χρειάζεται να τις απαριθμήσω...
και σήμερα... σήμερα φυσικά... το υποσυνείδητο παίζει τα τρελά του...
Όμως εγώ φιλαράκι αλλάζω...
'Δεν πα να λες εσύ, δεν σε ακούω... εγώ φιλαράκι θα γίνω καλά όσο και να χτυπιέσαι εσύ...'
Το τίμημα της νίκης δεν θα είναι πλέον ακριβό για μένα...
Η νίκη θα είναι η καθημερινότητά μου...
Εγωιστικό; Μπορεί... Όμως μαθαίνω πλέον ν'αγαπώ τον εαυτό μου...

Παρασκευή 20 Δεκεμβρίου 2013

Γέλιο σε κάθε περίσταση!

Γελάω!!! Γελάω πολύ τις τελευταίες μέρες με τον εαυτό μου…
Πώς μια μάνα βλέπει το μικρό της να κάνει σκανταλιές και να κρύβεται;;;
Πώς μια μάνα χασκογελάει από μέσα της ενώ απ’έξω δείχνει αυστηρή και μαλώνει το καμάρι της γιατί έσπασε πάνω στο παιχνίδι με την μπάλα το φλυτζανάκι του καφέ;;;
Έτσι κι εγώ… γελάω με εκείνο το κομμάτι του εαυτού μου, το μικρό κι ανώριμο…
Μ’εκείνο το κομμάτι του εαυτού μου που πεισματικά προσπαθεί να μείνει ένα μικρό παιδί… που κάνει βλακείες και κρύβεται… που κάνει ζημιές και φωνάζει χωρίς λόγο για να τραβήξει την προσοχή των άλλων… που του πονάει η κοιλιά για να μην πάει σχολείο και να χωθεί στην αγκαλιά της μαμάς του για χάδια… που θυμώνει γιατί δεν του έγινε κάποιο χατίρι και κρατάει την αναπνοή του μέχρι να κοκκινίσει και να σκάσει και τότε η μαμά του, θα τρέξει όλο αγωνία να πραγματοποιήσει κάθε του επιθυμία…
Ένα παιδί ζωηρό, ατίθασο και κακομαθημένο… μα ωστόσο παμπόνηρο και πανέξυπνο… που όταν κάποια στιγμή η μαμά του απηυδισμένη και κουρασμένη δεν υποκύπτει στους ‘εκβιασμούς’ του… εκείνο ανακαλύπτει νέα κόλπα, νέας μορφής εκβιασμούς κι η μαμά υποκύπτει και πάλι γιατί δεν ξέρει αν αλήθεια του πονάει το κεφάλι ή αν λέει ψέματα…
Έτσι λοιπόν και το κακομαθημένο παιδί μέσα μου… τα κόλπα του ανακαλύπτονται από τη μαμά του, όμως εκείνο ‘στίβει το μυαλό του’ και βρίσκει συνέχεια κι άλλα… κι άλλα… όλα καινούρια κι ευφάνταστα…
Όμως πλέον και η ενήλικη μαμά μέσα μου έμαθε να αναγνωρίζει όλα τα κόλπα του… και δεν του δίνει τη σημασία που εκείνο ζητάει… χαμογελάει από μέσα της και στέλνει το παιδί της να κάνει κανονικά τα μαθήματά του…
Γελάω πολύ αυτές τις μέρες με τον μικρό ανεύθυνο κακομαθημένο εαυτό μου… Ενηλικιώνομαι σιγά – σιγά (ψυχικά γιατί σωματικά έχω ενηλικιωθεί εδώ και πάρα πολλά χρόνια) κι ελπίζω τούτο το κακομαθημένο παιδί να μ’αποχαιρετήσει για πάντα με όλα τα τερτίπια του…

Τι είναι τελικά τούτο το μυαλό… άλλα ήθελα να γράψω κι η σκέψη μου αλλού μ’οδήγησε…. Μέσα σ’όλα τούτα τα τολμηρά βήματα που έχω κάνει τον τελευταίο καιρό, υψώνεται τις γιορτινές μέρες μπροστά μου ένα βουνό ολόκληρο…
Πρέπει να κάνω ένα τεράστιο άλμα… να ταξιδέψω στο εξωτερικό… το ξέρω πως σε άλλους ακούγεται «ευλογία Θεού» αλλά εγώ τούτο το ταξίδι το τρέμω… το φοβάμαι… δεν ξέρω πως θ’ανταπεξέλθω… μερικές βδομάδες πριν δεν τολμούσα να ξεμυτίσω από την πόρτα του σπιτιού μου και τώρα θα τολμήσω να διαβώ τα σύνορα;;; Δεν ξέρω… από τη μια, τα βήματά μου πρέπει να είναι αργά και σταθερά… από την άλλη όσο το σκέφτεται τόσο πιο βαριά γίνονται…
Πρέπει να σταματήσω να βλέπω τον εγωιστικό εαυτό μου και πρέπει να δω την οικογένεια μου που τόσο πολύ το θέλει τούτο το ταξίδι…

Θα βάλω το κακομαθημένο παιδί τιμωρία κι ελπίζω να μην το σκάσει…

Τρίτη 17 Δεκεμβρίου 2013

Τόλμησε!!!

Χάθηκα για τρεις ολόκληρες μέρες… Δεν ξέρω αν το πρόσεξε κανείς… Προφανώς όχι… αλλά πρέπει να το πω… γιατί τόλμησα και πέρασα καλά…
Ήταν ένα ταξίδι μικρό, απρόοπτο, χωρίς πρόγραμμα…
Υπήρχε ένα κομμάτι του εαυτού μου που αρνιόταν πεισματικά να πάει κι ένα άλλο που έλεγε πρέπει να τολμήσεις… Σταμάτα πια αυτή την αυτολύπηση, αυτό το φόβο, αυτή τη δειλία… δεν βγάζει πουθενά…
Αν πεθάνεις, τουλάχιστον να πεθάνεις όρθια…
Κι έτσι τόλμησα… κι ως δια μαγείας πήγε ανέλπιστα καλά… Πολύ καλά… Μετά από πολύ καιρό, μπορώ να πω πως ναι πέρασα καλά!!!
Όμως όπως έχουμε πει… το ρημαδιασμένο υποσυνείδητο είναι άτιμο πράγμα… Όταν πας να ξεφύγεις από τα δεσμά, κάνει τα πάντα για να σε γυρίσει πίσω…
«Όχι κυρία μου… πώς είσαι καλά;;; πώς είναι δυνατόν να είσαι καλά;;; Ένα μαύρο χάλι πρέπει να είσαι…»
Έτσι από το δρόμο του γυρισμού κιόλας, άρχισε τα διάφορα ωραία… μικροφοβίες στην αρχή, πόνοι στο στήθος στη συνέχεια… ξέρεις όλα τα ωραία…
Και σήμερα φυσικά, πήγε να βάλει τα μεγάλα μέσα!!! Μετά από τέτοια νίκη, να πάρεις αέρα;;;
«Όχι κυρία μου… δεν μπορείς να είσαι καλά… πρέπει να είσαι τ’ανάσκελα… εγώ το υποσυνείδητο σου που κάνω τα χατίρια των άλλων και του μικρού ανασφαλούς εγωκεντρικού εαυτού σου, θέλω να είσαι άρρωστη και φοβισμένη κι εξαρτημένη…»
Και σηκώθηκα… oh yes!!! Κι είπα «Σοφάκι, είναι αδύνατον να βγεις από το σπίτι…»
Μετά από λίγο όμως, είπα ξανά πως δεν είναι δυνατόν να κάνω το χατίρι σε τούτο το κακομαθημένο παιδί (κι ας είναι κι ο ίδιος μου ο εαυτός)…
Που και που χρειάζεται και καμιά σφαλιάρα για να συνέρχεται…
Κι έτσι σηκώθηκα και βγήκα και ήρθα στο γραφείο…
Εννοείται πως τα ‘ωραία’ συνεχίζονται… και σφιξίματα στο στήθος… και δυσφορία… και ζαλάδες… και όλα…
Όμως τόλμησα!!!
Για μένα αυτό έχει σημασία…
Πως τόλμησα… πως δεν άφησα το μικρό κακομαθημένο Σοφάκι να πάρει το χαλινάρι από την ενήλικη κι υπεύθυνη Σοφία…
Τόλμησα… κι ο τολμών νικά…


Παρασκευή 13 Δεκεμβρίου 2013

Το χαμόγελο έπιασε!

Δεν ξέρω κατά πόσο σας ενδιαφέρει, αλλά επειδή το υποσχέθηκα, δεν γίνεται να μην το πω...
Έντεκα πλέον το βράδυ... και το "χαμογέλα", αυτής της δύσκολης μέρας έπιασε!
Ω! ναι δεν ήταν εύκολο, ω! ναι! υπήρξαν στιγμές που δάγκωνα τα χείλη μου από τον πόνο
για να χαμογελάω... όμως έπιασε!!!
Σ'ευχαριστώ Θε Μου!!!
Εκεί, εσείς πέρα ακούτε...
ΧΑΜΟΓΕΛΑΤΕ... κι όχι μόνο χαμογελάτε αλλά
ΓΕΛΑΤΕ! ΓΕΛΑΤΕ ΔΥΝΑΤΑ!!!
 

Smile!

Στις πιο δύσκολες μέρες σου, χάρισε στον εαυτό σου το μεγαλύτερο χαμόγελό σου...
και μην ξεχνάς... πως ό,τι κι αν είναι αυτό που σε βασανίζει... θα περάσει...
Χαμογέλα και σκέψου... "κι αυτό θα περάσει"
Πίστεψε και πες... "κι αυτό θα περάσει"...
κι ύστερα όλα θα γίνουν μια ανάμνηση...
Υ.Γ. Επειδή όλα τα πειράματα, τα κάνω επάνω μου... Οι συνταγές δηλαδή που λέω είναι δοκιμασμένες... θα σας πω τα αποτελέσματα το βράδυ...

Πέμπτη 12 Δεκεμβρίου 2013

Το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω!

Αυτό το υποσυνείδητο τελικά είναι άτιμο πράγμα…
Δεν θέλει να σ’αφήσει να προχωρήσεις μπροστά… Δεν θέλει να σ’αφήσει να δοκιμάσεις τις δυνάμεις και τις αντοχές σου… Δεν θέλει να σου γνωρίσει τον κόσμο της ελευθερίας…
Με όλες του τις δυνάμεις αντιστέκεται… Με όλα του τα μέσα σε πολεμάει… Κι έχει όπλα στη φαρέτρα του συνήθως ύπουλα και αποτελεσματικά… και δυστυχώς, τις περισσότερες φορές είναι ο νικητής…
Ποιος μπόρεσε να κάνει παιχνίδι στο υποσυνείδητό του και να το σκάσει από αυτό; Ποιος μπόρεσε να το κοροϊδέψει; Και στην τελική, ποιος μπόρεσε να το κάνει σύμμαχό του;;;
Το περίμενα σήμερα, ότι ο monsieur υποσυνείδητο θα έπαιζε διάφορα μαζί μου… εχθές είχα κερδίσει κατά κράτος… το αίσθημα της απέραντης γαλήνης και της αγάπης που με κατέκλυζε για όλο τον κόσμο ήταν μοναδικό. Πώς ήταν δυνατόν να με άφηνε να το ζήσω; Ήμουν σίγουρη ότι σήμερα θα σκαρφιζόταν διάφορα για να με γυρίσει ξανά πίσω… στον κόσμο της αυτολύπησης, του φόβου και της μιζέριας…
Όμως το άτιμο, τη σημερινή μάχη δεν την υπολόγισε καλά… Γιατί εγώ πλέον είδα τι κρύβεται κάτω από τον γκρεμό… κι αν ακόμα έχω τις επιφυλάξεις και τις φοβίες μου, έχω πλέον πάρει την απόφαση να δοκιμάσω…
Κι αν αυτό είναι ύπουλο και παίζει με άνισους όρους, έχω πλέον μάθει να παίζω κι εγώ έτσι… Ανακαλύπτω εκ νέου τους όρους του παιχνιδιού… Βρώμικο παιχνίδι θέλεις,  βρώμικο παιχνίδι λοιπόν…
Δεν το υποτιμώ πλέον… Ξέρω ότι είναι ένας πολύ ισχυρός αντίπαλος… Το αφήνω να κάνει ‘παιχνίδι’… να δω μέχρι που θα πάει…
Σήμερα ας πούμε… ήξερα πολύ καλά τι ήθελε να κάνει… ξεκίνησε από το πρωί με τα γνωστά του κόλπα… κι όταν είδε ότι δεν έπιασαν, άρχισε κι άλλα… (τα περίμενα κι αυτά…) και ποιος ξέρει και τι άλλο θα σκαρφιστεί… γιατί μονίμως σκαρφίζεται…
Άστο να γκρινιάζει… άστο να λέει…
Πώς μπορείς να στερήσεις την ελευθερία από έναν άνθρωπο που το μυαλό του μονίμως πετάει σ’άλλη γη σ’άλλα μέρη;;; Κάνε ό,τι νομίζεις monsieur υποσυνείδητο, πάλεψε όπως μπορείς…
Δυστυχώς για σένα, έχω ανακαλύψει τι κρύβεται στην άλλη άκρη του τούνελ…

Το ποτάμι δεν γυρίζει πλέον πίσω…

Τετάρτη 11 Δεκεμβρίου 2013

Και τώρα τι;



Και ξαφνικά ξυπνάς κι ανακαλύπτεις ότι ξύπνησες χωρίς ιδιαίτερο φόβο, χωρίς την παρέα του ελέφαντα, χωρίς αφόρητους πόνους…
Αυτό που παρακαλούσες τα τελευταία πέντε χρόνια… Η παράκλησή σου έγινε πραγματικότητα… Τι ζητούσες;;; Ένα πρωινό δίχως τον παράλογο φόβο, δίχως τον πόνο που σε έκανε κομμάτια…
Κι ο Θεός σε άκουσε… Κι ορίστε ένα πρωινό ξύπνημα ανθρώπινο…
Κι εσύ κάθεσαι, αποδιοργανωμένη και δεν ξέρεις πώς να το χειριστείς…
‘Μα είναι δυνατόν;’ σκέφτεσαι. ‘Μα εγώ… εγώ είχα μάθει να ζω έτσι… μα δίχως τον πόνο μου, πώς θα γκρινιάζω, πώς θα τραβάω την προσοχή, πώς θα αντλώ αρρωστημένη ηδονή από τη μιζέρια μου;’
Κι έξαφνα έρχεσαι αντιμέτωπη με αυτό που δίσταζες, που δεν τολμούσες να δεις όλα αυτά τα χρόνια. Με την ευθύνη του εαυτού σου. Δεν ευθύνεται κανείς ούτε για την ευτυχία ούτε για τη δυστυχία σου. Συ είσαι η μόνη υπεύθυνη.
Είναι στο χέρι σου πλέον να επιλέξεις… εάν θα ζεις ελεύθερη από πόνους ή με τους πόνους κατάστηθα…
Και σου ‘ρχεται η σκέψη…
‘Εάν γίνω καλά, θα πρέπει να αντιμετωπίσω όλα αυτά που με την αρρώστια μου απέφευγα να αντιμετωπίσω…’
Και τώρα κοπελιά, εσύ έχεις το καρπούζι εσύ και το μαχαίρι…
Η απόφαση είναι δική σου και μόνο δική σου…
Άραγε θα μεγαλώσεις και θα πάρεις την ευθύνη του εαυτού σου;
Άραγε θα βρεις το θάρρος να ανακαλύψεις τον αληθινό σου εαυτό;
Ή πάλι θα φοβηθείς και θα βρεις καταφύγιο και ψεύτικη ασφάλεια στην αγκαλιά του φόβου και της αρρώστιας, στην προσοχή των άλλων;;;
Είσαι στην άκρη… του γκρεμού… Μπροστά σου απλώνεται η απέραντη θάλασσα…
‘Και τώρα τι;’ αναρωτιέσαι. ‘Πηδάω ή πάω τρέχοντας πίσω…’
Θα νικήσω ή θα το υποσυνείδητο θα προσπαθήσει να γραπωθεί πάλι ρίχνοντας με ακόμα πιο βαθιά…
‘Και τώρα τι;’
Βούτα κοριτσάκι… και θα το ανακαλύψεις…

Το άγνωστο ΣΕ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ…

Τρίτη 10 Δεκεμβρίου 2013

Ποιος είσαι εσύ;;;

Ποιος είσαι ‘συ άνθρωπε που νομίζεις πως μπορείς να τα ελέγχεις όλα;
Ποιος είσαι ‘συ που θεωρείς τον εαυτόν σου υπεράνθρωπο και πιστεύεις πως μπορείς να κάνεις τα πάντα όπου και όπως θέλεις εσύ;
Σκύψε μέσα σου και δες την ασημαντότητά σου.
Σκύψε μέσα σου και αντιλήψου πόσο μικρός είσαι μπροστά στο σχέδιο του Θεού.
Γονάτισε και κατάλαβε πως δεν είσαι ικανός να ελέγξεις τίποτα.
Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να μην προγραμματίζεις, να μην βάζεις όρια, να μην καυχιέσαι πως εσύ θα τα καταφέρεις…
Σκύψε κι άφησε τα πράγματα να κυλήσουν όπως έρθουν…

Τότε μόνο θα ελευθερωθείς από τα δεσμά που ο υπέρμετρος εγωισμός σου έπλεξε γύρω από την ψυχή και το σώμα σου…

Δευτέρα 9 Δεκεμβρίου 2013

Ήλιος!

Ήθελα μια εικόνα με ήλιο σήμερα…
Δεν ξέρω το πώς και το γιατί… ξέρω μόνο πως αυτό είχα ανάγκη…
Όχι βέβαια πως είναι η μέγιστη ανάγκη μου, αλλά οι μεγάλες αλλαγές ξεκινάνε πρώτα από τις μικρές…
Μ’αυτή τη λογική, για να ικανοποιήσει κανείς τις μεγάλες του ανάγκες πρέπει πρώτα να καλύψει τις μικρές του ανάγκες…
Μια αυθόρμητη σκέψη λοιπόν… κι έψαξα να βρω έναν ήλιο που να με εκφράζει τη δεδομένη στιγμή…


Παρασκευή 6 Δεκεμβρίου 2013

Ευχαριστήρια προσευχή

Σ’ευχαριστώ Αη – Νικόλα,
Για όλα αυτά που αισθάνεται η ψυχή μου
Καλά και άσχημα…
Πόνος και γαλήνη…
Κάποιος λόγος θα υπάρχει…
Κι εσύ τον ξέρεις…
Όπως ηρεμείς τη φουρτουνιασμένη θάλασσα των ναυτικών
Ημέρεψε και την ψυχή μου…
Όπως παίρνεις τον πόνο των ναυαγών
Πάρε και τον πόνο από το κορμί μου…
Αη – Νικόλα!
Σ’ευχαριστώ…
Ξέρεις Εσύ τους λόγους…
Αη – Νικόλα Σ’ευχαριστώ

"Κανόνα πίστεως και εικόνα πραότητος
εγκρατείας διδάσκαλον ανέδειξέ σε
τη ποίμνη σου η των πραγμάτων αλήθεια
δια τούτω εκτείσω τη ταπεινώσει τα υψηλά
τη πτωχεία τα πλούσια.
Πάτερ ιεράρχα Νικόλαε, πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ

σωθήναι τας ψυχάς ημών".

Πέμπτη 5 Δεκεμβρίου 2013

ΦΟΥΥΥΟΥΟΥΟΥΟΥΟΥ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Είμαι απίστευτα γκρινιάρα σήμερα....
Όλα μου φταίνε... αλλά αυτός που μου φταίει περισσότερο είναι ο ίδιος μου ο εαυτός...
Δεν έχω κάνει ειρήνη μαζί του... γι'αυτό δεν γαληνεύει και η ψυχή μου...

ΦΟΥΟΥΟΥΟΥΟΥΟΥΟΥ!!!!!!!!!!!
Διώχνω όλη την αρνητική ενέργεια μακριάαααααααααααααααα!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Τετάρτη 4 Δεκεμβρίου 2013

Βγες από το καβούκι σου!!!

Ας πιάσουμε και σήμερα τα ζώα… Σήμερα από τον ελέφαντα θα σας πάω στο σαλιγκάρι…
Το σαλιγκάρι είναι ένα ζώο μικρό… που περνάει απαρατήρητο καθώς κρύβεται μέσα στο καβούκι του και που τολμά να βγει έξω μόνο μετά από τη βροχή… ως δια μαγείας όμως τότε, οι περισσότεροι άνθρωποι το βλέπουν και το παρατηρούν για την ανάγκη του να σέρνει πάντα μαζί του το προστατευτικό του σπίτι…
Έτσι λοιπόν κι εγώ χρόνια τώρα, είμαι ένα αληθινό σαλιγκάρι… Αρέσκομαι να κρύβομαι στο σπίτι μου… κάτω από τα παπλώματα μου ή μέσα στη ρόμπα μου… Χθες αποτόλμησα και βγήκα όλη τη μέρα παρακαλώ από το καβούκι μου… κι ήταν πάρα πολύ ωραία… το χάρηκα όπως ακριβώς χαίρεται το σαλιγκάρι τη βόλτα του στα καταπράσινα χόρτα μετά τη βροχή…
Είδα φίλους που είχα πάρα πολύ καιρό να δω… έκανα δουλειές που ανέβαλλα για μήνες… δεν άφησα τον εαυτό μου να γκρινιάξει… ναι! Το να βγαίνεις από το καβούκι σου κρύβει ενίοτε και ωραίες εκπλήξεις…
Σήμερα πάλι… μου φάνηκε βαρύ να βγω δυο συνεχόμενες μέρες από το καβούκι μου… Είπαμε και σε παλιότερο post ότι το υποσυνείδητό μου έχει μάθει πάρα πολύ ωραία να σαμποτάρει τις ωραίες μου στιγμές και την άλλη μέρα είμαι πάντα για τ’ανάσκελα…
Έτσι και σήμερα εγώ το σαλιγκάρι δεν ήθελα με τίποτα να βγω από την ασφάλεια του καβουκιού μου… Μια χαρά ήμουν κλεισμένη εκεί μέσα…
Όμως τελικά βγήκα… Είπα πλέον ίσως πρέπει να μεταμορφωθείς… Κι από σαλιγκάρι να γίνεις πεταλούδα! Πεταλούδα της ημέρας και πεταλούδα της νύχτας!!!
Έτσι βγήκα… Και καφέ παρακαλώ πριν τη δουλειά και τώρα βρίσκομαι στη δουλειά…

Το σαλιγκάρι βέβαια συνεχίζει να θέλει να είναι σαλιγκάρι… γι’αυτό το σώμα κάνει διάφορα ωραία… όμως εγώ αποφάσισα να είμαι γυμνοσάλιαγκας!!!

Δευτέρα 2 Δεκεμβρίου 2013

Απόλαυση χωρίς ενοχές!

Θυμάστε το παλιό διαφημιστικό slogan;;; Αν δεν κάνω λάθος κάποιο γιαούρτι το είχε λανσάρει… Τότε δεν του είχα δώσει και πολύ σημασία γιατί δεν ενδιαφερόμουν και για τα κιλά μου… γιατί το όλο θέμα το είχα δει μόνο διατροφικά…
Όμως σήμερα το πρωί, μου ήρθε στο μυαλό καθώς αισθάνθηκα – θυμήθηκα (όπως θέλετε πάρτε το) πόσο ενοχικό άτομο είμαι απέναντι στη χαρά και στην ευτυχία…
Όταν κάνω κάτι που πραγματικά το ευχαριστιέμαι και το χαίρομαι με όλη μου την καρδιά, την επόμενη μέρα είμαι για τ’ανάσκελα… σαμποτάρω και τιμωρώ τον ίδιο τον εαυτό μου γιατί πέρασα υπέροχα…
Δεν χρειάζεται τώρα να κάνουμε ούτε ψυχαναλύσεις ούτε να λέμε διάφορες θεωρίες γιατί συμβαίνει αυτό… Ξέρω πολύ καλά πως έφτασα σε τούτο το αρρωστημένο σημείο…
Όμως πλέον, αποφάσισα να το κάνω πράξη… ΑΠΟΛΑΥΣΗ ΧΩΡΙΣ ΕΝΟΧΕΣ!!!
Κι έτσι εχθές μετά από πολύ καιρό, βγήκα βραδινή τσάρκα με υπέροχη παρέα και πέρασα ωραία και γέλασα και… και… και…
Βέβαια το γαμημένο το υποσυνείδητο, το βράδυ με ξετίναξε με τα χίλια σωματικά για να μου θυμίσει ότι η απόλαυση πρέπει να τιμωρείται…
Όμως εγώ το έγραψα κανονικά… Λέγε ό,τι θέλεις μαλακισμένο του είπα… Τι κι αν αισθάνομαι χάλια;;; Εγώ πέρασα υπέροχα και θα ξαναπεράσω ό,τι κι αν λες εσύ… Μια δυο τρεις φορές, όταν θα δεις ότι δεν μασάω, θα συμμαζευτείς κι εσύ από τις αυτομαστιγώσεις…
Κι έτσι λοιπόν την απόλαυσα τη βολτούλα και δεν θα αφήσω τις ενοχές να μου αμαυρώσουν την υπέροχη αίσθηση που ένιωσα…
Απόλαυση χωρίς ενοχές λοιπόν φίλοι μου…

Είναι ένα βασικό βήμα προς την ευτυχία!!!