Και τώρα τι;

Και ξαφνικά ξυπνάς κι ανακαλύπτεις ότι ξύπνησες χωρίς ιδιαίτερο φόβο, χωρίς την παρέα του ελέφαντα, χωρίς αφόρητους πόνους…

Αυτό που παρακαλούσες τα τελευταία πέντε χρόνια… Η παράκλησή σου έγινε πραγματικότητα… Τι ζητούσες;;; Ένα πρωινό δίχως τον παράλογο φόβο, δίχως τον πόνο που σε έκανε κομμάτια…

Κι ο Θεός σε άκουσε… Κι ορίστε ένα πρωινό ξύπνημα ανθρώπινο…

Κι εσύ κάθεσαι, αποδιοργανωμένη και δεν ξέρεις πώς να το χειριστείς…

‘Μα είναι δυνατόν;’ σκέφτεσαι. ‘Μα εγώ… εγώ είχα μάθει να ζω έτσι… μα δίχως τον πόνο μου, πώς θα γκρινιάζω, πώς θα τραβάω την προσοχή, πώς θα αντλώ αρρωστημένη ηδονή από τη μιζέρια μου;’

Κι έξαφνα έρχεσαι αντιμέτωπη με αυτό που δίσταζες, που δεν τολμούσες να δεις όλα αυτά τα χρόνια. Με την ευθύνη του εαυτού σου. Δεν ευθύνεται κανείς ούτε για την ευτυχία ούτε για τη δυστυχία σου. Συ είσαι η μόνη υπεύθυνη.

Είναι στο χέρι σου πλέον να επιλέξεις… εάν θα ζεις ελεύθερη από πόνους ή με τους πόνους κατάστηθα…

Και σου ‘ρχεται η σκέψη…

‘Εάν γίνω καλά, θα πρέπει να αντιμετωπίσω όλα αυτά που με την αρρώστια μου απέφευγα να αντιμετωπίσω…’

Και τώρα κοπελιά, εσύ έχεις το καρπούζι εσύ και το μαχαίρι…

Η απόφαση είναι δική σου και μόνο δική σου…

Άραγε θα μεγαλώσεις και θα πάρεις την ευθύνη του εαυτού σου;

Άραγε θα βρεις το θάρρος να ανακαλύψεις τον αληθινό σου εαυτό;

Ή πάλι θα φοβηθείς και θα βρεις καταφύγιο και ψεύτικη ασφάλεια στην αγκαλιά του φόβου και της αρρώστιας, στην προσοχή των άλλων;;;

Είσαι στην άκρη… του γκρεμού… Μπροστά σου απλώνεται η απέραντη θάλασσα…

‘Και τώρα τι;’ αναρωτιέσαι. ‘Πηδάω ή πάω τρέχοντας πίσω…’

Θα νικήσω ή θα το υποσυνείδητο θα προσπαθήσει να γραπωθεί πάλι ρίχνοντας με ακόμα πιο βαθιά…

‘Και τώρα τι;’

Βούτα κοριτσάκι… και θα το ανακαλύψεις…

Το άγνωστο ΣΕ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ…