Τρίτη 23 Δεκεμβρίου 2014

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!!!


ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΠΑΙΔΕΣ!!!
Καλά Χριστούγεννα να περάσετε αγαπημένοι μου φίλοι,
γεμάτα ζεστασιά από όλους όσους αγαπάτε!!!


Δευτέρα 22 Δεκεμβρίου 2014

Θεριό ανήμερο...


Άφησα το θυμό ν'ανθίσει μέσα μου... για πράγματα απλά και χαζά, άφησα τον εγωισμό και τη θυματοποίηση να βγούνε μπροστά... να έχω εγώ δίκιο περισσότερο από τους άλλους...
Πόσο λίγη μπορεί να είμαι ώρες - ώρες!!! Πόσο λίγη πραγματικά...
Θεώρησα πως έπρεπε εκείνοι να ζητήσουν συγνώμη αντί να ζητήσω εγώ...
και τούτος ο θυμός θέριεψε μέσα σε λίγα λεπτά κι έγινε δάσος πυκνό, έγινε θεριό ανήμερο και σήμερα με κατασπάραξε και συνεχίζει να τρώει τις σάρκες μου...
Αντί να χαίρομαι μέρες που είναι, αντί να χαμογελώ, θυμώνω με πράγματα μικρά και ανόητα...
Πόσο λίγοι τελικά είμαστε οι άνθρωποι... Πόσο μακριά από το δρόμο της αληθινής συγχώρησης,
της μακαριότητας, από το δρόμο του Θεού...
Της Αγίας Αναστασίας σήμερα... Της φαρμακολύτριας...
Ελπίζω το φάρμακο της, να διώξει μακριά θυμό κι εγωισμό...

Καλή γιορτινή βδομάδα να έχουμε!!!

Παρασκευή 19 Δεκεμβρίου 2014

Ήταν μια φορά ένας μηνίσκος...


Και αφού τα κατάφερα με όλες αυτές τις υποχρεώσεις που είχα αυτούς τους δυο μήνες, και αφού πέρασα και ωραία στο ταξιδάκι μου στο εξωτερικό και αφού η κόρη μου έφερε και ωραίους βαθμούς στο σπίτι και αφού... αφού... αφού... αφού μάλλον άρχισα να ξεχνώ την τρέλα που πέρασα και μαζί με την αυτοπεποίθηση, φαίνεται γύρισε και ο εγωισμός...
έρχεται η Θεία Πρόνοια, το Σύμπαν, ο Γαλαξίας και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο... και σου λέει:
"Κάτσε Σοφάκι γιατί σαν πολύ αέρα πήρες κι ύστερα δεν θα σε συμμαζεύουμε... Τι νομίζεις πώς επειδή περπάτησες λίγο παραπάνω έκανες και κανένα κατόρθωμα;;; Πάρτα τώρα για να πάψεις να καμαρώνεις!!!"
Κι έρχεται μια βαρβάτη ρήξη μηνίσκου από το πουθενά και νάμαι τώρα να περπατάω με τα χίλια ζόρια, να πονάω και να παρακαλάω να περάσει με τη συντηρητική θεραπεία γιατί μετά ο γιατρός μίλησε για χειρουργείο... Κι έτσι γιορτές με βλέπω "κούτσα - κούτσα" και μια χαρά θα είναι και το "κούτσα - κούτσα" αν δεν έχει "αχ βαχ! πονάω!!!".
Πήρα μάλλον πολύ φορά κι ο οργανισμός έκανε λίγο πίσω...
Εγώ άκουγα μηνίσκους και φανταζόμουν αθληταράδες και ιδρωμένους ποδοσφαιριστές και γκολάρες και διάφορα άλλα τέτοια... τι να πω;;;
Καλό Παρασκευοσαββατοκύριακο!!!
Φιλάκια στα μαγουλάκια!!!
Υ.Γ. Είδατε φωτό που σας πόσταρα;;; Άσχετη αλλά ωραία!!!

Τετάρτη 17 Δεκεμβρίου 2014

Δευτέρα 15 Δεκεμβρίου 2014

Ένα - ένα, τα οχυρά πέφτουν!!!


Του Αγίου Ελευθερίου σήμερα… Του Αγίου που ελευθερώνει… έτσι τουλάχιστον το βλέπω εγώ… ελευθερώνει τις ετοιμόγεννες από τους πόνους της γέννας… ελευθερώνει όμως και τους ανθρώπους από τα δεσμά τους… ας μας ελευθερώσει ο Άγιος από όλα τούτα τα δεσμά που έχουμε πλέξει γύρω μας… ας μας ελευθερώσει ο Άγιος από κακές συνήθειες, βάρη ψυχικά και σωματικά, από θυμό και ενοχές…
Και μέσα σε τούτο το κλίμα, ας ευχηθώ καλημέρα και καλή εβδομάδα!!!

Μ’έναν κόμπο στο στέρνο, ξεκίνησε τούτη η βδομάδα και μ’ένα κορμί που πονάει απ’άκρη σ’άκρη… Ο αγώνας όμως πάντα συνεχίζεται κι αρχίζω να δρέπω τους καρπούς των προσπαθειών μου… να βγαίνω ξανά στη ζωή, ν’απολαμβάνω μικρές – μεγάλες νίκες, μικρές – μεγάλες στιγμές ευτυχίας…
Δεν παραβλέπω ωστόσο τη δύναμη του γαμημένου του υποσυνείδητου και της καταραμένης κακής συνήθειας… μετά από κάθε νίκη έπεφτα… τώρα δεν πέφτω τ’ανάσκελα όπως το συνήθιζα αλλά πάντα καιροφυλακτεί η ‘αρρωστημένη πλευρά’ του εαυτού μου για να μου πει «κοίτα κι εγώ είμαι εδώ…» Κι εδώ είναι το σημείο που δεν ξέρω πώς να συμπεριφερθώ… Να κάνω πώς δεν το βλέπω;;; Ή να το δω κατάμουτρα και να του πω «άει χάσου από ‘δω»;;;

Εχθές ένα άλλο οχυρό φοβίας και τρόμου και ανασφάλειας και σκατοσυναισθημάτων έπεσε!!! Δεν ξέρω αν γνωρίζετε αυτή τη νέα μόδα που κυκλοφόρησε με τα «δωμάτια απόδρασης»… όπου κλείνεσαι για μια ώρα και μέσα από διάφορους γρίφους καλείσαι να αποδράσεις μέσα σε μια ώρα!!! Ο γιος μου βρήκε υπέροχη την ιδέα να πάμε οικογενειακώς σε ένα τέτοιο δωμάτιο για να διασκεδάσουμε… Κι εγώ, πριν από κανένα μήνα που είχε την ιδέα, δεν είχα τη δύναμη να πω ΟΧΙ. Τούτη τη μικρή μαγική λεξούλα που πρέπει όλοι μας να μάθουμε να λέμε… Κι εχθές ήρθε η ώρα… Κι εγώ ξύπνησα από τα χαράματα (τεσσεράμιση η ώρα είναι καλά…) με πόνους στο στήθος και δυσφορία και σιγουριά πως θα πάω και θα κλειστώ στο δωμάτιο, και θα πάθω κλειστοφοβία κι εκατό κρίσεις πανικού απανωτές… και πήγα σαν πρόβατο επί σφαγή… Κι ως δια μαγείας, τα κατάφερα!!! Και πέρασα και καλά!!! Κι αναφώνησα «ΝΑΙ!!! Κι ένα ακόμα οχυρό φοβίας και τρόμου κατέπεσε!!! ΜΠΡΑΒΟ ΡΕ ΣΟΦΑΚΙ!!!»

Κι ερχόμαστε στο σήμερα… Που ο κόμπος στο στέρνο καλά κρατεί και που η δυσφορία ακόμα καλύτερα… που είμαι ένα ζόμπι στη δουλειά αλλά όταν μιλάω στο τηλέφωνο, μιλάω μες στην τρελή χαρά γιατί δεν θέλω να είμαι πια γκρινιάρα… που ελπίζω πως μέχρι το μεσημέρι τούτη η μαλακία θα έχει φύγει…
Κι αναρωτιέμαι… Ποιο είναι τελικά το σωστό;;; Που φτάνω τον εαυτό μου πολλές φορές στα όρια του και καταφέρνω νίκες ώστε να πάω παρακάτω;;; Κι ας είναι η επόμενη μέρα ‘του θανατά’;;; Ή να μάθω να λέω όχι, κι αυτό να μου στοιχίσει ενδεχομένως και μεγάλες νίκες;;;
Ο τολμών άραγε νικά πάντα ή καταποντίζεται κάποια στιγμή σ’έναν αδυσώπητο γκρεμό;;;

Κι όμως παίδες… προχωράμε… γιατί αν δεν φτάσουμε τον εαυτό μας στα όρια του… πώς θα τα ανακαλύψουμε τούτα τα όρια;;;

Δευτέρα 8 Δεκεμβρίου 2014

I'm back!!! (και τούτο δεν είναι απειλή!!!)



Κοριτσάρες κι αγόρια επέστρεψα!!!
Ναι, επέστρεψα… νικήτρια…
Νικήτρια γιατί τόλμησα και πήγα…
Νικήτρια γιατί δεν άφησα το φόβο να μου στερήσει τη χαρά (ακόμα κι όταν τα αγχωτικά έκαναν την εμφάνισή τους, εγώ έβγαινα…)
Νικήτρια γιατί μετά από πολύ καιρό, δεν αισθάνθηκα ενοχές που πέρασα καλά…
Νικήτρια γιατί αν και γύρισα εχθές δώδεκα το βράδυ, σήμερα ήρθα κανονικότατα στο γραφείο (και ξέρετε οι Δεύτερες μου τι δύσκολες που είναι…)
Νικήτρια γιατί δεν φοβάμαι πια να παλεύω με τα σκοτάδια του εαυτού μου…

Ναι… τελικά ίσως πρέπει να φτάσει κανείς στον πάτο για να εκτιμήσει τις χαρές της ζωής… στο κάτω – κάτω της γραφής, από τον πάτο του πηγαδιού, ο ουρανός φαίνεται πιο βαθυγάλανος, το βλέμμα σου στοχεύει σ’ένα μόνο του κομμάτι… βρίσκεις τον εαυτό σου… ή τουλάχιστον προσπαθείς…

Αθηνά μου, αφού βγήκα εγώ… μάλλον ήρθε η ώρα να κάνεις κι εσύ το βήμα και να βγεις από το Άργος… ξεκίνα με μικρά βήματα… εμένα το πρώτο βήμα ήταν από το σούπερ – μάρκετ δίπλα στο σπίτι μου… (φαντάσου!!! Το σούπερ – μάρκετ είναι μόνο 15 βήματα από το σπίτι μου και για μένα ήταν Γολγοθάς)… Και τώρα… πήγα Γερμανία… unbeleivable!!!! Δεν χρειάζεται να είναι μεγάλα βήματα… μικρά και σταθερά… κι όταν πέφτεις… ηρεμείς για λίγο και σηκώνεσαι… και ναι υπάρχουν μπρος – πίσω… και υπάρχουν μέρες που είσαι στα πατώματα… αλλά υπάρχουν και μέρες που πετάς πλέον ψηλά…

Φιλιούσκια παίδες!!!

Τετάρτη 3 Δεκεμβρίου 2014

Πετάω!!!!?????

Ετοιμάζομαι να πετάξω… κυριολεκτικά και μεταφορικά… μετά από τέσσερα βασανιστικά χρόνια, επιχειρώ τούτο το άλμα… βέβαια έχουν προηγηθεί πολλές μικρές νίκες… κι ένα μικρό πέταγμα την προηγούμενη άνοιξη… ήρθε η ώρα να δοκιμάσω και τούτο το crash test... ήρθε η ώρα να διεκδικήσω κι ένα ακόμη κομμάτι του χαμένου αλλοτινού μου εαυτού… του ταξιδιού στο εξωτερικό… τότε που αλώνιζα τας Ευρώπας… και μετά που το μόνο που αλώνιζα ήταν τους τέσσερις τοίχους του σπιτιού μου…
Η αλήθεια είναι πως υπάρχει και ένταση κι ένας φόβος κι ένα κάτι για το πώς θα πάει όλο αυτό το εγχείρημα… είναι ένα πολύ μεγάλο τεστ για μένα… ή θα με στείλει μπροστά ή θα με γυρίσει πίσω… Όμως θα το τολμήσω… γιατί το Σοφάκι θέλει να γίνει Σοφία… θέλει όχι μόνο να περπατάει διστακτικά στα πόδια του αλλά και να πετάει… κυριολεκτικά και μεταφορικά…
Δεν θα λείψω για πολύ… Την Δευτέρα θα είμαι πίσω… με χαρούμενα νέα ελπίζω…

Τα λέμε!!!

Δευτέρα 1 Δεκεμβρίου 2014

Άδειο σακί από πατάτες!!!



Σαν άδειο σακί με πατάτες αισθάνομαι σήμερα!!! Κι όχι, αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό… Ο Νοέμβριος ήταν ένας απίστευτα γεμάτος μήνας για μένα… με υπερβολικές υποχρεώσεις, με πολλά «πήγαινε – έλα» και με πολλά απρόοπτα (ευτυχώς ήταν μικροασθένειες)… Έτρεμα κάθε φορά για το πώς θα τα έβγαζα πέρα… αλλά βάδιζα μπροστά και κοίταζα το τέλος του μήνα…
Και ναι!!! Εχθές ήταν η τελευταία μεγάλη υποχρέωση!!! Και τα κατάφερα!!!
Και σήμερα, αισθάνομαι κυριολεκτικά άδεια… Σαν να κουβαλούσα ένα τεράστιο φορτίο και να έφυγε ξαφνικά από τις πλάτες μου… Πονάνε όλα, είμαι απίστευτα κουρασμένη τόσο ψυχικά όσο και σωματικά, όμως αισθάνομαι μία απίστευτη γαλήνη και μία φοβερή χαρά που τα κατάφερα!!! Χαρίζω στον εαυτό μου ένα μεγάλο ΜΠΡΑΒΟ, γιατί μετά από όλη την τρέλα των τελευταίων χρόνων, αρχίζω ξανά να μην φοβάμαι τις ευθύνες μου…
Φυσικά και υπήρχαν μέρες και ώρες δύσκολες, φυσικά υπήρξαν τα γνωστά αγχωτικά αλλά προσπάθησα να μην αφήσω το φόβο να με καταβάλλει… Πάλεψα… και είμαι περήφανη για τον εαυτό μου… Αξίζω κυριολεκτικά μια ζεστή αγκαλιά… από τη Σοφία για την Σοφία…
Υπάρχει κάτι «μικρό – μεγάλο» ακόμα που με περιμένει από τις 3 έως τις 7 Δεκεμβρίου, ένα τελευταίο γερό crash test για να πω ότι πλέον ούτε αυτό το φοβάμαι… όμως τα βήματα μου πλέον είναι πιο σίγουρα…
Μέχρι και κομμωτήριο πήγα την Παρασκευή... χωρίς γκρίνιες… κι έφτασα στο τέλος και να είμαι και εν πλήρη ηρεμία… (αυτό που τα πας);;;
Ναι είμαι κουρασμένη… είμαι κομμάτια… αλλά ήρεμη…
Σαν ένα άδειο σακί πατάτες… που οι πατάτες (παρεπιπτόντως λατρεύω τις πατάτες), έφυγαν από το σακί για να γίνουν υπέροχα φαγητά και να χαρίσουν την απόλαυση σε όλους τους απαιτητικούς ουρανίσκους!!!

Καλό μήνα παίδες!!! Και το κεφάλι ψηλά!!!

Τρίτη 25 Νοεμβρίου 2014

Επιδρομή στην ελληνική επαρχία...


Σήμερα θα εκδράμω στην ελληνική επαρχία... Έχω μια διάλεξη... κι όπως ήδη ξέρετε, με αυτά έχω ένα κατιτίς... όλο λέω θα τα σταματήσω... κι όλο λέω ναι... Δεν μπήκα για να γκρινιάξω... κατά βάθος, τα θέλω και τα παθαίνω... αλλιώς θα έλεγα όχι και θα τελείωνε η υπόθεσις...
Επειδή όμως πρώτα βγαίνει η ψυχή του ανθρώπου και μετά το χούι, ήρθα να σας πω ένα γρήγορο "αχ βαχ, πως θα τα καταφέρω..." και να φύγω μετά... να ετοιμάσω το βαλιτσάκι μου, να χτενίσω το μαλλάκι μου (που παρεπιπτόντως η ρίζα έχει φτάσει στη μέση) και μετά τσουπ στο αυτοκινητάκι και βουρ! για τα ελληνικά βουνά...
Όσον αφορά για τα αγχωτικά, είναι εδώ (ενωμένα δυνατά πάντα!!!), αλλά εμείς είπαμε πως δεν μασάμε πια... Ρουφάμε τη ζωή μέχρι το μεδούλι!!! Γιατί επαναλαμβάνω, η ζωή είναι εκεί έξω κι όχι στους τοίχους ενός σπιτιού!!!
Τα φιλιά μου και την αγκαλιά μου!!!
Υ.Γ. Δεν μπορείτε να πείτε;;; Λίγη γκρίνια σήμερα... ΠΟΛΛΑ ΜΑΤΣΑ ΜΟΥΤΣΑ!!!

Δευτέρα 24 Νοεμβρίου 2014

Ο αγαπημένος μου Lautrec!!!



150 χρόνια από τη γέννηση του Toulouse Lautrec σήμερα, του αγαπημένου μου ζωγράφου που δίχως φυσικά να το ξέρει, με έκανε να λατρέψω τούτη την τέχνη…
Όχι πως ζωγραφίζω βέβαια εγώ… που το χέρι μου ούτε μια ίσια γραμμή δεν είναι ικανό να τραβήξει… όμως λατρεύω να βλέπω πίνακες χρωματιστούς και να ταξιδεύω μέσα τους…
Λατρεύω τον Lautrec για τα έντονα χρώματά του, για τις σίγουρες γραμμές του, για τη θεματολογία του… όλη η ζωή των παρισινών καμπαρέ σ’έναν καμβά… γυναίκες… όμορφες και άσχημες… χυμώδεις και οστέινες… νέες και γριές… γυναίκες που ζουν από και για τον έρωτα… παραδομένες στα πάθη και στις αδυναμίες τους…
Τον λατρεύω τούτο τον μικρόσωμο ζωγράφο, που έζησε τη σύντομη αλλά τόσο γεμάτη ζωή του στα στενά της Μονμάρτης, στους βελούδινους καναπέδες των καμπαρέ, αγκαλιασμένος από τα στήθη των γυναικών ελευθέρων ηθών, πνιγμένος στο αλκοόλ…
Λατρεύω τούτο τον ζωγράφο που έχασε τη ζωή του από μια αρρώστια συνώνυμη της έκλυτης ζωής του και του ελεύθερου έρωτα που τόσο αγάπησε… τη σύφιλη…
Λατρεύω τούτο τον ζωγράφο που παρά την αριστοκρατική του ζωή και την αναπηρία του, τόλμησε και έζησε τη ζωή που αυτός επέλεξε…
Respect!!!

Παρασκευή 21 Νοεμβρίου 2014

Αέναη επιστροφή!!!



Επέστρεψα!!! Μετά από πάρα πολύ καιρό!!! Και ψάχνω την άνοιξη στα τέλη φθινοπώρου!!!
Η αλήθεια είναι πως δεν ξέρω για πόσο καιρό, θα κρατήσει τούτη η επιστροφή... Έκανα αποχή από το internet γιατί δεν είχα διάθεση και γιατί έβρισκα σιγά - σιγά ξανά το χαμένο εαυτό μου... Και ναι... είμαι μια Σοφία πολύ πιο ζωντανή από κείνο το τρομαγμένο πλάσμα που γνωρίσατε κάποτε... Στέκομαι ξανά στα πόδια μου, αποκτώ εμπιστοσύνη στον εαυτό μου και κυρίως μαθαίνω να τον αγαπώ ξανά από την αρχή... και μαζί με τον εαυτό μου, αρχίζω κι αγαπώ ξανά όλους τους ανθρώπους γύρω μου και δίνω απλόχερα τη συγχώρεσή μου (τουλάχιστον το προσπαθώ...)
Προσπαθώ να ανακαλύπτω τον καλυμμένο θυμό μου, να τον αποκωδικοποιώ και να τον στρέφω σε άλλα μονοπάτια... κι όχι με τη μορφή αυτομαστιγώματος πάνω στο κορμί μου και δη στο στήθος μου... άλλοτε πιάνει... άλλοτε όχι...
Θυμάστε την ομοιοπαθητική που είχα ξεκινήσει;;; Πιστεύω πως μου έδωσε τη γερή ώθηση που χρειαζόμουν για να πάρω μπροστά... 
Έχει ένα μήνα που ξεκίνησα και διατροφή... να χάσω επιτέλους αυτά τα 15 παραπανίσια κιλά που έχουν κολλήσει επάνω μου και με κάνουν να μοιάζω σαν κινητό ροδαλό γουρουνόπουλο... έχασα τα δυόμισι... έχω δρόμο ακόμα μπροστά μου αλλά δεν βιάζομαι... η υπομονή είναι μία από τις αρετές μου... είναι ένα από τα καλά που μου κληροδότησαν οι βαρβάτες κρίσεις πανικού μου και οι φοβίες μου... να έχω υπομονή, επιμονή, προσήλωση στο στόχο και όλα θα περάσουν... αν όχι όλα, τουλάχιστον κάποια από αυτά...
Δεν έχω φτάσει ακόμα στον τελικό μου στόχο... Έχω ακόμα πολλά να πολεμήσω... τα πρωινά μου, ας πούμε, συνεχίζουν να είναι δύσκολα... όμως τολμώ... ή μόλις αισθανθώ ότι παραζορίζομαι κι ότι δεν έχω από πίσω μου εφεδρείες, τα παίζω... όπως σήμερα για παράδειγμα... όμως τολμώ... δεν θέλω να ξαναγυρίσω ποτέ - πίσω σ'εκείνο το τέλμα... κι όταν πέφτω για λίγο, ψάχνω αμέσως για στηρίγματα, να πατήσω και ν'ανέβω... να μην κατρακυλίσω ξανά...
Υπάρχει ελπίδα... την βλέπω καθημερινά στον ήλιο που ανατέλλει... στο χαμόγελο της κόρης μου... ακόμα και στο μουδιασμένο βλέμμα μου... που πλέον δεν είναι ένα βλέμμα αγελάδας, αλλά ένα βλέμμα κουρασμένου πολεμιστή... κουρασμένου μεν, πολεμιστή δε...
Είμαι εδώ... δεν είχα φύγει και ποτέ... μια ανάπαυλα χρειαζόμουν... μια αίσθηση ελευθερίας... είμαι εδώ... με τα πάνω μου και τα κάτω μου... 
Σας φιλώ γλυκά!!!

Πέμπτη 24 Ιουλίου 2014

Άτιτλο...

Μόλις έμαθα πως ένας φίλος έπαθε έμφραγμα... μόλις 48 χρονών...
μπαλονάκι... εντατική... δύο παιδιά...
Λες και τα καλοκαίρια τελικά, έρχονται όλα τα αναπάντεχα...
όλα τα ξαφνικά κακά... και να σκεφτείς πως κάποτε το καλοκαίρι ήταν η αγαπημένη μου εποχή...
Πονάω κι εγώ στο στήθος τώρα... φυσικό είναι...
να δω πόσες μέρες θα κάνω τώρα να ξεκολλήσω την σκέψη μου από τούτο το γεγονός...
Πρέπει να ηρεμήσω...
Δεν θα έχω πρόσβαση στο ίντερνετ για αρκετές μέρες...
Θα τα πούμε αργότερα...
Τα φιλιά μου και καλά να περνάτε!!!

Τρίτη 22 Ιουλίου 2014

Σκουριασμένο σκαρί!!!


Καλή βδομάδα!!!
Αν και Τρίτη, εγώ σήμερα γύρισα πίσω οπότε για μένα σήμερα αρχίζει η εβδομάδα…
Και φυσικά… να μην αρχίσω την γκρίνια… γιατί πώς να μην γκρινιάξω;;;
Πώς γίνεται ένας άνθρωπος να μεταμορφώνεται από τη μια στιγμή στην άλλη;
Πώς γίνεται στο ίδιο κορμί να ζούνε δύο διαφορετικοί άνθρωποι;;;
Το Παρασκευοσαββατοκυριακοδεύτερο, ένα άλλο Σοφάκι…
Χωρίς καθόλου πόνο, χωρίς καθόλου δύσπνοια, με το φόβο μια μακρινή ανάμνηση… να γελάω… να περπατάω… να χαίρομαι τη γαλάζια θάλασσα… να είμαι άνθρωπος… να αισθάνομαι δυνατή…
Και σήμερα… πάλι τα ίδια και χειρότερα… με το που γύρισα στην πόλη και στη δουλειά, ο πόνος και το σφίξιμο στο στήθος επέστρεψαν δριμύτερα, ο αέρας δεν μπορεί να φτάσει με τίποτα στα πνευμόνια μου και η λογική μου για μια ακόμη φορά δεν μπορεί να δεχτεί πόσο δυνατά είναι αυτά τα ψυχοσωματικά…
Τι να κάνω ρε γαμώτο;;;
Από τη μια αισθάνομαι ενοχές γιατί εγώ έχω δουλειά τη στιγμή που τόσος κόσμος είναι άνεργος, από την άλλη όμως η πίεση τόσων χρόνων πλέον είναι τόσο μεγάλη που με σκοτώνει καθημερινά…
Δεν μπορώ να πω πως η ομοιοπαθητική δεν με βοήθησε…
Πέρσι τέτοιον καιρό, παρά το γεγονός πως ήμουν όλο το καλοκαίρι στο εξοχικό γιατί ήμουν χάλια… δεν τολμούσα να βγω από το σπίτι… για ένα μπάνιο μόνο το απόγευμα κι αυτό με τα χίλια ζόρια… μια ζωντανή νεκρή…
Τα βήματα σαφώς είναι πολύ μεγάλα… άλματα θα μπορούσα να τα χαρακτήριζα… όμως κι αυτό το πράγμα που μου συμβαίνει κάθε μέρα στη δουλειά… Τι να κάνω;;; Να παρατηρήσω το γραφείο;;; Δεν γίνεται… αυτό το αίσθημα εγκλωβισμού, κάνει τα πράγματα ακόμα χειρότερα…
ΟΥΦ! ΟΥΦ! ΟΥΦ!
Βαθιές ανάσες και υπομονή… ίσως τα πράγματα το απόγευμα να είναι καλύτερα…
Πόνος στο στήθος, δυσφορία, ελαφρύ αίσθημα λιποθυμίας… κι όλα αυτά γιατί τόσα χρόνια (είκοσι χρόνια δεν είναι και λίγα) σε τούτη τη δουλειά, μ’έχουν αποδομήσει και μ’έχουν διαλύσει…
‘Παράτα τα και κάνε κάτι άλλο!!!’
Πόσο ωραίο και λυτρωτικό ακούγεται όλο αυτό… Πώς να παρατήσεις όμως έτοιμη στημένη δουλειά τόσων χρόνων, τη σημερινή εποχή, όταν μάλιστα δεν είναι ζημιογόνα (κουτσά – στραβά τα έξοδα βγαίνουν και μένει και κατιτίς), όταν είναι οικογενειακή κι όλη η οικογένεια ζει από αυτή, όταν δεν είσαι μόνος κι υπάρχουν ψυχές που βασίζονται σε σένα…
Κάνεις λοιπόν το σταυρό σου και προχωράς… με ψεύτικα πλαστικά χαμόγελα… με ουφ! Και ξουφ! Και περιμένοντας να έρθει το απόγευμα για να φύγει τούτο το απίστευτο συναίσθημα από το στέρνο σου… (εμ! Πόνος… εμ! Δυσφορία… δύο σε ένα… σαν σαμπουάν με γαλάκτωμα ακούγεται…)
Κι έρχεται ξανά εκείνο το πρωί, για να ξανααισθανθείς ξανά όλες τις ‘μαλακίες’ και για να ξανακλαφτείς για μια ακόμη φορά στον εαυτό σου…
Ξέρω πως υπάρχουν λύσεις… πάντα υπάρχουν λύσεις… μα είναι λύσεις ρυξικέληφθες, λύσεις που πρέπει να σπάσεις αυγά, λύσεις που πρέπει ν’αφήσεις τη σιγουριά του λιμανιού κι όπου σε βγάλει…
Μα το σκαρί είναι πλέον παλιό και σκουριασμένο και κουβαλάει επάνω του ανθρώπινες ψυχές, πώς να διασχίσει τον ωκεανό με φουρτούνα;;;

Τουλάχιστον, αν βουλιάξει, θα είναι μέσα στο λιμάνι… όλο και κάποιος θα τρέξει να σώσει τους ναυαγούς…

Παρασκευή 18 Ιουλίου 2014

Πέρα από τ'αυγό...


Μου άρεσε πολύ τούτη η εικόνα...
Δυο αυγά, τόσο εύθραυστα... μα τόσο αγαπημένα...
Ακουμπάει το ένα στο άλλο, με τόσο αγάπη...
Η κοπελιά ρομαντική, κλείνει τα μάτια κι ονειρεύεται...
Εκείνος, στιβαρός δίπλα της, μ'ορθάνοιχτα τα μάτια για να την προσέχει...
Γελάνε κι οι δυο γιατί είναι ευτυχισμένοι...
στην ασφάλεια που τους χαρίζει η αυγουλιέρα τους...
γιατί ο ένας έχει τον άλλον... και δεν φοβάται τίποτα...
γιατί απλά... είναι ερωτευμένοι....

Δες τώρα, τις συνειρμούς μπορεί να βγάλει μια εικόνα με αυγά...
Δες τι περίπλοκο που είναι το μυαλό του ανθρώπου...
Δες...

Πέμπτη 17 Ιουλίου 2014

Energy people!!!


Μου αρέσει να βλέπω ανθρώπους μέσα στην ενέργεια… να τρέχουν, να γελάνε δυνατά, να ταξιδεύουν, να κινούνται αδιάσπαστα χωρίς να κουράζονται…
Μου αρέσουν πολύ αυτοί οι άνθρωποι γιατί είναι αυτό που θα ήθελα να είμαι εγώ… είναι το alter ego μου… αυτό που θα ήθελα να είμαι αλλά δεν τα έχω καταφέρει…
Μου λείπει η ενέργεια… οι ‘μπαταρίες’ μου είναι άδειες…
Παλιά τους ζήλευα αυτούς τους ανθρώπους… έλεγα ‘γιατί αυτοί κι όχι εγώ’…
Τώρα δεν τους ζηλεύω… τους θαυμάζω, με όλη τη σημασία του όρου…
Τους βλέπω και τους καμαρώνω!!! Κι από μέσα μου τους λέω:
«Μπράβο που τα καταφέρατε! Συνεχίστε έτσι!!!»
Τους λατρεύω αυτούς τους ανθρώπους…

ΤΟΥΣ ΛΑΤΡΕΥΩ!!!

Τετάρτη 16 Ιουλίου 2014

Πέτα ψηλά!!!



Σπάσε τα δεσμά σου!!! Πέτα ψηλά!!! Πέτα ελεύθερα!!!
 Έχεις τη θέα όλου του κόσμου μπροστά σου!!!
Πέτα ψηλά κι όλα τα προβλήματα αμέσως θα σου φανούν μικρά!!!
Πέτα ψηλά!!! Είσαι αετός!!!
Μην σε πείσουν πως είσαι καλιακούδα...
Πέτα ψηλά!

Παρασκευή 11 Ιουλίου 2014

Ο κήπος της ψυχής μας!




“Il faut cultiver notre jardin” έλεγε ο Βολταίρος στο βιβλίο του “Candide”.

“Πρέπει να καλλιεργήσουμε τον κήπο μας”

Τότε που το είχα διαβάσει το βιβλίο, αυτή η φράση μου είχε φανεί απλοϊκή, αφελής...

Τώρα όμως αντιλαμβάνομαι το μεγαλείο που βρίσκεται πίσω από τις απλές λέξεις και την απλή διατύπωση... Γιατί όλα τα πραγματικά μεγάλα, είναι τελικά απλά...

“Πρέπει να καλλιεργήσουμε τον κήπο μας”

Ας μην κοιτάμε τον “κήπο” του διπλανού, ας μην κριτικάρουμε το γείτονα
Ας δούμε τον δικό μας κήπο...

Ας σκάψουμε το χωράφι της ψυχής μας, ας ξεριζώσουμε τα ζιζάνια που φυτρώνουν, ας σπείρουμε τα άνθη που αρέσουν σ'εμάς και όχι στους άλλους, ας τα ποτίσουμε, ας τα περιποιηθούμε, ας τ'αφήσουμε να μεγαλώσουν και να ομορφύνουν τον κήπο μας...

“Πρέπει να καλλιεργήσουμε τον κήπο μας”...

να είναι όμορφος, δροσερός κι εκεί να δεχτούμε τους επισκέπτες μας...

Ας αφήσουμε την ομορφιά να ανθίσει μέσα μας!!!

Την καλημέρα μου κι ευχές για ένα όμορφο Σαββατοκύριακο!!!

Τετάρτη 9 Ιουλίου 2014

Θα 'θελα να 'μουν σε μια θάλασσα...

Έλειψα ένα τετραήμερο… και μετά από πάρα μα πάρα μα πάρα πολύ καιρό (μην σου πω και χρόνια)… πέρασα πραγματικά υπέροχα… Δίχως τούτα όλα τα φοβερά ανομολόγητα σωματικά που με συνθλίβουν, δίχως το φόβο να με κυριεύει και να με βάζει να κάθομαι άπραγη στη γωνιά μου… Και τι δεν έκανα…. Ξέρω, ξέρω… Θα σας φανούν χαζά όλα αυτά που θα γράψω αλλά πράγματι είχα πολλά χρόνια να τα κάνω:
1. Και πρωί και απόγευμα μπάνιο στη θάλασσα (πρωινό μπάνιο στη θάλασσα ούτε που να τ’ακούσω…)
2. Βουτιές στη θάλασσα (η κόρη μου δεν ήξερε πως είναι να είμαι με βρεγμένο μαλλί από το θαλασσινό νερό)
3. Δίωρη βόλτα στην παραλία (οι υπόλοιποι να έχουν κουραστεί κι εγώ να συνεχίζω duracel... εγώ δεν τολμούσα ούτε από την πόρτα του εξοχικού να βγω…)
4. Βραδινό κρασάκι στο σπίτι των διπλανών με γέλια (δέκα χρόνια και βάλε στο ίδιο μέρος, μόνο ένα καλημέρα είχαμε ανταλλάξει…)
… και διάφορα άλλα που τώρα δεν τα ενθυμούμαι…
Κι εκεί… εκεί που λες… ‘Oh! Yes! Είμαι άνθρωπος ξανά!!! Άνθρωπος… Μπορώ να περπατήσω…’
Επιστρέφεις… και με το που πλησιάζεις στην πόλη, αισθάνεσαι το γνώριμο σφίξιμο… την βγάζεις τη χθεσινή μέρα… κι έρχεται το σήμερα…
Το σήμερα… Και το υποσυνείδητο μάχεται με όλες του τις δυνάμεις γιατί δεν γουστάρει να είναι καλοκαιριάτικα σε τούτο το γραφείο… γιατί το υποσυνείδητο θέλει να είναι μαζί με την κόρη μου, στη θάλασσα… να κάνουμε βουτιές, να λέμε αστεία, να τρώμε ψητό καλαμπόκι, να λιώνει το παγωτό στα χείλη μας, να αράζουμε χωρίς να κάνουμε τίποτα γιατί είναι καλοκαίρι…
Ο πόνος στο κέντρο του στήθους είναι τόσο έντονος, μα τόσο έντονος που με ξεπερνά… εγώ που προχθές αλώνιζα επί δυο ώρες με τα πόδια, σήμερα ένας Θεός ξέρει, πως κατάφερα να κάνω τα τριακόσια μέτρα που χωρίζουν το σπίτι από το γραφείο… Τούτος ο πόνος με ξεπερνά… Με τα χίλια ζόρια, παίρνω ανάσα… ακόμα και η ανάσα μου, κάνει το στήθος μου να πονά…
Τούτος ο τόσο έντονος πόνος, αν δεν είναι πόνος καρδιακού, τότε τι είναι;;; Μόνο άγχος;;; Μα πώς είναι δυνατόν;;; Δεν φοβάμαι όμως… Μεγάλη νίκη και τούτη… Έχω μπει σ’ένα mood πως αν ο Θεός έχει επιλέξει το θάνατό μου, εγώ δεν μπορώ τίποτα να κάνω… απλώς προσπαθώ να υποφέρω τούτο τον ανυπέρβλητο πόνο μέχρι κάποια στιγμή να καταλαγιάσει ή να με πεθάνει και να μην τον αισθάνομαι…
Ρε γαμώτο… ήταν τόσο υπέροχο όλο αυτό το Παρασκευοσαββατοκυριακοδεύτερο, που δεν πονούσα, που δεν φοβόμουν, που ήμουν ένας απλός φυσιολογικός άνθρωπος…
Τι στο διάολο πια κάνω;;; Αυτοτιμωρούμαι για το αυτονόητο;;; Πώς ήμουν ένας φυσιολογικός άνθρωπος δίχως πόνο;;; ή το υποσυνείδητο κραυγάζει να απεγκλωβιστώ, όσο μου μένει ακόμα καιρός…
Δεν ξέρω… εγώ το μόνο που ξέρω τούτη την στιγμή… είναι πως πονάω… πως η ψυχή μου κραυγάζει και το κορμί μου σφανδάζει… πως θα ήθελα να είμαι δίπλα στη θάλασσα, παρέα με την κόρη μου, με τη μανούλα μου να με φροντίζει, μ’ένα βιβλίο αγκαλιά, δίχως υποσυνείδητα να σκέφτομαι λογαριασμούς, υποχρεώσεις, τις πράξεις μιας καλής συζύγου που πρέπει να είναι δίπλα στον άντρα της και να μην τον αφήσει μόνο καλοκαιριάτικα να δουλεύει στην πόλη…
Πονάω πολύ… υπερβολικά πολύ… δεν ξέρω τελικά αν θα την βγάλω τη μέρα… Κρίμα… Ήταν τόσο ωραίο όλο αυτό το Παρασκευοσαββατοκυριακοδεύτερο… γιατί να μην συνεχιστεί;;; Ήταν ανάγκη να με ρημάξει τόσο σήμερα;;;
Περνάει η ώρα αλλά τούτη η μαλακία δεν περνάει… και πόνος κι ελαφρύ κάψιμο στο στέρνο…
Σας κούρασα ρε παίδες… αλλά πρέπει να τα βγάλω από μέσα μου… μήπως και ηρεμήσει τούτο το μαλακιστήρι… τέλος πάντων…
Τι λέει κι ο φιλοσόφος;;;
‘Ό,τι δεν σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό…’
Ε! για να δούμε… θα με σκοτώσει σήμερα;;; Γιατί για πιο δυνατή δεν με βλέπω…

Ουφ!!! Τι μέρα και η σημερινή…

Τρίτη 1 Ιουλίου 2014

Καλό μήνα ζουζούνια!!!


Εξαφανίστηκα για πολλούς και διάφορους λόγους που δεν είναι ανάγκη να τους αναλύσω τώρα...

Και μάλλον θα συνεχίσω να είμαι εξαφανισμένη σχεδόν όλο το καλοκαίρι...



Προσπαθώ ωστόσο να βρω τις άκρες μου, τη φυσιολογική ζωή μου... Λίγο η βοήθεια του Θεού, λίγο η ομοιοπαθητική, λίγο η προσωπική προσπάθεια... κάτι γίνεται... σαφώς είμαι καλύτερα πριν από κάποιους μήνες... Το προηγούμενο Σαββατοκύριακο μέχρι και τεράστια βόλτα στη θάλασσα έκανα και την ευχαριστήθηκα κιόλας...

Όμως... πάντα αυτό το όμως με κυνηγά... κι είναι αυτό τελικά που δεν με αφήνει να ηρεμήσω... εκεί που λέω “εντάξει, αρχίζω λίγο να πατάω ξανά στα πόδια μου, να έρχομαι στα ίσια μου...” πάλι χιλιάδες γεγονότα για να με αποσυντονίσουν... ή μήπως τα βλέπω εγώ έτσι;;;

Μέσα σε μια βδομάδα – δέκα μέρες, η γαστρεντερίδα του γιου, οι εξετάσεις της μάνας (ευτυχώς όλα καλά), η αρρώστια της θείας, η παρωτίτιδα του συζύγου, το ατύχημα του αδελφού (ευτυχώς που είναι μόνο το αυτοκίνητο), το ξαφνικό και άδικο δικαστήριο (ποιος έχασε το δίκιο του για να το βρω εγώ με το Δημόσιο... γι'αυτό το θέμα κάποια στιγμή πρέπει να κάνω ξεχωριστή ανάρτηση)...

Μετά αναρωτιέμαι γιατί έχω πισογύρισμα... γιατί επανήλθε το σφίξιμο στο στήθος, στο στομάχι κι ο φόβος...

Αυτό είναι που με εκνευρίζει... γιατί συνήθως αυτό το ΄γαμημένο' συμβαίνει... μόλις πάω να ισορροπήσω, μαζεμένα γεγονότα, όλα εκτός ελέγχου, με συνθλίβουν...

Τώρα πρέπει να πάω και σ'ένα επαγγελματικό ραντεβού μέσα στη ζέστη που δεν το θέλω καθόλου... για να δούμε... θα τη βγάλω πάλι καθαρή;;;

Καλό μήνα ρε ζουζούνια!!! και βλέπουμε πότε θα τα ξαναπούμε...

Πέμπτη 19 Ιουνίου 2014

Όνειρα θερινής νυκτός

Σαν τον Φαντομά, έχω γίνει ένα πράγμα... έρχομαι, εξαφανίζομαι, ξαναέρχομαι και ξαναφεύγω...
Όχι, δεν έλειπα, ούτε έκανα κάτι extreme (π.χ. μπάντι τζάμπινγκ - αυτό ήταν καρφί για σένα Αθηνά μου)... απλώς με το που τελείωσαν τα σχολεία και λέγαμε ουφ! πάει το πρωινό ξύπνημα, υπάρχουν άλλα τρεχάματα...
Κι επειδή όταν γράφω στο blog δεν θέλω να με παρακολουθεί κανείς και τούτο ήταν αδύνατον στο σπίτι, σφύριξα κλέφτικα κι εξαφανίστηκα...
Και σήμερα, κλέβω κρυφά χρόνο από τη δουλειά, αλλά ποιος νοιάζεται;;;
Ειλικρινά, θα ήθελα πολύ να βρίσκομαι σ'αυτό το μέρος για ολόκληρο το καλοκαίρι... Χωρίς έγνοιες, χωρίς το μυαλό να σκέφτεται συνέχεια... Με τα βιβλία και τον καφέ αγκαλιά μου (ω! ναι! εκεί θα πήγαινε υπέρ πίστεως η ομοιοπαθητική) και να ρεμβάζω με τις ώρες χαζεύοντας το πράσινο...
Και το βραδάκι, να 'ρχονται δυο - τρεις φίλοι (όχι παραπάνω) και να αμπελοφιλοσοφούμε μέχρι το πρωί...
Όνειρο θερινής νυχτός... αλλά κανείς δεν μας απαγορεύει να ονειρευόμαστε!!!

Παρασκευή 13 Ιουνίου 2014

Κοτόπουλο, χελώνα ή λιοντάρι???


Βρε είδα πως άρχισα σιγά - σιγά να βγαίνω από το καβούκι μου και βάλθηκα να με ξεκάνω;;;
Μετά από ένα γεμάτο ταξίδι στην Αθήνα, μια υπερτεράστια γεμάτη μέρα εχθές κι άλλη μια επίσης
υπεργεμάτη σημερινή...
γι'αυτό το πρωί ήμουν ξανά μαδημένο κοτόπουλο, μετά έγινα χελώνα που προσπαθούσε να κρυφτεί στο καβούκι της αλλά έβγαζε και το κεφάλι έξω, έκανε και κανά δυο βήματα... και πήγα εκεί που έπρεπε να πάω... τώρα έχω και μια ακόμη τεράστια υποχρέωση το απογευματοβραδάκι (που δεν γουστάρω και καθόλου λέμε) αλλά ελπίζω μέχρι τότε, η χελώνα να έχει μεταμορφωθεί σε λιοντάρι που βρυχάται κι όχι απλώς να πάω αλλά να περάσω και καλά...
Δες τελικά ο άνθρωπος τι είναι... μόλις του δώσεις κάτι, θέλει πάντα και το παραπάνω... Παραπονιόμουν που δεν τολμούσα να ξεμυτίσω, μετά κλαιγόμουν που ξεμυτούσα με χίλια συμπτώματα, τώρα έχω και το θράσος όχι απλώς να ξεμυτίσω αλλά και να περάσω και καλά...
Μα είπαμε... η ζωή δεν περιμένει... εγώ έχω αποφασίσει πλέον να τη ζήσω...

Πέμπτη 12 Ιουνίου 2014

Επιστρέφοντας ξανά...


Δεν σας εγκατέλειψα!!! Μην νομίζετε πως πήρα των ομματιών μου κι εξαφανίστηκα για νέες πατρίδες… μην νομίζετε πως πήρα τα κουβαδάκια μου και πήγα σ’άλλη παραλία… μην νομίζετε πως τώρα που σας βρήκα θα σας αφήσω εύκολα… είπαμε, έχω και μια τάση προσκόλλησης…
Απλά έκανα ένα crash test από αυτά που συνηθίζω τον εαυτό μου τελευταία… από αυτά που λέω ή θα με πεθάνουν ή θα με κάνουν επιτέλους να ζήσω… κι από αυτά που επιτέλους λέω να σπάσουν τον αρρωστημένο μου ναρκισσισμό (είδατε τι ωραίο λεξιλόγιο που χρησιμοποιώ ε;)
Λοιπόν… κι επειδή το ξέρω πως όλοι κρύβουμε και μια θεία κουτσομπόλα μέσα μας, θα σας πω τους λόγους της εξαφάνισης μου…
Ήταν να πάω ένα επαγγελματικό ταξίδι και θα κουβαλούσα και την οικογένειά μαζί μου… με αεροπλάνο ξανά… και μ’ένα πρόγραμμα αρκετά επιβαρυμένο… και με ομιλία φυσικά μπροστά σε κοινό…  φαντάζεστε πως ήμουν… σαν ζαλισμένο κοτόπουλο προτού το ρίξουν στην κατσαρόλα να το κάνουν κοτόσουπα… και ποια θα ήταν η προσφιλής μου τακτική;;; Να γκρινιάξω στους δικούς μου, σε εσάς, στον ίδιο τον εαυτό μου ζητώντας (εκλιπαρώντας θα έλεγα καλύτερα) λόγια παρηγόριας και συμπόνοιας… επειδή όμως έχω πλέον καταλάβει πως αυτό το γεγονός εντέλει το μόνο που εξυπηρετεί είναι η επανάληψη των ίδιων και ίδιων και ξανά ίδιων μοτίβων απέφυγα να το κάνω…
Και τα κατάφερα… Και το ταξίδι σε γενικές γραμμές πήγε καλά… με κάποια μικρά πισογυρίσματα, τα οποία όμως ήταν πταίσματα… Και σήμερα ήρθα κανονικότατα στη δουλειά (εντάξει ξύπνησα από τις πέντε και το σκεφτόμουν και μέχρι να φτάσω εκατό φορές τα έπαιξα αλλά εν προκειμένω τα κατάφερα)…
Οπότε επέστρεψα!!! Και θα με υποστείτε ξανά… χωρίς πολλή γκρίνια υπόσχομαι…
(καλά μην το δέσετε και κόμπο τώρα…)

Τα φιλιά μου και την αγκαλιά μου!!!

Παρασκευή 6 Ιουνίου 2014

Δίχως τίτλο

Βήμα μπρος... βήμα πίσω...
ένα μπρος - πίσω συνεχώς η ζωή μας...
μα εμείς εκεί να την παλεύουμε...
να ψάχνουμε εκείνα κι ετούτα που θα μας κάνουν να την ζήσουμε...
μέχρι το μεδούλι...
Τις ήττες σας λογίστε τες για νίκες...
γιατί μόνο μέσα από το πέσιμο έρχεται η ανάταση...
Τι κι αν έπεσα; Θα σηκωθώ...
Τούτο πρέπει νάναι το μότο της ζωής σου...

Τετάρτη 4 Ιουνίου 2014

Το παιχνίδι της αγάπης!


Να 'μαι λοιπόν κι εγώ για να παίξω "Το παιχνίδι της αγάπης" για το οποίο έδωσε ανοιχτή πρόσκληση
η φίλη Κική από το blog http://ekrfrastite.blogspot.gr
Επιλέγουμε λοιπόν ένα τραγούδι αγαπησιάρικο, ένα τραγούδι που προφανώς σηματοδότησε έναν έρωτα μεγάλο, ευχάριστες χαρούμενες στιγμές με λατρεμένους...
Έλα όμως που εγώ, είμαι πλάσμα ρομαντικό μόνο στο πολύ - πολύ βάθος, τόσο βάθος απροσμέτρητον που για να το ανακαλύψουν οι εφηβικοί γκόμενοι, όσοι ήρθαν και παρήλθαν, ακόμα και ο άντρας μου έπρεπε να κάνουν γεώτρηση ολόκληρη στην ψυχή μου...
Τόσο βαθιά γεώτρηση που στο τέλος νερό δεν έβρισκαν κι είτε την έκαναν με ελαφρά πηδηματάκια ή τους προλάβαινα εγώ και το έσκαγα τρέχοντας...
Όλος αυτός ο πρόλογος έγινε, απλώς και μόνο για να σας πω, πως ευτυχώς ή δυστυχώς, στη μουσική φαρέτρα των αναμνήσεων δεν έχω κάποιο συγκεκριμένο κομμάτι που να συνδέεται με έναν έρωτα μεγάλο ή με έναν ερωτικό νταλκά...
Για να μην με περάσετε όμως και για τελείως "πέτρα καρδιά", δεν σημαίνει πως δεν άκουγα κλεισμένη στο δωμάτιο μου, κομμάτια που έκαναν τα μάτια μου μούσκεμα από το κλάμα ή πως δεν σπάραζε η καρδιά μου για το εκάστοτε έτερον ήμισυ... ήταν όμως κομμάτια δικά μου, κομμάτια που μοιραζόμουν μόνο με την αιθεροβάμων ψυχή μου ή την κομματιασμένη μου καρδιά κι όχι με το αμόρε...
Κι επειδή ο πρόλογος κράτησε πολύ, ας πάμε και στο κυρίως θέμα...
Σας παρουσιάζω λοιπόν ένα κομμάτι από τα πολλά που άκουγα όταν η καρδιά μου γινόταν πέτρα κι όταν τα δάκρυα μούσκευαν το μαξιλάρι...
Stand by me λοιπόν...
Αφιερωμένο σε όλους όσους δεν μας εγκατέλειψαν όταν πραγματικά τους είχαμε ανάγκη...


Τρίτη 3 Ιουνίου 2014

Θα βρέξει, δεν θα βρέξει...

 
Ο ουρανός ετοιμάζεται να βρέξει... μια κλαίει, μια γελάει... μια ήλιος, μια σύννεφα...
Η μικρή στη φωτογραφία ετοιμάστηκε... γάτα παντός καιρού...
 

Δευτέρα 2 Ιουνίου 2014

Δεν έπρεπε...


Είμαι θυμωμένη με τον εαυτό μου που τον άφησα εχθές να θυμώσει τόσο πολύ... Σχήμα οξύμωρον αλλά πέρα για πέρα αληθινό... δεν έπρεπε να παρασυρθώ στα ύπουλα τερτίπια (αφού τα έχω μάθει αυτά τα παιχνιδάκια), δεν έπρεπε να πέσω στην παγίδα... δεν έπρεπε... άφησα τον εαυτό μου να θυμώσει για πράγματα που δεν έπρεπε να θυμώσει... έχασα το ζεν μου...
Με προκάλεσαν σε μονομαχία κι εγώ σήκωσα το γάντι... Ήταν λάθος μου...
τέλος πάντων... η ηρεμία θα επανέλθει στη λίμνη μου...

Παρασκευή 30 Μαΐου 2014

Ψυχική ελευθερία...

Σήμερα που η χθεσινή απίστευτη ψυχική γαλήνη έχει αντικατασταθεί από μία απίστευτη ένταση σε κάθε κύτταρο του κορμιού μου, είπα να παίξω ένα παιχνιδάκι: να πατήσω στο google τη φράση liberte psychique (ψυχική ελευθερία) να διαλέξω την 23η εικόνα που θα μου βγάλει, να την ποστάρω και να γράψω κάτι ανάλογα με τα αισθήματα που μου διεγείρει...
Η αλήθεια είναι πως κάτι άλλο περίμενα... αλλά τούτο δεν είναι το απρόβλεπτο της ζωής;;; Περίμενα εικόνες με γαλάζιους ουρανούς, ανθρώπους να πηδάνε απελευθερωμένοι, ανθρώπους με τα χέρια στην ανάταση...κοινώς περίμενα κλασικές φωτογραφίες που συναντάμε στα βιβλία αυτοβοήθειας...
Η εικόνα όμως που βγήκε, όπως βλέπετε, είναι εντελώς διαφορετική:
Ένας πίνακας ζωγραφικής, μουντός, με χρώμα γήινα...
Μια γυναίκα (προφανώς σε κατάσταση προχωρημένης εγκυμοσύνης), με το πρόσωπο γυρισμένο στο πλάι, με το βλέμμα 'καρφωμένο' πάνω στη φλόγα του καντηλιού...
Κι ενώ μέσα της κυοφορεί τη ζωή, είναι η 'φέρουσα τη ζωή', στην αγκαλιά της κρατάει, σχεδόν χαϊδεύει, ένα κρανίο... το απόλυτο σύμβολο του θανάτου, της ματαιότητας τούτου του κόσμου...
Και μήπως το καντήλι έναν τέτοιο συμβολισμό δεν έχει κατά τη λαϊκή παράδοση; Δεν λέμε 'σώθηκε το λάδι στο καντήλι του';;;
Κι αναρωτιέμαι... μα τι σχέση μπορεί να είχε τούτη η εικόνα με την "ψυχική ελευθερία"...
Κι όμως τελικά... η αποδοχή των δύο άκρων της ζωής, της εγκυμοσύνης και του θανάτου, η συμφιλίωση μαζί τους πως τίποτα δεν είναι αιώνιο, πως χαιρόμαστε μόνο τούτη την στιγμή που υπάρχει, τούτη η συμφιλίωση αυτόματα φέρνει και την ψυχική ελευθερία...
Κι όσο την παρατηρώ τούτη την εικόνα, δεν είναι η απαισιοδοξία που αποπνέει αλλά μια ηρεμία μοναδική... η κοπέλα έχει αποδεχθεί τη ζωή και το θάνατο... δεν ζει ανάμεσα στη σύγκρουση... είναι στοχαστική και αποδέχεται...
Αυτά τα ολίγα για σήμερα...
Την καλημέρα μου, την αγάπη μου και την αγκαλιά μου!!!

Πέμπτη 29 Μαΐου 2014

Το σταυροδρόμι

Έρχεται κάποια στιγμή και φτάνεις στο σταυροδρόμι της ζωής...
και τότε ξέρεις πως πρέπει ν'αποφασίσεις ποιον δρόμο πρέπει να διαλέξεις...
Σαν τον ημίθεο Ηρακλή αισθάνεσαι...
το δρόμο θέλεις να πάρεις της αρετής μα κι ο δρόμος της κακίας εξίσου σαγηνευτικός...
Το δίλημμα μεγάλο...
Μπορεί να στέκεσαι εκεί μες στο λιοπύρι, μέρες ολόκληρες, χρόνια ολόκληρα, ζωή ολόκληρη...
και συνέχεια να πελαγοδρομείς χωρίς ν'αποφασίζεις...
Κι έρχεται μια στιγμή...
μια μόνο στιγμή...
κι η λάσπη που ήταν κολλημένη στα μάτια σου καθαρίζει...
και τότε βλέπεις ξεκάθαρα μπροστά σου...
κι ακολουθείς με βήμα σταθερό το δρόμο που έχεις επιλέξει...
με μια μικρή ανεπαίσθητη πίκρα γι'αυτό που δεν επέλεξες και για τις ενδεχόμενες χαρές που ίσως
σου αποκάλυπτε...
μα η πίκρα είναι γλυκιά...
γιατί η γαλήνη έχει κυριεύσει την ψυχή σου και γιατί η απόφαση είναι δική σου...

Πόσο γαληνεμένη είναι απόψε η ψυχή μου!!! Λες κι ένα Θείο Χέρι τράβηξε τη λάσπη από τα μάτια μου και είδα ξεκάθαρα μπροστά μου...
Γαληνεμένη!!! Καιρό είχα να το αισθανθώ τούτο το ωραίο...
Θε Μου, κάντο να κρατήσει!!!

Τετάρτη 28 Μαΐου 2014

Καλημερούδια!!!

Σήμερα θέλω πολύ μα πάρα πολύ να γράψω για κάτι αλλά θα προσπαθήσω να τιθασεύσω τον εαυτό μου και να μην το κάνω... γιατί αν το κάνω, θα είναι για να ζητήσω ξανά την προσοχή σας κι αυτό το ξέρω πως πρέπει να σταματήσει... δεν πρέπει να ζητάω νευρωτικά "δώστε μου μια αγκαλιά" έστω και διαδικτυακή... έτσι σταματάω και δεν λέω περισσότερα... πρώτα ο Θεός, αύριο θα σας τα πω
Μια καλημέρα λοιπόν σας στέλνω, με όλη μου την αγάπη... μια καλημέρα γαλλική...
Άντε βρε, για να μην χαλάσω και τη σούπα, στείλτε μου και τη θετική σας ενέργεια!!!

Τρίτη 27 Μαΐου 2014

Πολλά καρπούζια!!!

Εξαφανίστηκα!!! Εξαφανίστηκα γιατί δεν θέλω να μιζεριάζω, δεν θέλω πλέον να τραβώ την προσοχή με μίρλα και με γκρίνια... Πότε επιτέλους θα μεγαλώσω;;;
Έχω κάνει μεγάλα βήματα προς τη συνειδητοποίηση του εαυτού μου, το καταλαβαίνω και το χαίρομαι... Ο δρόμος όμως είναι ακόμα μακρύς κι η κατάκτηση της κορυφής (εν προκειμένω της ψυχικής μου ηρεμίας) φαντάζει ακόμα στόχος μακρινός.
Αυτή την περίοδο έχω ένα απίστευτα υπεργεμάτο πρόγραμμα που ξεκίνησε από αρχές Μαΐου και πρώτα ο Θεός θα τελειώσει γύρω στις 20 Ιουνίου. Κι ενώ όλα είναι πράγματα και γεγονότα ευχάριστα με τα οποία στην κυριολεξία θα έπρεπε να 'πετάω από τη χαρά μου', εγώ αυτομπλοκάρομαι, αυτοϋπομονεύομαι, φοβάμαι να χαρώ τη χαρά μου.
Και πώς γίνεται αυτό; Μα φυσικά, με ένα χείμαρρο σωματικών συμπτωμάτων... Όταν δεν έχεις μάθει να εκφράζεις τα συναισθήματα σου με λόγια και με πράξεις, αυτά ψάχνουν τρόπο για να εκφραστούν...
και υπάρχει καλύτερος καμβάς από το ίδιο σου το σώμα;;;
Είναι τούτη η τελειομανία μου, η ανάγκη μου να μην πω "ΟΧΙ" σε κανέναν για να είμαι πάντα το 'καλό παιδί' που αγαπάει η μαμά του, που άκουγα 'μπράβο' μόνο όταν έτρεχα συνέχεια σαν το άλογο...
Κι έτσι έμαθα μια ζωή, κι έτσι συνεχίζω, μόνο που πλέον το Σοφάκι δεν αντέχει άλλο, κραυγάζει πως θέλει την ηρεμία του, πως δεν το νοιάζει πλέον η επιτυχία (δόξα τω Θεώ από τέτοια έχω μπόλικη που έχει ανεβάσει το "Εγώ" μου στα ύψη), αλλά η αληθινή ευτυχία που μόνο μέσα από την ταπείνωση έρχεται...
όμως ποιος την έχασε την ταπείνωση για να την βρω εγώ;;; Εδώ έχω χάσει "τ'αυγά και τα πασχάλια"...
Ο θυμόσοφος λαός λέει πως "δυο καρπούζια κάτω από μια μασχάλη δεν γίνεται"...
Είμαι όμως τόσο εγωίστρια τόσο πλεονέκτρια που όχι δύο αλλά τέσσερα καρπούζια έχω αυτή τη στιγμή, πασχίζω με νύχια και με δόντια να μην χάσω κανένα, ενώ το αποτέλεσμα είναι ήδη γνωστό...
Κάποια στιγμή θα μου πέσουν και τα τέσσερα και θα σκάσουν φυσικά ωσάν καρπούζια που είναι κι εγώ θα γλιστρήσω πάνω στη ζουμερή κόκκινη σάρκα τους, θα πέσω και θα λερώσω τα ρουχαλάκια μου κι εννοείται πως θα φάω και τα μούτρα μου κι εν κατακλείδι θα πρέπει να καθαρίσω και το πάτωμα...
Αυτά για τα καρπούζια, αύριο τουλάχιστον θα είναι τα ροδάκινα, τούτα τα νόστιμα γινωμένα φρούτα που λατρεύω, που χώνω τα δόντια μου στη μαλακή τους σάρκα και λιγώνομαι...

Δευτέρα 19 Μαΐου 2014

Ο γάντζος

Σήμερα είναι ο γάντζος... άλλες φορές είναι ο ελέφαντας, άλλες φορές το γυναικείο χέρι με τα γαμψά νύχια...
Βλέπετε η φαντασία μου κάθε φορά που με πιάνει κι ένας πόνος, τον μεταμορφώνει σε μια εικόνα... λες κι αυτό γίνεται για να γίνει ο πόνος πιο υποφερτός... γνώριμος... φίλος... ίσως για να μην με φοβίζει τόσο...
Σήμερα είναι σαν ένας γάντζος να προσπαθεί να ξεριζώσει το στέρνο μου... κι η ανάσα λίγο βαριά...
τέλος πάντων... κάνω υπομονή και περιμένω να περάσει...
Πόσο λάθος είναι αυτή η προσέγγιση... Οφείλω στον εαυτό μου να αναλάβω την ευθύνη του εαυτού μου... αλλά η ίδια με σνομπάρω...
Φοβάμαι πολύ το ξαφνικό, το απρόσμενο, το αναπάντεχο... ίσως γιατί όσα ξαφνικά, απρόσμενα, αναπάντεχα μου έτυχαν ήταν όλα για κακό... είχαν όλα πολύ άσχημη κατάληξη...
ενώ για όλα τα ωραία, χρειάστηκε πολύς κόπος και δρόμος για να φτάσω στον επιθυμητό στόχο...
Τίποτα ωραίο δεν μου ήρθε ξαφνικά κι εύκολα...
Μεμψιμοιρώ αλλά δεν θα απολογηθώ κιόλας... Τούτη είναι η διάθεσή μου και δεν θα ντραπώ και γι'αυτό...
Ώρες - ώρες αναρωτιέμαι πως αν ήμουν τρίτο πρόσωπο και διάβαζα τούτο το μπλογκ θα μου έγραφα σαν σχόλιο: "Μας έπρηξες βρε κορίτσι μου... Άντι να κάθεσαι να μυξοκλαίς, δεν κάνεις και καμιά δουλειά";;; Αλλά μάλλον δεν θα το έκανα γιατί βλέπετε είμαι κι ευγενικό κορίτσι, με καλή ανατροφή...
Όμως από την άλλη, γι'αυτό έκανα και τούτο το μπλογκ... για να έχω την απόλυτη ελευθερία... la liberte totale... την ελευθερία της έκφρασης μου όπως και όποτε θέλω... δίχως να φοράω το καλοσιδερωμένο μου χαμόγελο και δίχως να παίρνω το καλοσυνάτο μου ύφος... να ξεγυμνώνομαι και να δείχνω πως δεν είμαι καθόλου τέλεια... καθόλου καλή... πως πίσω από το γυαλιστερό περιτύλιγμα κρύβεται ένα σάπιο κρέας που ζέχνει...
Ουφ! Ουφ! Ο γάντζος δεν έφυγε ακόμα... Που θα πάει... θα φύγει κι αυτός και θα έρθει κάτι άλλο...

Παρασκευή 16 Μαΐου 2014

Κουρασμένη αλλά γεμάτη...

Θέλω να γράψω, θα ήθελα να πω κάτι, να ξεμπουκώσω τούτο το μπούκωμα που έχω στο στήθος αλλά δεν έχω μάλλον τίποτα να πω γιατί καμιά σκέψη δεν υπάρχει στο μυαλό μου...
Το απόλυτο τίποτα...
Χθες ήταν μια υπέροχη μέρα... Μετά από χρόνια, μου ήρθε ένα πολύ χαρούμενο γεγονός και άφησα τον εαυτό μου να το χαρεί με το μεδούλι... τέτοια απελευθερωμένη χαρά δίχως ενοχές δίχως τσίμπημα στο στήθος, είχα χρόνια να ζήσω...
Σήμερα αισθάνομαι εξουθενωμένη, μπουκωμένη, γεμάτη σωματικά αλλά δεν φοβάμαι... Χαίρομαι που άφησα τον εαυτό μου να το ζήσει όλο αυτό κι είμαι έτοιμη να δεχθώ τα απόνερα με καρτερία...
Έχω βέβαια το απόγευμα μία υποχρέωση αλλά αν δεν καταφέρω να πάω, δεν θα κάτσω να σκάσω... Δεν θα πάω...
Μου ήρθε η όρεξη ν'ανεβάσω μία φωτογραφία με καταπράσινο γρασίδι... δεν ξέρω γιατί... μην ψάχνετε λογική...
Μην πάρετε τούτη την ανάρτηση για γκρινιάρικη... ίσα - ίσα... αισθάνομαι τόσο γεμάτη που άφησα τον εαυτό μου να το ζήσει όλο αυτό εχθές... απλώς οι κακές συνήθειες δεν κόβονται "μαχαίρι"...
Τα φιλιά μου και την αγωνιστική αγκαλιά μου!!!

Τετάρτη 14 Μαΐου 2014

Να 'μαι πάλι πίσω!!!

Να'μαι πάλι πίσω!!!
Τρέχω λίγο, δηλαδή πολύ, αλλά σας χρωστάω μια ενημέρωση...
Πέθανα ή δεν πέθανα τελικά στο ταξίδι...
Και ναι... και όχι... η απάντηση...
Το ταξίδι με το αεροπλάνο πήγε μια χαρά (και στο πήγαινε και στο έλα...)
το Σάββατο παρ'ότι ήμουν όλη τη μέρα στο δρόμο επίσης μια χαρά...
αλλά την Κυριακή το πρωί έφαγα μια βαρβάτη κρίση πανικού που ήταν όλη δικιά μου...
Για πρώτη φορά, πήρα μισό ζάναξ για να καταφέρω να βγάλω το επαγγελματικό ραντεβού που με περίμενε...
Σε γενικές γραμμές όμως, το ταξίδι το κατατάσσω στα θετικά, αφού όπως βλέπετε επέστρεψα δριμύτερη!!!
Στην επιστροφή βέβαια, με περίμενε η κόρη μου με μια γαστρεντερίτιδα εξπρές...

Σας φιλεύω κι ένα πιάτο μυζιθροπιτάκια κρητικά για ν'απολαύσετε τη γλύκα τους!!!

Παρασκευή 9 Μαΐου 2014

Πετάω!!!


Πετάωωωωω!!!
Σε λίγες ώρες πετάωωωω!!!
Πετάω κυριολεκτικά και μεταφορικά!!!
Ήρθε η ώρα να πετάξω φόβους κι αγωνίες...
Έβγαλα φτερά, είμαι στο χείλος του γκρεμού, κάνω το πρώτο βήμα και πετάω...
Θα πετάξω με τα φτερά μου ή θα γκρεμοτσακιστώ;;;
Θα γίνω μία flying warrior όπως η φωτογραφία;;;
Θα σας πω την Τρίτη... ουφ! ουφ! ουφ!!!
Αυτό το πράγμα ρε γαμώτο στο στέρνο... ουφ! ουφ! ουφ!!!
 

Πέμπτη 8 Μαΐου 2014

Ετοιμάζω ταξίδι....

Κάποτε ήμουνα πουλί και με αγάπαγαν πολλοί…

Κάποτε ήμουν ταξιδιάρα κι αλώνιζα την Ευρώπη…

Κάποτε…

Αύριο έχω να κάνω ένα ημιεπαγγελματικό ταξίδι στην Κρήτη… μετά από δυο χρόνια, πήρα την απόφαση να ξαναταξιδέψω με αεροπλάνο και να πάω και κάπου μακριά… και μάλιστα με Ryannair που δεν την εμπιστεύομαι καθόλου… τι με έπιασαν οι τσιγκουνιές μου και δεν έκλεινα με Aegean;;;
Και σήμερα τούτο το άγχος έχει βγάλει εκατό κεφάλια ως νέα Λερναία Ύδρα και με πνίγει από παντού… ήταν αδύνατο να έρθω στη δουλειά… παρ’όλα αυτά ήρθα… με απίστευτα σωματικά συμπτώματα… με χιλιάδες φορές να λέω στον εαυτό μου «τώρα πεθαίνεις»… όμως έφτασα… δεν είμαι όμως καλύτερα… είμαι σίγουρη ότι κάτι θα μου συμβεί αύριο και θα τα κάνω ‘σαλάτα’… το φοβάμαι πολύ το αυριανό ταξίδι… ίσως γιατί κατά βάθος δεν το ήθελα… ίσως γιατί αισθάνθηκα πως πιέστηκα να κλείσω τα εισιτήρια… ίσως γιατί είμαι σίγουρη πως θα είμαι σε μία μόνιμη κρίση πανικού… ίσως…πάντως τώρα δεν μπορώ να κάνω πίσω… είναι αργά… έπεσα στα βαθιά (ή μάλλον θα πέσω) και πρέπει να κολυμπήσω…
Χθες μίλησα με την ομοιοπαθητικό και μου είπε πως συνεχίζουμε για τις επόμενες 10 μέρες επίσης χωρίς κανένα φάρμακο… της μίλησα για το ταξίδι… μου είπε πως είναι ένα ωραίο crash test... Τι ωραίο crash test βρε κυρά μου;;; Ο θάνατος μου crash test;;;

Η αλήθεια είναι πως υπάρχουν τρία σενάρια:
1. Ότι θα καταρρεύσω πριν πάω στο ταξίδι και τούτο θα αναβληθεί (και μετά θα έχω να αντιμετωπίσω τη μήνι του συζύγου μου που τα σκάτωσα χωρίς λόγο)
2. Να αγχωθώ υπερβολικά πριν το ταξίδι αλλά όταν ανέβω στο αεροπλάνο ως δια μαγείας να εξαφανιστούν όλα και η συνέχεια να κυλήσει μια χαρά (το πιο αισιόδοξο σενάριο κι αυτό που εύχομαι… δεν είναι λίγες οι φορές που έχει συμβεί σε παρόμοιες καταστάσεις)
3. Παρά τα αγχωτικά μου να καταφέρω να μπω στο αεροπλάνο και να έρθει η κατάρρευση ή μέσα στο αεροπλάνο ή στη διάρκεια του ταξιδιού (τούτο είναι το χειρότερο σενάριο και δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι…)

Επειδή όμως πέρα από την γκρίνια, το φόβο και την αγωνία, δεν πρέπει να μην αναγνωρίζω στον εαυτό μου και τα μικρά βήματα που καταφέρνει, πρέπει να ομολογήσω πως:
α) στο παρελθόν δεν το συζητούσα καν για τούτο το ταξίδι (όχι να το αποφασίσω έστω και με τούτο τον τρόπο)
β) δεν θα τολμούσα την προηγούμενη μέρα να βγω από το κρεβάτι μου, πόσο μάλλον από το σπίτι μου (ενώ σήμερα ήρθα στη δουλειά άσχετα αν είμαι σε κατάσταση σοκ)
γ) κατά βάθος (πολύ βάθος βέβαια) πιστεύω πως θα τα καταφέρω για μια ακόμη φορά και γκρινιάζω από κεκτημένη ταχύτητα (η πραγματική νίκη βέβαια θα ήταν να ανέφερα το συγκεκριμένο ταξίδι μετά από την επιτυχή έκβασή του κι όχι πριν για να «ζητιανέψω» τα λόγια συμπαράστασης σας)
Με μάθατε πια… μην δίνετε σημασία στην γκρίνια μου… εύχομαι όλα να πάνε καλά και στην επιστροφή να σας φιλέψω ‘ξεροτήγανα’ από τη λεβεντογέννα Κρήτη…

Άντε κλείνοντας, να σας βάλω κι ένα ταξιδιάρικο τραγουδάκι…

Τρίτη 6 Μαΐου 2014

Μουσικό βραβείο!!!

Είναι η διάθεση πολύ κατεβασμένη σήμερα και να που η Κική από το blog ekfrastite.blogspot.gr  θέλησε μα την ανεβάσει... Μου έστειλε μουσικό βραβειάκι που εγώ το παραλαμβάνω με χαρά... Πώς μια απλή κίνηση μπορεί να σε ανεβάσει;;;
Το βραβείο είναι το εξής:
και οι όροι του οι εξής δύο:
1. Επιλέγεις 5 αγαπημένα σου τραγούδια
2. Δίνεις το βραβείο σε 20 διαφορετικά blogs...

Θα με συγχωρήσετε αλλά εγώ δεν θα τηρήσω τον δεύτερο όρο... α) γιατί ήδη οι περισσότεροι φίλοι το έχετε ήδη παραλάβει, β) γιατί το δίνω απλόχερα σε όποιον θέλει να συμμετάσχει ή να ανεβάσει την διάθεσή του...

Η επιλογή των τραγουδιών που έκανα βασίστηκε στην εξής λογική. Δεν είναι απαραίτητα τα πιο αγαπημένα μου... είναι όλα ελληνικά και όταν τα ακούω συνειρμικά μου έρχονται κάποιες πολύ ευτυχισμένες στιγμές της ζωής μου...

Πάμε λοιπόν:

1. Σαν σταρ του σινεμά - Νίκος Ζιώγαλας
Το άκουγα κλεισμένη στο δωμάτιο μου, στην εφηβεία μου, και δεν ξέρω το λόγο αλλά πέθαινα στο κλάμα κι ύστερα ήμουν μια χαρά....

2. Ρίτα Ριτάκι - Χάρης και Πάνος Κατσιμίχας
Επίσης αγαπημένο της εφηβείας... κατά βάθος πίστευα πως ήμουν η Ρίτα

3. Της γυναίκας η καρδιά είναι μια άβυσσος - Στράτος Διονυσίου
Όταν ήμουν δεκάξι μου το τραγουδούσε ένα πολύ ερωτευμένο αγόρι μαζί μου κι εγώ κολακευόμουν... κι ας μην άκουγα ποτέ λαϊκά κι ας μην μου άρεσε καθόλου εκείνο το αγόρι...

4. Η μπουρνουζοπετσέτα - Παντελής Καναράκης
Το τραγουδάω με το γιο μου όποτε έχουμε τρελά κέφια

5. Ρίξε στο κορμί μου σπίρτο - Κατερίνα Κούκα
Αυτό το τραγουδάω με την κόρη μου σε τρελά κέφια

Ναι το ξέρω ότι είναι άσχετα μεταξύ τους... αλλά έτσι είμαι κι εγώ... αλλού γι'αλλού...
Κι όχι... τα τρία τελευταία τραγούδια δεν είναι τα συνήθη ακούσματά μου αλλά είναι
συνδεδεμένα με πολύ ευχάριστες στιγμές...

Τα φιλιά μου και την αγκαλιά μου!!!

Πρωινό...

Γιατί ρε γαμώτο τα πρωινά μου να είναι τόσο απίστευτα δύσκολα;;; Γιατί να μην μπορώ να πεταχτώ από το κρεβάτι μέσα στη ζωντάνια, δίχως φόβο, δίχως σφίξιμο, δίχως αίσθημα κατάρρευσης; Γιατί να μην μπορώ να σηκωθώ μέσα στη ζωντάνια, όλο λαχτάρα για τη μέρα που έχω μπροστά μου, μέσα στη χαρά να βγω φουριόζα έξω για να συναντήσω άλλους ανθρώπους, για να βρεθώ με την ίδια τη ζωή;;; Γιατί;;;
Κάθε βράδυ που συνήθως είμαι λίγο καλύτερα, λέω στον εαυτό μου: «αύριο το πρωί κούκλα, όλα θα είναι πολύ καλύτερα…»
Έρχεται όμως εκείνο το άτιμο επόμενο πρωί και είναι το ίδιο απερίγραπτο αίσθημα ή λίγο χειρότερο ή λίγο καλύτερο… ποτέ όμως δεν είναι καλά… ποτέ δεν είναι φυσιολογικό…
Σήμερα πάλι έχω έναν πόνο στο στέρνο που στην κυριολεξία τον αισθάνομαι να έρχεται από μέσα μου, έντονη δυσφορία (μα πού πήγε τέλος πάντων τούτος ο αέρας) κι όταν περπατούσα αίσθημα λιποθυμίας… και νύστα… νύστα… νύστα…
Δεν έχω φόβο… έχω όμως σιγουριά θανατικού… αλλά λέω από μέσα μου: «αν είναι να πεθάνεις, τουλάχιστον θα πεθάνεις στο δρόμο κι όχι κλαίγοντας κουκουλωμένη στο κρεβάτι σου…»
Το παλεύω… αντέχω… αλλά για πόσο ακόμα;;; Και οι αντοχές έχουν τα όρια τους…

Σε δυο μερούλες, κλείνω δύο μήνες ομοιοπαθητικής… Αποτελέσματα;;; Χμχμχμχμ!!!
Η αλήθεια είναι πως περίμενα κάτι πολύ περισσότερο…
Οι δικοί μου με βλέπουν πολύ καλύτερα… εγώ πάλι δεν με βλέπω έτσι… ή τουλάχιστον δεν αισθάνομαι έτσι… οι πόνοι είναι πάντα οι ίδιοι, για να μην πω χειρότεροι… πιο έντονοι και πιο συνεχείς… η αλήθεια βέβαια είναι ότι παρά τα επίμονα σωματικά, το παίρνω πιο εύκολα απόφαση ‘να βγω έξω’… Μπορεί να είμαι χάλια, να σφανδάζω από τον πόνο αλλά λέω ‘δεν θα κάτσω μέσα, θα βγω…’ Αυτό… τίποτα άλλο…
Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι πως η γιατρός για δεκαπέντε μέρες μου διέκοψε τη θεραπεία και δεν παίρνω τίποτα… Η αλήθεια είναι πως αυτό μου έκανε φοβερή εντύπωση αλλά κι εγώ η ηλίθια δεν ρώτησα το λόγο… κάποια φίλη μου είπε πως αυτό είναι συνηθισμένο στην ομοιοπαθητική αφού λειτουργεί διαφορετικά από τη συμβατική ιατρική… Δεν ξέρω… τώρα αύριο είναι να την πάρω τηλέφωνο (είδατε πως περνάνε οι άτιμες οι δεκαπέντε μέρες) για να δούμε τη συνέχεια… Έχω αρχίσει λίγο να απογοητεύομαι… θα της το πω αύριο, να δούμε τι θα μου πει κι εκείνη… είμαι ανυπόμονη, περίμενα λίγο περισσότερα πράγματα, λίγο περισσότερη ανάταση αλλά ας μην είμαι κι αχάριστη… απλώς σήμερα έπεσα πάλι…
Αυτό το σφίξιμο… αυτή η δυσφορία… δεν αντέχονται…
Φλερτάρω με την ιδέα να πάρω ένα χάπι και να περάσουν όλα… αλλά ξέρω πως δεν θα το κάνω και θα κάτσω να υποφέρω μέχρι τούτη η βλακεία να περάσει, να ηρεμήσει λίγο ή να με ρίξει κάτω…
Μπορεί να τα πούμε και λίγο αργότερα όταν ο αέρας καθαρίσει και φτάσει στα πνευμόνια μου ή αν μπουκώσει κι άλλο και δεν μπαίνει μέσα με τίποτα….

Θα δούμε…

Παρασκευή 2 Μαΐου 2014

Τετάρτη 30 Απριλίου 2014

Τζα! Να'μαι κι εγώ!!!

Κοριτσάρες κι αγοράρες... για να με βλέπετε ακόμα εδώ, σημαίνει πως εχθές τελικά δεν πέθανα, ούτε λιποθύμησα ούτε τα έκανα μαντάρα...
Πήγε όλη η εκδήλωση μια χαρά, είχα και το χειροκροτηματάκι μου στο τέλος, βγήκαμε και τις απαραίτητες φωτογραφίες (παρεπιπτόντως για μια ακόμη φορά βλέπω πως στρουμπούλεψα αρκετά) και στο τέλος καταλήξαμε για σουβλάκια (τώρα τι μας λες κυρά μου;;; Τι σχήμα οξύμωρον είναι τούτο;;; Στρουμπούλεψες, στρουμπούλεψες αλλά τα σουβλάκια, σουβλάκια)...
Σήμερα ξέρετε εσείς... με μάθατε πλέον... θα έπρεπε να είναι μέρα αυτομαστιγώματος... αλλά είπα ν'αφήσω το μαστίγιο στη ντουλάπα... κι έτσι τα ολίγα σωματικά συμπτώματα δεν τα ακούω... και στη δουλειά ήρθα (μωρέ άλλη φορά με τέτοιον καιρό μόνο κάτω από την κουβέρτα μου θα συμβιβαζόμουνα) και τη σοκολάτα μου ήπια (πάνε κι οι καπουτσίνοι ένεκα ομοιοπαθητικής) και τέλος πάντων... όπως βλέπετε ζω...
Σας ευχαριστώ για μια ακόμη φορά που ανεχθήκατε εχθές τη μίρλα μου... το ξέρω... το ξέρω... η γκρίνια είναι κακό πράγμα, κάνει και ρυτίδες και που χρήματα για αντιρυτιδικές... αλλά δεν γίνεται να τις πετάξουμε όλες μαζί τις κακές συνήθειες... γεμίζουμε λίγο - λίγο τον κάδο απορριμάτων, μέχρι να πάρω ανάποδες και να τα πετάξω όλα μια και καλή, όχι στον κάδο ανακύκλωσης αλλά στην ίδια τη χωματερή...
Τα φιλιά μου και την αγάπη μου!!!
Υ.Γ. Βροχερή μέρα κι είπα να σας βάλω φωτό με βροχή...

Τρίτη 29 Απριλίου 2014

Επί σκηνής... κι όποιος αντέξει!!!

Γιατί είμαι αγχωτική, γιατί είμαι φοβική, γιατί είμαι τελειομανής, γιατί τέλος πάντων κατά βάθος έχω χαμηλή αυτοεκτίμηση;
Δεν υπάρχει λόγος να βρίσκω απαντήσεις σε τούτο το ερώτημα… η ουσία είναι αν θα καταφέρω ν’απαλλαγώ από το μόνιμο αίσθημα του φόβου τα πρωινά… η αλήθεια είναι ότι τον τελευταίο καιρό, είμαι κάπως έως αρκετά καλύτερα από το παρελθόν… αποφασίζω πιο εύκολα να κάνω κάποια πράγματα… όμως… όμως… ακόμα έχω μπόλικο δρόμο μπροστά μου…
Σήμερα, το απόγευμα έχω να κάνω μια διάλεξη μπροστά σε κοινό και τα έχω παίξει… από το πρωί φυσικά… αχ! Αυτό το πρωί… μούδιασμα στο κεφάλι, ένας κόμπος στο στέρνο, μια ελαφρά ναυτία, διάχυτοι πόνοι κι αυτό το αίσθημα του φόβου… φόβου… φόβου…
Τι σημασία έχει αν το έχω κάνει δεκάδες, να μην πω εκατοντάδες φορές, στο παρελθόν;;; Πάντα το ίδιο συναίσθημα κατάρρευσης, πάντα η ίδια αγωνία αν θα αντέξω και δεν θα πεθάνω ή δεν λιποθυμήσω ή τέλος πάντων δεν πάθω κάτι και τα κάνω όλα μαντάρα… κι όση εμπειρία υποτίθεται μαζεύω, όσο πιο γνωστή γίνομαι στο χώρο… αυτό τόσο γιγαντώνεται και γίνεται χειρότερο… Κάτι τέτοιες στιγμές, κυριολεκτικά λυπάμαι και θαυμάζω ταυτόχρονα, όλους αυτούς τους ανθρώπους που μπορούν κι ανεβαίνουν καθημερινά στη ‘σκηνή’ ή βγαίνουν στην τηλεόραση…
Κατά βάθος πιστεύω ότι κι αυτό το απόγευμα θα τα καταφέρω (εκτός αν ο Θεός θελήσει να με διαψεύσει) αλλά μέχρι εκείνη την ώρα, θα έχω πεθάνει για μια ακόμη φορά 100 φορές… και για μια ακόμη φορά θα πω στον εαυτό μου πως «δεν πρόκειται να το ξανακάνω ποτέ γιατί δεν το αντέχει ο οργανισμός μου» και πάλι θα με πιάσουν σε μια ανύποπτη στιγμή και πάλι δεν θα μπορέσω ν’αρνηθώ (κρύβεται μέσα σ’όλο αυτό και το ναρκισσιστικό μου) και πάλι θα ξαναβιώσω την ίδια τρέλλα…
Ουφ!!!
Κι είναι μπροστά μου ο Μάιος… ένας μήνας γεμάτος από διάφορα γεγονότα, εκδηλώσεις, υποχρεώσεις και διάφορα ωραία που με περιμένουν… κι εγώ τον περιμένω, τρέμοντας από αγωνία στη γωνία…

Εύχομαι αύριο να σας γράψω πως όλα πήγανε καλά… πως ακόμα βρίσκομαι εδώ…

Τετάρτη 23 Απριλίου 2014

Τετάρτη 16 Απριλίου 2014

Come back

Επέστρεψα!!!
Δριμύτερη ή όχι, ο καιρός θα δείξει...
Η εκδρομή που φοβόμουν πολύ, σε γενικές γραμμές πήγε πολύ καλά....
Crash test υπέροχο!!!
Αν και μέσα σ'όλα τα μειονεκτήματα που έχω, προσθέσω και τούτο της δεισιδαιμονίας, ως ένα σημείο τουλάχιστον, τολμώ να πω πως αρχίζω πλέον να βλέπω τα πρώτα στάδια ανάκαμψης
με την ομοιοπαθητική...
Τόλμησα κι έκανα πράγματα που σε άλλη περίπτωση θα μου φαίνονταν υπεράνθρωπα, και το καλύτερο είναι πως τις περισσότερες φορές δεν είχα τα φοβερά σωματικά... συν το γεγονός πως ορισμένες φορές το κατευχαριστήθηκα κιόλας...
Πόσον καιρό είχα να αισθανθώ τούτο το συναίσθημα, να χαίρεσαι με το απλό και το αυτονόητο!!!
Να μπορείς να περπατάς χωρίς το φόβο του καρδιακού, χωρίς το αίσθημα της λιποθυμίας, χωρίς... χωρίς... χωρίς... Να περπατάς ελεύθερα σαν ένας απλός καθημερινός άνθρωπος...
Το ξέρω πως στους περισσότερους ίσως ακούγεται παράλογο να φοβάσαι να περπατήσεις, μα πιστέψτε με αν δεν το έχεις ζήσει, δεν μπορείς να το καταλάβεις...
Κι ειλικρινά εύχομαι σε όλους ποτέ μα ποτέ να μην το νιώσετε...
Δεν παίρνουν ακόμα τα μυαλά μου αέρα, κρατάω ακόμα μικρό καλάθι, αλλά έχω αρχίσει κι ελπίζω... τουλάχιστον δεν είμαι βουτηγμένη μέσα στην απελπισία τις τελευταίες μέρες...

Εάν δεν σας δω τούτες τις μέρες, γιατί θα εκδράμουμε οικογενειακώς για το Πάσχα, στο παρακείμενο χωριό, εύχομαι σε όλους η Ανάσταση του Θεανθρώπου να γεμίσει αγάπη και γαλήνη την ψυχή σας....

Με πολλή πολλή αγάπη,
Σοφία

Πέμπτη 10 Απριλίου 2014

Φως, ζεστασιά και αγάπη!!!

Με εκνευρίζουν... με θυμώνουν...
όμως κατά βάθος, ξέρω πως δεν φταίνε εκείνοι...
φταίω εγώ που τους αφήνω να μου δημιουργούν τούτα τα συναισθήματα...
Μόνο εγώ είμαι κυρίαρχος των συναισθημάτων μου και κανείς άλλος...
εγωιστικό αλλά αληθινό...
Αν δεν τους αφήσω εγώ, κανείς δεν μπορεί να με θυμώσει, κανείς δεν μπορεί να με στεναχωρέσει, κανείς δεν μπορεί να με πληγώσει...
Ανοίγω την καρδιά μου κι αφήνω μόνο τα θετικά συναισθήματα να με κατακλύσουν... Καλώ την αγάπη να έρθει να φωλιάσει μέσα μου... αγάπη για το κάθετι... για το γιασεμί μου που άνθισε, για το σκελετωμένο σκύλο που είδα στο δρόμο, για τον νεαρό που μου σέρβιρε με χαμόγελο την πρωινή μου σοκολάτα, για το ίδιο το μικρό Σοφάκι που κρύβεται μέσα μου...

Πρώτα ο Θεός, θα λείψω για τρεις μέρες (επιστροφή εδώ στη μπλογκογειτονιά τη Δευτέρα)... Μια σχολική εκδρομή με καλεί... το σκέφτομαι πολύ... αλλά ελπίζω όλα να πάνε καλά...
Τα νέα από βδομάδα!!!

Σας φιλώ!!!

Τετάρτη 9 Απριλίου 2014

Ποίημα....

Τι κρίμα να μην μπορείς να ορίσεις τον εαυτό σου...
Τι κρίμα να πονάς και να υποφέρεις...
Τι κρίμα το μαχαίρι το στήθος σου να σκίζει...
Τι κρίμα!!!
"Είμαι εγώ;" αναρωτιέσαι για πολλοστή φορά.
"Είμαι εγώ ή κάποιος άλλος;"
"Είσαι εσύ", η απάντηση κοφτή.
"Εσύ... μια σκιά του πρότερου εαυτού σου..."
Εσύ... η κάποτε δυνατή...
η κάποτε που στήριζε τον κόσμο όλο...
η κάποτε που δεν φοβήθηκε στιγμή...
που πίστευε πως τίποτα δεν την λυγίζει...
Λάθος μεγάλο...
Στη γωνία σε περίμενε ο άλλος σου εαυτός...
Σε τσάκισε και σου 'δειξε πως είσαι μια μικρή...
σκουλήκι ελεεινό μέσα στην πλάση...
πονάς και υποφέρεις...
ο πόνος η δεύτερη σου φύση...
κάθε μέρα μεγαλώνει και θεριεύει...
ο πόνος γίνεται φόβος κι ο φόβος πόνος...
κι εσύ μικρή, σκουλήκι, να στέκεσαι εκεί...
και να υποφέρεις...
περιμένοντας τον ήλιο ν'ανατείλει...
Πόσο μεγάλο μπορεί να είναι ένα βράδυ;;;

Υ.Γ. Άραγε είναι αλήθεια πως ο πόνος μετουσιώνεται σε δημιουργία;;; Να λοιπόν και ποιηματάκι από μένα... η πρώτη μου απόπειρα... όμως ο πόνος δεν λέει να φύγει... σέρνομαι στη δουλειά, όμως αντέχω...

Τρίτη 8 Απριλίου 2014

Ένας μήνας...

Σήμερα κλείνω ένα μήνα ομοιοπαθητικής...
Για να είμαι ειλικρινής, περίμενα κάτι περισσότερο, το οποίο ακόμα δεν έχει έρθει...
Δεν απογοητεύομαι όμως ακόμα... τουλάχιστον όχι ακόμα...
Το απόγευμα έχω ραντεβού με την ομοιοπαθητικό...
Δεν έχω δει κάποια ιδιαίτερη διαφορά ως προς τις φοβίες μου ή τα ψυχοσωματικά μου...
Ιδίως αυτά τα ψυχοσωματικά τον πρώτο καιρό, με ρήμαξαν... Έγιναν ακόμα πιο έντονα...
Υπάρχουν μέρες καλούτσικες και μέρες δύσκολες και σήμερα μέχρι στιγμής είναι μια δυσκολούτσικη μερούλα... τέλος πάντων...
Ο άντρας μου λέει πως με βλέπει καλύτερα... πως τα μάτια μου ακτινοβολούν... πως έχει φύγει η σκοτεινιά... δεν ξέρω... ίσως βλέπει κάτι που δεν βλέπω εγώ ακόμα... ίσως είναι απλώς μία προσπάθεια ανυψώσεως του ηθικού μου...
Η αλήθεια είναι πως υπάρχουν στιγμές που πραγματικά αισθάνομαι καλά, όπως την Παρασκευή που κατεβήκαμε οικογενειακώς για ψώνια, ή την Κυριακή το απόγευμα που πήγα μια μικρή βόλτα με την κόρη μου ή ακόμα και χθες που παρά την άρνησή μου πήγα στο γραφείο και κύλησε σε γενικές γραμμές ομαλά...
Όμως σήμερα... πάλι η βλακεία από το πρωί... ξέρω... ξέρω... η αλλαγή είναι μία αργή διαδικασία, που θέλει υπομονή κι επιμονή... και που τα αποτελέσματα θα γίνονται λίγο - λίγο ορατά...
Στο παρελθόν, ένας φίλος που είχε περάσει από ανάλογο λούκι, μου είχε πει:
"Όταν θ'αρχίσει η ανάρρωση, μία μέρα θα είσαι καλά δέκα χάλια, μετά θα πάει δύο μέρες καλά δέκα χάλια, και ούτω καθεξής, μέχρι να είσαι συνέχεια καλά..."
Θέλω να μιλήσω το απόγευμα και με την ομοιοπαθητικό να δω τι θα μου πει... αν και είμαι λίγο απογοητευμένη... στα τηλέφωνά μου, μου φαινόταν λίγο απόμακρη... ίσως να ήταν και η ιδέα μου... δεν ξέρω...
Μην πάρετε το ποστ μου αυτό γκρινιάρικο... αποφεύγω πλέον να γκρινιάζω, τουλάχιστον συνειδητά... έχει μια υπέροχη μέρα έξω... στην κυριολεξία την ζηλεύω... θα ήθελα να μην είχα αυτό το παράλογο σφίξιμο στο στήθος και να βγω έξω και να ροβολήσω... ίσως το κάνω εν μέρει λίγο αργότερα... δεν πιέζω πλέον τον εαυτό μου... αυτός ξέρει καλύτερα...

Παρασκευή 4 Απριλίου 2014

Αληθινοί φίλοι...

Λένε πως οι φίλοι φαίνονται στα δύσκολα...
εγώ πάλι πιστεύω πως οι αληθινοί φίλοι φαίνονται στη χαρά σου...
Στα δύσκολα, θα σου πουν μια συμπονετική κουβέντα, θα σου κάνουν ένα χάδι έστω κι από λύπηση... ή από μια κρυφή ενοχική χαρά 'ευτυχώς δεν είμαι εγώ στη θέση του'...
Στη χαρά σου όμως;;;
Πόσοι είναι εκείνοι που θα χαρούν πραγματικά με τη δική σου χαρά;;; Πού δεν θα κακολογήσουν από μέσα τους (γιατί αυτός κι όχι εγώ...), που δεν θα κουτσομπολέψουν με κάποιον άλλον (είδες βρε ο ανέπροκοπος πόσο τυχερός ήταν), που το χαμόγελο κι οι ευχές τους δεν θα είναι ψεύτικα χαμόγελα διαφήμισης...
Όχι! επιμένω! οι αληθινοί φίλοι στη χαρά φαίνονται...
Εσείς τι λέτε;;;

Τετάρτη 2 Απριλίου 2014

Σ'όποιον αρέσουμε...

\
Το έχω ξαναπεί... το έχω ξαναγράψει... ξανά και ξανά και ξανά... απλώς το γράφω τώρα για να τ'ακούω κυρίως εγώ...
Μετά από κάθε "πάνω" μου, ακολουθεί ένα ανελέητο αυτομαστίγωμα...
Σήμερα λοιπόν πάει να κάνει πάλι τα ίδια, αλλά εγώ το περίμενα και "δεν μασάω"...
ο φόβος είναι μετριασμένος κι έχω αποφασίσει επιτέλους ν'ακολουθήσω τους δικούς μου ρυθμούς με οποιοδήποτε κόστος...

"Σ'όποιον αρέσουμε για τους άλλους δεν θα μπορέσουμε..." όπως λέει και το γνωστό άσμα...
Τα φιλιά μου!!!

Κι ένα χωρίο από την Καινή Διαθήκη...
"... και αποκριθείς ο Ιησούς λέγει αυτοίς. έχετε πίστην Θεού. αμήν γαρ λέγω υμίν ότι ος αν είπη τω όρει τούτω, άρθητι και βλήθητι εις την θάλασσαν, και μη διακριθή εν της καρδία αυτού, αλλά πιστεύση ότι α λέγει γίνεται, έσται αυτώ ο εάν είπη. δια τούτο λέγω υμίν, πάντα όσα αν προσευχόμενοι αιτείσθε, πιστεύετε ότι λαμβάνετε, και έσται υμίν. και όταν στήκητε προσευχόμενοι, αφίετε ει τι έχετε κατά τινος, ίνα και πατήρ υμών ο εν τοις ουρανοίς αφή υμίν τα παραπτώματα υμών. ει δε υμείς ουκ αφίετε, ουδέ ο πατήρ υμών αφήσει τα παραπτώματα υμών. ..."

Τρίτη 1 Απριλίου 2014

Μια άλλη ματιά!!!


Φαντάζομαι πως στους περισσότερους είναι γνωστή η ιστορία με τον ελέφαντα...
Εάν βάλεις τρεις ανθρώπους που δεν έχουν ξαναδεί στη ζωή τους έναν ελέφαντα, να περιγράψουν έναν ελέφαντα, και τους δείξεις το ζωντανό από τρεις διαφορετικές οπτικές γωνίες, θα πάρεις τρεις τελείως διαφορετικές απαντήσεις...
Άλλο θα σου απαντήσει αυτός που θα δει την προβοσκίδα, άλλο αυτός που θα δει την πατούσα του, κι άλλο αυτός που θα δει την ουρά του...
Και φυσικά κανείς από όλους αυτούς δεν θα γνωρίζει την πραγματική όψη του ελέφαντα...

Όσο πιο πολύ αποστασιοποιείσαι από τα πράγματα, όσο πιο πολύ προσπαθείς να έχεις μια σφαιρική άποψη, τόσο πιο πολλά πράγματα, μπορείς να κάνεις...
Σήμερα, για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό, αισθάνομαι σαν κάποιος αργά αλλά σταθερά να τραβάει μια κουρτίνα μπροστά από τα μάτια μου...
Αρχίζω να γυρίζω τις κόρες των ματιών μου και προς άλλες κατευθύνσεις...
κι αρχίζω να βλέπω (επιτέλους!!!) πως οι άλλοι δεν έχουν βαλθεί να με κουράσουν ή να με εξοντώσουν...
Αρχίζω να αντιλαμβάνομαι τα λάθη μου... αρχίζω να δέχομαι τις αδυναμίες μου (πως εγώ είμαι υπεύθυνη γι'αυτές κι όχι οι άλλοι)... αρχίζω να ανακαλύπτω ξανά τη δύναμη της αγάπης... αρχίζω ξανά να αγαπώ...
Σ'ευχαριστώ Θε μου!!!

Υ.Γ. “Πρωταπριλιά” σήμερα!!! Όχι το παραπάνω ποστ δεν είναι ψέμα!!!
Να έχετε έναν υπέροχο Απρίλη!!!

Παρασκευή 28 Μαρτίου 2014

Ο γερο - Αριστόδημος


Καλημερούδια!!!
Ιστοριούλα σας έχω σήμερα... Μου βγήκε λίγο μεγαλύτερη από τις συνηθισμένες, αλλά τι να κάνουμε;;; Έμπνευση ήταν αυτή....
 
Είχαν περάσει χρόνια που ο γερο – Αριστόδημος είχε χάσει το φως του... Τόσα χρόνια που κι ο ίδιος ώρες – ώρες αναρωτιόταν αν πράγματι κάποτε είχε δει το φως του ήλιου, τ'αφρισμένα κύματα της θάλασσας και το καταπράσινο γρασίδι... ή αν απλώς τα είχε πλάσει στη φαντασία του από τα λεγόμενα των άλλων...
Κάθε μέρα, με τη βοήθεια του ροζιασμένου του μπαστουνιού πήγαινε κοντά στη θάλασσα, καθόταν πάνω στην αμμουδιά, άπλωνε τα πόδια του κι άφηνε τα μάτια της ψυχής του να δουν την ομορφιά που απλωνόταν γύρω του...
Κι ήταν ευτυχισμένος ο γερο – Αριστόδημος...
ένιωθε τη ζέστη του ήλιου να θερμαίνει την καρδιά του κι ήταν σαν να έβλεπε τον ήλιο πιο λαμπρό από ποτέ...
άκουγε τα κύματα να σκάνε στ'ακροδάκτυλά των ποδιών του κι ήταν σαν να τα έβλεπε που έγλυφαν την άκρη της στεριάς...
μύριζε τα πεύκα κι ήταν σαν να τα έβλεπε να του χαρίζουν την παχιά σκιά τους...
Ήταν ευτυχισμένος ο γερο – Αριστόδημος...
και κάθε μέρα ευλογούσε το Θεό για τούτη την ευτυχία...

Και μια μέρα... εμφανίστηκε στην περιοχή, ένας άγνωστος άντρας...
Κάποιοι είπαν πως ήταν μάγος, κάποιοι άλλοι πως ήταν σοφός, κάποιοι άλλοι πως ήταν φημισμένος γιατρός...
Για να δοκιμάσουν τη σοφία του, τον έστειλαν στο γερο – Αριστόδημο και τον ρώτησαν αν μπορούσε να γιατρέψει τα τυφλά του μάτια...

Εκείνος έσκυψε κι είδε πως τα μάτια του γέρου είχαν κλείσει από τις τσίμπλες που με τα χρόνια είχαν κολλήσει πάνω στα βλέφαρα και τα ματοτσίνορα του... Πήρε ένα μαλακό καθαρό πανί, το βούτηξε σε χλιαρό νερό και με απαλές κινήσεις, έβγαλε τις τσίμπλες από τα μάτια του τυφλού γέροντα...
Εκείνος με φόβο κι ανυπομονησία, άνοιξε τα μάτια του και μετά από χρόνια αισθάνθηκε το φως του ήλιου να τον τυφλώνει...
Δίχως δεύτερη σκέψη, έσκυψε και φίλησε τα χέρια του σωτήρα του κι εκείνος εξαφανίστηκε σαν να μην πέρασε ποτέ από εκεί...
Κι ο γερο – Αριστόδημος, όλο λαχτάρα, άνοιξε διάπλατα τα μάτια του για να χαρεί την ομορφιά που είχε στερηθεί όλα αυτά τα χρόνια...
Και το χαμόγελο χάθηκε απότομα από τα χείλη του...
Ο φωτεινός ήλιος που ονειρευόταν κρυβόταν κάτω από ψηλά κακοχτισμένα κτίρια...
τα κύματα που άκουγε ήταν τα κύματα μιας θάλασσας βρώμικης, γεμάτης λασπουριά, όμοιας με βάλτο...
και το πεύκο που πίστευε πως του χάριζε απλόχερα τη σκιά του, ήταν ένα καχεκτικό δέντρο που είχε χάσει εδώ και καιρό την όρεξη του για ζωή...

Τότε ο γερο – Αριστόδημος...

Α. έκλεισε τα μάτια του και δεν τα ξανάνοιξε ποτέ, ρίχνοντας κατάρες στον άγνωστο Σατανά που του χάρισε το φως του και τον ανάγκασε να δει την ασχήμια που υπήρχε γύρω του...

Β. Τρόμαξε πολύ στην αρχή, μα ευχαρίστησε τον άγνωστο που τον βοήθησε να δει την αλήθεια πριν κλείσει τα μάτια του και με τη βοήθεια του ραβδιού του, έφυγε για να ανακαλύψει νέους τόπους...

Γ. Κάλεσε τους υπόλοιπους και τους μίλησε για την ομορφιά που έβλεπε όταν ήταν τυφλός και τους ξεσήκωσε για να την ανακαλύψουν όλοι μαζί ξανά...

Δ... (δώστε το δικό σας τέλος στην ιστορία)!!!