Παρασκευή 28 Μαρτίου 2014

Ο γερο - Αριστόδημος


Καλημερούδια!!!
Ιστοριούλα σας έχω σήμερα... Μου βγήκε λίγο μεγαλύτερη από τις συνηθισμένες, αλλά τι να κάνουμε;;; Έμπνευση ήταν αυτή....
 
Είχαν περάσει χρόνια που ο γερο – Αριστόδημος είχε χάσει το φως του... Τόσα χρόνια που κι ο ίδιος ώρες – ώρες αναρωτιόταν αν πράγματι κάποτε είχε δει το φως του ήλιου, τ'αφρισμένα κύματα της θάλασσας και το καταπράσινο γρασίδι... ή αν απλώς τα είχε πλάσει στη φαντασία του από τα λεγόμενα των άλλων...
Κάθε μέρα, με τη βοήθεια του ροζιασμένου του μπαστουνιού πήγαινε κοντά στη θάλασσα, καθόταν πάνω στην αμμουδιά, άπλωνε τα πόδια του κι άφηνε τα μάτια της ψυχής του να δουν την ομορφιά που απλωνόταν γύρω του...
Κι ήταν ευτυχισμένος ο γερο – Αριστόδημος...
ένιωθε τη ζέστη του ήλιου να θερμαίνει την καρδιά του κι ήταν σαν να έβλεπε τον ήλιο πιο λαμπρό από ποτέ...
άκουγε τα κύματα να σκάνε στ'ακροδάκτυλά των ποδιών του κι ήταν σαν να τα έβλεπε που έγλυφαν την άκρη της στεριάς...
μύριζε τα πεύκα κι ήταν σαν να τα έβλεπε να του χαρίζουν την παχιά σκιά τους...
Ήταν ευτυχισμένος ο γερο – Αριστόδημος...
και κάθε μέρα ευλογούσε το Θεό για τούτη την ευτυχία...

Και μια μέρα... εμφανίστηκε στην περιοχή, ένας άγνωστος άντρας...
Κάποιοι είπαν πως ήταν μάγος, κάποιοι άλλοι πως ήταν σοφός, κάποιοι άλλοι πως ήταν φημισμένος γιατρός...
Για να δοκιμάσουν τη σοφία του, τον έστειλαν στο γερο – Αριστόδημο και τον ρώτησαν αν μπορούσε να γιατρέψει τα τυφλά του μάτια...

Εκείνος έσκυψε κι είδε πως τα μάτια του γέρου είχαν κλείσει από τις τσίμπλες που με τα χρόνια είχαν κολλήσει πάνω στα βλέφαρα και τα ματοτσίνορα του... Πήρε ένα μαλακό καθαρό πανί, το βούτηξε σε χλιαρό νερό και με απαλές κινήσεις, έβγαλε τις τσίμπλες από τα μάτια του τυφλού γέροντα...
Εκείνος με φόβο κι ανυπομονησία, άνοιξε τα μάτια του και μετά από χρόνια αισθάνθηκε το φως του ήλιου να τον τυφλώνει...
Δίχως δεύτερη σκέψη, έσκυψε και φίλησε τα χέρια του σωτήρα του κι εκείνος εξαφανίστηκε σαν να μην πέρασε ποτέ από εκεί...
Κι ο γερο – Αριστόδημος, όλο λαχτάρα, άνοιξε διάπλατα τα μάτια του για να χαρεί την ομορφιά που είχε στερηθεί όλα αυτά τα χρόνια...
Και το χαμόγελο χάθηκε απότομα από τα χείλη του...
Ο φωτεινός ήλιος που ονειρευόταν κρυβόταν κάτω από ψηλά κακοχτισμένα κτίρια...
τα κύματα που άκουγε ήταν τα κύματα μιας θάλασσας βρώμικης, γεμάτης λασπουριά, όμοιας με βάλτο...
και το πεύκο που πίστευε πως του χάριζε απλόχερα τη σκιά του, ήταν ένα καχεκτικό δέντρο που είχε χάσει εδώ και καιρό την όρεξη του για ζωή...

Τότε ο γερο – Αριστόδημος...

Α. έκλεισε τα μάτια του και δεν τα ξανάνοιξε ποτέ, ρίχνοντας κατάρες στον άγνωστο Σατανά που του χάρισε το φως του και τον ανάγκασε να δει την ασχήμια που υπήρχε γύρω του...

Β. Τρόμαξε πολύ στην αρχή, μα ευχαρίστησε τον άγνωστο που τον βοήθησε να δει την αλήθεια πριν κλείσει τα μάτια του και με τη βοήθεια του ραβδιού του, έφυγε για να ανακαλύψει νέους τόπους...

Γ. Κάλεσε τους υπόλοιπους και τους μίλησε για την ομορφιά που έβλεπε όταν ήταν τυφλός και τους ξεσήκωσε για να την ανακαλύψουν όλοι μαζί ξανά...

Δ... (δώστε το δικό σας τέλος στην ιστορία)!!!

Πέμπτη 27 Μαρτίου 2014

Ένα ακόμα ευχαριστώ!!!

Κορίτσια κι αγόρια, καλημέρα!!!
Μετά τα χθεσινά σας σχόλια, θα ήθελα να σας πω, πως ΝΑΙ μου αρέσει πολύ που σχολιάζετε, που μου δίνετε συμβουλές, που μου δίνετε δύναμη και κουράγιο...
ΟΧΙ, δεν με μπερδεύετε καθόλου, όσο απίστευτο κι αν σας φαίνεται από τα γραπτά μου, ξέρω πολύ καλά που πατάω και τι μου συμβαίνει, απλώς είμαι στη φάση που προσπαθώ να βρω τη δύναμη να σηκωθώ...
Είμαι σίγουρη, πως με τη βοήθεια του Θεού, θα τη βρω, απλώς χρειάζεται χρόνος, υπομονή και θάρρος (που τούτη τη στιγμή μου λείπουν)....
Σας ευχαριστώ πολύ κι είστε πάντα ευπρόσδεκτοι στο μπλογκόσπιτό μου!!!

Τετάρτη 26 Μαρτίου 2014

Σαν το στρείδι...

Έχω ανάγκη την απομόνωση... να μείνω μόνη μου... εγώ κι ο εαυτός μου...
μήπως καταφέρω και τα βρω μαζί του κι έτσι καταφέρω και τα βρω με τους γύρω μου...
όταν τρώγεσαι με τα ρούχα σου, οι άλλοι σου φταίνε κι ας μην είναι φταίχτες...
Ώρες - ώρες κλείνομαι σαν το στρείδι, τουλάχιστον αυτό θέλω, να μην μιλάω, να μην σκέφτομαι,
να μην κάνω τίποτα... όμως αυτό δεν είναι δυνατόν όσο ζεις σε μια ζωντανή οικογένεια...
Είναι αμαρτία μεγάλη να υπάρχουν γύρω σου τόσοι άνθρωποι που νοιάζονται για σένα ειλικρινά
και σ'αγαπούν με το δικό τους τρόπο κι εσύ να μην μπορείς ν'ανταποκριθείς...
να θέλεις μόνο να ομφαλοσκοπείς...
Από την άλλη όμως, είναι απαραίτητες κι αυτές οι περίοδοι στη ζωή μας... Χρειάζεται ν'αποσυρθείς για να ξαναβγείς στον κόσμο... ή μήπως όχι;;;

19η μέρα ομοιοπαθητικής σήμερα... ακόμα δεν έχω δει κάποια διαφορά... το ξέρω... είμαι πολύ ανυπόμονη κι αυτό δεν είναι σωστό... ίσως αυτό που περνάω σε πνευματικό επίπεδο να είναι μία άσκηση υπομονής και καταστροφής του 'εγώ'... μόνο έτσι μπορώ να την δεχθώ και να μην καταρρεύσω... όλα για κάποιο λόγο γίνονται...
Η μόνη διαφορά που έχω δει εδώ και καμιά δεκαριά μέρες είναι πως κάθε μα κάθε βράδυ, εκεί γύρω στις 3.00 με 4.00 ξυπνώ τρομαγμένη από έναν ολοζώντανο εφιάλτη... όχι τον ίδιο... κάθε βράδυ και διαφορετικό όνειρό... όμως πάντα ζωντανό και τρομακτικό... ώστε να σηκώνομαι με την καρδιά μου να χτυπά δυνατά, με το στήθος μου σφιγμένο και συνήθως να μένω ξύπνια μέχρι το πρωί...
Δεν ξέρω αν έχει σχέση η ομοιοπαθητική... αν ανοίγει τα κλειδωμένα συρτάρια του υποσυνείδητου και ξεχύνονται έξω όλα τα 'φοβερά και τρομερά' για να μ'εγκαταλείψουν μια για πάντα...

Σάββατο 22 Μαρτίου 2014

Καθρέφτης...

Κοίταζες τον καθρέφτη κι αυτό που αντίκριζες, κολάκευε τον εγωισμό σου...
Νόμιζες πως είσαι δυνατή, άτρωτη, μοναδική... πως γύρω σου θα έπρεπε να τριγυρίζουν όλοι...
έριχνες τις ευθύνες στους άλλους για τις δυσκολίες της ζωής... εσύ ήσουν πάντα ο μαχητής... οι άλλοι έφταιγαν για όλα...
Και κάποια στιγμή, πήγε να χαϊδέψεις το είδωλό σου με λατρεία περισσή...
Μα σκίστηκε η φωτογραφία που ήταν κολλημένη πάνω στον καθρέφτη κι από πίσω αποκαλύφθηκε το πραγματικό σου πρόσωπο...
Τρόμαξες... Φρίκιασες... Φοβήθηκες... Δεν ήσουν τελικά παρά ένα άβουλο ον, ένα πρόσωπο τιποτένιο, κάποια που καμία σχέση δεν είχε με αυτό που έβλεπες τόσον καιρό...
Δεν σου αρέσει αυτό που βλέπεις... αλλά τουλάχιστον ξέρεις ποια είσαι στην αλήθεια...

Παρασκευή 21 Μαρτίου 2014

Σκούπα, φαράσι, φασίνα!!!

Δεν είμαι του καθαρίσματος και πολύ - πολύ...
Αν και λατρεύω τα καθαρά σπίτια, βαριέμαι αφόρητα να τα καθαρίζω η ίδια...
Ίσως αυτό να δείχνει ολόκληρη την στάση μου προς τη ζωή...
Περιμένω τους άλλους να "καθαρίσουν" για μένα...
αλλά εκείνοι καθαρίζουν ό,τι εκείνοι πιστεύουν πως είναι άχρηστο κι όπως εκείνοι ξέρουν...
Δεν είναι λοιπόν κακό καμιά φορά να πιάνω τη σκούπα και το φαράσι... και το σφουγγαρόπανο και το ξεσκονόπανο...
όχι μόνο για τη σκόνη του σπιτιού... άνοιξη είναι... τα παράθυρα άνοιξαν, τα λουλούδια μπουμπούκιασαν, γέμισαν κίτρινη σκόνη τα έπιπλα και τα ράφια...
Σκούπα και φαράσι για να διώξουμε μακριά κάθε σκόνη που λεκιάζει την ψυχή μας!!!

Υ.Γ. Δεν ξέρω αν το καταλάβατε, αλλά μπήκε η άνοιξη!!!

Πέμπτη 20 Μαρτίου 2014

Αυτομαστίγωμα

Πόσο "ηλίθια" τελικά μπορεί να είμαι;;;
Και το χειρότερο είναι πως πλέον το καταλαβαίνω αλλά δεν ξέρω με τι τρόπο και πως να το σταματήσω...
Γιατί αυτομαστιγώνομαι αλύπητα;;; Γιατί δεν αφήνω στον εαυτό μου να χαρεί και την πιο απλή χαρά;;; Γιατί πιστεύω πως το μόνο που αξίζω είναι η μιζέρια και η δυστυχία;;; Γιατί; Γιατί; Γιατί;
Γιατί δεν μπορώ να αποτινάξω με δύναμη από πάνω μου αυτό το βρώμικο πετσί που έχει κολλήσει πάνω μου και που ζέχνει χιλιόμετρα μακριά;;;
Γιατί; Ένα αδυσώπητο γιατί χωρίς ακόμα απάντηση.
Ή μάλλον απάντηση υπάρχει που όμως κλείνω τ'αυτιά και δεν θέλω να την ακούσω. Κλείνω τα μάτια και δεν θέλω να την δω...
Χθες το απόγευμα γύρισε και πάλι η όμορφη κι ελεύθερη από φοβίες Σοφία... Πήγα σε μια εκδήλωση που ήθελα κι αισθανόμουν όμορφη πολύ όμορφη... με το t-shirtάκι μου, με το κόκκινο κραγιονάκι μου (κατακόκκινο και λαμπερό), με το αρωματάκι μου...
Όλα τέλεια!!!
Και σήμερα;;;
Ω! σήμερα!!!
Σήμερα πρέπει να τιμωρηθώ βάναυσα γιατί εχθές ήμουν έστω και για λίγα λεπτά φυσιολογικός άνθρωπος...
Φοβερή μα απίστευτη δυσφορία... σιγουριά λιποθυμίας... άστα να πάνε... μην τα συζητάς...
Μα γιατί γαμώτο το κάνω αυτό στον εαυτό μου;;; Γιατί;;;

Υ.Γ. 13η μέρα ομοιοπαθητικής σήμερα... Το ξέρω πως είναι νωρίς ακόμα αλλά δεν έχω δει κάποια, έστω και αμελητέα διαφορά... ωστόσο συνεχίζω ακάθεκτη... με κάποιες αμφιβολίες ώρες - ώρες...

Τρίτη 18 Μαρτίου 2014

Το κίτρινο σακάκι

Αγόρασες κάποτε ένα κίτρινο σακάκι...
Το είδες στη βιτρίνα, κάπως σου γυάλισε στο μάτι, μπήκες στο μαγαζί...
Το δοκίμασες και κοιτάχτηκες στον καθρέφτη...
Είδες ότι σου πηγαίνει (ή τουλάχιστον έτσι πίστευες εκείνη την στιγμή), σου το επιβεβαίωσε με ζήλο και η πωλήτρια, πήγαινε και με τα ρούχα που είχες στη ντουλάπα σου...
Το αγόρασες δίχως δεύτερη σκέψη.
Το φορούσες όλα αυτά τα χρόνια... All time classic... στιγμή δεν έχασε την κομψότητα του... Καλοραμμένο... είναι όπως όταν το πρωτοαγόρασες (κάποια μικρά πταίσματα που προκάλεσε ο χρόνος επάνω του είναι άνευ λόγου και ουσίας)...
Και το φοράς για μια ακόμη φορά και κοιτάζεσαι στον καθρέφτη...
Σκύβεις το κεφάλι σου για να μην δεις την αντανάκλασή σου...
Τι σχέση έχει τούτο το σακάκι με τούτο που είχες αγοράσει;;;
Εκείνο στεκόταν υπέροχα επάνω σου, σε κολάκευε, σε έκανε να μοιάζεις με ντίβα του κινηματογράφου... Περπατούσες στο δρόμο και σφύριζαν από θαυμασμό...
Πού είναι εκείνο το σακάκι;;;
Τούτο το σακάκι που αντικρίζεις, σε στενεύει αφόρητα... μετά βίας κλείνουν τα κουμπιά μπροστά στο στήθος... τραβάνε οι ώμοι και το ύφασμα γεμίζει ζάρες... δείχνεις ν'ασφυκτιάς εκεί μέσα καθώς τα περιττά κιλά ξεχύνονται από κάθε μεριά...
Τούτο το σακάκι δεν σε κολακεύει καθόλου... τίποτα δεν θυμίζει πως κάποτε ήταν δικό σου... μοιάζει σαν δανεικό από την έφηβη την κόρη σου...
Κι εσύ τραβάς με δύναμη το σακάκι, κόβονται τα κουμπιά και το πετάς με λύσσα στο ξέστρωτο κρεβάτι... σου 'ρχεται να το πετάξεις για πάντα στα σκουπίδια... ή ίσως σε μια κρίση υποτιθέμενης καλοσύνης, θα το χαρίσεις σε κάποιον που το έχει ανάγκη...
Μα για στάσου μια στιγμή...
Για σκέψου...
Το σακάκι είναι πάντα το ίδιο... Το ίδιο μέγεθος, το ίδιο σχέδιο, το ίδιο ύφασμα...
Μην κατηγορείς το σακάκι...
Το σακάκι σου δεν φταίει...
Αναρωτήθηκες μήπως δεν είναι το σακάκι αλλά τα κιλά που έβαλες;;;
Αναρωτήθηκες μήπως το σακάκι είναι το ίδιο κι είσαι 'συ αυτή που άλλαξες;;;
Μην τα βάζεις λοιπόν με το δόλιο το ρούχο...
Μα μην θυμώνεις ούτε και με σένα...
Κάτσε και σκέψου και πάρε μια απόφαση...
Ή αγόρασε καινούριο σακάκι που να πηγαίνει σε μια παχουλή μεσήλικη κυρία
Ή χάσε τα κιλά που κουβαλάς και βρες ξανά το κορμί που είχες... ναι λίγο πιο πλαδαρό, λίγο πιο ρυτιδιασμένο... αλλά το ελάχιστα φθαρμένο σακάκι θα του ταιριάζει "γάντι" κι εσύ θα το αγαπήσεις ακόμα περισσότερο γιατί θα σου θυμίζει όλες τις ωραίες στιγμές που το φόρεσες...

Υ.Γ. Όχι δεν έχω σακάκι... και μάλιστα κίτρινο... Όχι η ιστορία δεν είναι πραγματική...
Είναι που τις τελευταίες μέρες η φαντασία μου οργιάζει!

Να έχετε μια ηλιόλουστη μέρα!!!
Keep going κορίτσια κι αγόρια!!!

Δευτέρα 17 Μαρτίου 2014

Σκόρπιες σκέψεις...

Καλημέρα και καλή εβδομάδα...
Έχω ένα βραβειάκι που με περιμένει εδώ και μια βδομάδα αλλά επειδή γενικώς δεν έχω διάθεση, δεν απαντάω στις ερωτήσεις... Το κρατάω όμως σαν φυλαχτό και μόλις 'ανέβω' λίγο θα απαντήσω σε όλες τις ερωτήσεις δίχως φόβο και πάθος...
Δεν θέλω να σας κουράζω με τα δικά μου... ώρες - ώρες αναρωτιέμαι αν τούτο το ξεδίπλωμα ψυχής είναι για το 'καλό' μου ή εν τέλει η έκθεση τόσο προσωπικών σκέψεων, εμμονών και φοβιών φέρνει τα αντίθετα αποτελέσματα...
Ειλικρινά δεν ξέρω... δεν έχω κάποια απάντηση για να δώσω...
Αυτό που καταλαβαίνω στα σίγουρα είναι ότι ο εαυτός μου κάνει τα 'αδύνατα - δυνατά' να με κρατήσει δέσμια της 'ασθένειας' μου... φοβάται το άγνωστο, φοβάται την αλλαγή ακόμα κι αν αυτή η αλλαγή είναι η υγεία...
Με την ψυχοθεραπεία κάτι πήγε στραβά, με την γιόγκα δεν έκανα υπομονή και τα παράτησα και τώρα μετά από πολύ καιρό και θέλω να πιστεύω και πιο συνειδητοποιημένη ξεκίνησα την ομοιοπαθητική... Κάποτε η ψυχοθεραπεύτρια μου είπε, ή νομίζω τέλος πάντων πως μου είπε, πως δεν ήθελα να γίνω καλά και για να αποφύγω από την ευθύνη της απόφασης μου, αποφάσισα να κάνω ψυχοθεραπεία αλλά πως δεν ακολούθησα σωστά το ψυχοθεραπευτικό πλαίσιο για να έχω μετά το άλλοθι πως 'εγώ προσπάθησα αλλά αυτό δεν έκανε τίποτα'...
Δεν το αποκλείω γιατί εκ των υστέρων αντιλαμβάνομαι πως τότε δεν είχα καταλάβει πολλά πράγματα για τον εαυτό μου και για τον τρόπο με τον οποίο λειτουργώ...
Με την γιόγκα ήταν διαφορετικά... Ο "γιόγκι" μου είπε να κάνω υπομονή δύο μήνες... Ότι στην αρχή θα ήταν πολύ δύσκολα γιατί θα έπρεπε να βγει προς τα έξω όλη αυτή η ένταση και στη συνέχεια να ηρεμήσω... Δεν άντεξα... Δεκαπέντε μέρες ήταν υπεραρκετές για μένα... Δεν αποδόμησα τη γιόγκα αλλά δεν μπόρεσα να την ακολουθήσω και φυσικά να ηρεμήσω...
Και τώρα... μετά από πάρα πολύ καιρό... κι από σκέψεις και αναιρέσεις και αμφιβολίες... πήρα την απόφαση για ομοιοπαθητική... τα έχουμε ήδη πει αυτά...
Σήμερα συμπληρώνω 10 μέρες... όχι απλώς δεν έχω δει καμία βελτίωση (ούτε στο ελάχιστο) αλλά έχω γίνει και πολύ πολύ χειρότερα... Δεν ξέρω πλέον αν είναι φυσιολογικό ή όχι, έρχονται στιγμές που μου έρχεται να τα παρατήσω και να γυρίσω στην αρρωστημένη αλλά τουλάχιστον γνώριμη μου κατάσταση... Μετά με μαλώνω και λέω πως πρέπει να ακολουθήσω κατά γράμμα την αγωγή, αν θέλω πραγματικά να γιατρευτώ...
Κι ενώ τα ψυχοσωματικά κάνουν πάρτι συμπτωμάτων, κάτι μέσα μου μου λέει πως αυτή την στιγμή μέσα μου γίνεται μία μάχη... μάχεται ο παλιός αρρωστημένος εαυτός μου με το νέο που θέλει να αναδυθεί... ρίχνει με νύχια και με δόντια τις τελευταίες του δυνάμεις για να κερδίσει... πιστεύω όμως πως τη μάχη την έχει ήδη χάσει... και το ξέρει... απλώς δεν θέλει να πέσει αμαχητί... θέλει να πεθάνει σαν ήρωας...
Και κάνει τα πάντα... σφίγγεται για να μην παραδώσει τίποτα... να τα κρατήσει όλα... Έτσι εξηγώ σε συμβολικό επίπεδο, το έντονο σφίξιμο που αισθάνομαι σε όλο το κορμί μου... την αδυναμία μου να ρίξω ένα δάκρυ... την ξαφνική μου δυσκοιλιότητα... να μην βγει τίποτα από μέσα... να μην αλλάξει τίποτα...
Όταν όμως ο άνεμος της αλλαγής έχει αρχίσει ήδη να φυσάει, τίποτα δεν είναι ικανό να τον σταματήσει...
Πιστεύω πως θα γίνω καλά... πιστεύω πως η ομοιοπαθητική θα με βοηθήσει... κι ας την αναιρώ κάθε λίγο και λιγάκι... κι ας ψάχνω να της βρω ψεγάδια...
Τα φιλιά μου και την αγκαλιά μου!!!

Πέμπτη 13 Μαρτίου 2014

Φιλία!!!

Ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα στη ζωή μας, πιστεύω πως είναι οι σχέσεις που χτίζουμε… με τους γονείς μας, τα παιδιά μας, τους συγγενείς μας αλλά κυρίως με τους φίλους μας…
Μεγαλώνοντας ανακαλύπτω πως ο άνθρωπος που διατηρεί υγιείς φιλικές σχέσεις, δεν αρρωσταίνει σχεδόν ποτέ ψυχικά… ή όταν ‘πέσει’, του είναι πολύ πιο εύκολο να σηκωθεί ξανά… γιατί είναι εκεί δίπλα του οι φίλοι να τον συντρέξουν…
Σήμερα είδα ένα πολύ ζωντανό όνειρο… είδα την κολλητή μου, μία από τις λίγες πραγματικές μου φίλες… εκείνη που κάναμε όλες τις βλακείες μαζί… που έφυγε τόσο ξαφνικά από τη ζωή εδώ και τόσα χρόνια… και που μου λείπει ώρες – ώρες απίστευτα…
Εγώ η αδύνατη εκείνη η χοντρούλα… εγώ η σκληρή εκείνη η ευαίσθητη… εγώ η ροκού εκείνη η ρομαντική… μαζί γελούσαμε, μαζί κλαίγαμε, μαζί ονειρευόμασταν, μαζί τρώγαμε σακούλες ολόκληρες γαριδάκια…
Έφυγε πάνω από δέκα χρόνια τώρα… κι όμως υπάρχουν στιγμές που μου λείπει πολύ… όχι πως δεν έχω κάνει άλλες φιλίες καλές και πιστεύω σταθερές… αλλά ο δεσμός με τη Γεωργία ήταν διαφορετικός… ήταν από κείνους τους δεσμούς που λέγαμε πως δεν θα τον σπάσει κανείς παρά μόνο ο θάνατος… κι εκείνος τον ζήλεψε κι ήρθε νωρίς… και πήρε τη Γεωργία άδικα πάνω σ’ένα χειρουργικό τραπέζι…
Την είδα σήμερα στον ύπνο μου… Ζωντανή, χαρούμενη, με τα κατσαρά της μαλλιά, με τα λίγο στραβά της δόντια, σαν να μην είχε περάσει ούτε μία μέρα… Ίδια… και μου έκανε εντύπωση γιατί είναι ίσως η μοναδική φορά που την βλέπω στον ύπνο μου… ειλικρινά δεν θυμάμαι αν την έχω ξαναδεί…
Μαγείρευα για ένα πάρτυ που θα κάναμε… λαζάνια και χοιρινό μπούτι… κι ήθελα να προλάβω… Τέλος πάντων… ένα όνειρο για τις δυο μας είναι…

Γεωργία μου, όπου κι αν είσαι να ξέρεις πως μου λείπεις…

Τετάρτη 12 Μαρτίου 2014

Reset!!!

Αυτές τις μέρες είμαι αντιμέτωπη καθημερινά με ό,τι φοβάμαι και με ό,τι πιστεύω πως δεν θα τα καταφέρω…
Κάθε πρωί λέω πως σήμερα είναι η τελευταία μου μέρα, αποκλείεται να τα βγάλω πέρα και κάθε βράδυ, είμαι μ’ένα χαμόγελο στον καναπέ γιατί τελικά τα κατάφερα…
Εάν τελικά, καταφέρω και βγω ζωντανή από τούτο το Ρουβικίωνα, θα δώσω στον εαυτό μου ένα μεγάλο φιλί γιατί πραγματικά θα το αξίζει… και στον άντρα μου επίσης… γιατί κι αυτός το αξίζει… κι ας τον αδικώ ορισμένες φορές με τη νευρωτική συμπεριφορά μου…
Σήμερα τα ψυχοσωματικά μου είναι ‘άστα να πάνε’… Είναι μουδιασμένη όλη η αριστερή μου πλευρά, από το κεφάλι μέχρι τα δάχτυλα των ποδιών, κι αισθάνομαι τσιμπίματα σαν βελόνες σε όλο μου το σώμα… φυσικά σφιξίματα στο στήθος… έντονη ζαλούρα… επικείμενη κατάρρευση…
Προφανώς είναι η λεγόμενη «ομοιοπαθητική επιδείνωση»… ο οργανισμός να έχει αρχίσει να αντιδρά στο ομοιοπαθητικό φάρμακο… απ’ότι λένε τις πρώτες μέρες μπορεί να ενταθούν τα συμπτώματα… κι αυτό είναι δείγμα θεωρητικά που πρέπει να με χαροποιεί… ότι ο οργανισμός κάνει reset και θα γίνει καλά…
Πρέπει να κάνω υπομονή και να μην τα παρατήσω όπως είχα κάνει με τη γιόγκα… Ένα μήνα μου ζήτησε η γιατρός για τα πρώτα αποτελέσματα και είναι ακόμα η 5η μέρα… όμως σήμερα είμαι πολύ χάλια… ίσως έπρεπε να κάτσω σπίτι και να μην έρθω γραφείο… όμως κι αυτό μια ήττα θα ήταν…

Παρόλη ωστόσο την γκρίνια μου, είμαι αποφασισμένη ν’ακολουθήσω την αγωγή… Όσο και να προσπαθώ να την σαμποτάρω, είμαι αποφασισμένη να νικήσω… Θα βγω από το βάλτο στον οποίο έχω πέσει τον τελευταίο καιρό και θα κολυμπήσω ξανά στην αφηνιασμένη θάλασσα!!!

Τρίτη 11 Μαρτίου 2014

Λύκος με προβειά!!!

Σήμερα, λέω να σας διηγηθώ ένα παραμυθάκι…
Μια φορά κι έναν καιρό, γεννήθηκε ένα λυκάκι… ήταν μικρό, γλυκό, χνουδωτό αλλά λυκάκι…
Η μάνα του φοβήθηκε… δεν ήθελε λυκάκια στην οικογένεια της… Τι θα γινόταν όταν θα μεγάλωνε και θα γινόταν λύκαινα… Θα κατασπάραζε τ’αδέλφια της, ίσως και τους ίδιους τους γονείς της, ίσως και την ίδια της τη μάνα που τη γέννησε και τη βύζαξε…
Έτσι η μάνα κάθισε και σκέφτηκε και βρήκε μια καταπληκτική ιδέα… Έφτιαξε μια προβιά και τη φόρεσε στο λυκάκι… μια προβιά με ιδιότητες μαγικές… όσο θα μεγάλωνε το λυκάκι, μαζί του θα μεγάλωνε και η προβιά… κι έτσι το λυκάκι δεν θα μάθαινε ποτέ πως ήταν λυκάκι… θα νόμιζε πως ήταν ένα άκακο πρόβατο…
Και τα χρόνια περνούσαν… και το λυκάκι μεγάλωνε… κι έβλεπε το προβατίσιο πρόσωπό του να καθρεφτίζεται στη λίμνη και χαιρόταν… και του έλεγε η μάνα του και τα υπόλοιπα ζώα «τι όμορφο κι αθώο προβατάκι που είσαι!» κι εκείνο χαιρόταν ακόμα περισσότερο…
Όμως τα χρόνια περνούσαν… κι άρχισε κάτι να το στενεύει… δεν μπορούσε να καταλάβει τι του συνέβαινε… το ίδιο του το δέρμα το στένευε… η προβιά του δεν του χάριζε πλέον καμία ευχαρίστηση… μόνο απέραντη δυσφορία…
Του έλεγαν οι άλλοι «Τι όμορφο πρόβατο!», όμως εκείνο δεν χαιρόταν με τούτη την κουβέντα…
Κι ένα βράδυ, τόλμησε και βγήκε από το μαντρί… έφυγε κρυφά από την αγκαλιά της μάνας του… άρχισε να ξεσκίζει με τα δόντια του την προβιά που το στένευε… πίστευε πως θα σκότωνε τον εαυτό του… όταν έκπληκτο είδε πως κάτω από την προβιά, υπήρχε ένα τρίχωμα άγριο μα στιλπνό, μαύρο αντί για άσπρο, ολόισιο αντί για κατσαρομάλλικο…
Κι έσκυψε με φόβο ανάκατο με αγωνία και κοίταξε στο νερό της λίμνης… κι είδε έναν λύκο με δόντια άγρια και σουβλερά… τρόμαξε κι έκανε να τρέξει να σωθεί… γιατί εκείνο ήταν ένα πρόβατο κι ο λύκος μπορούσε να το κατασπαράξει…
Μετά όμως κατάλαβε πως δεν υπήρχε κανείς άλλος εκεί τριγύρω… η προβιά κείτονταν νεκρή στα πόδια του… ο λύκος, η λύκαινα ήταν το ίδιο…

Σήκωσε το κεφάλι, ούρλιαξε στο φεγγάρι κι άρχισε να τρέχει προς τα εκεί που έμεναν οι λύκοι… να ψάξει να βρει τους πραγματικούς συντρόφους του…

Σάββατο 8 Μαρτίου 2014

Ξεκίνησα...


Σας χρωστάω τη χθεσινή μου εμπειρία από την ομοιοπαθητικό....

Η αλήθεια είναι πως είχα πολύ άγχος κι εκατό φορές σκέφτηκα να το αναβάλλω... άρχισα να έχω αμφιβολίες, να σκέφτομαι μήπως τελικιά όλα είναι 'ματζούνια' και διάφορα...

τελικά πήγα...

Η γιατρός ήταν αυτό που έπρεπε να ήταν... τουλάχιστον αυτό που ταιριάζει στη δική μου ιδιοσυγκρασία κι αυτό που κατά βάθος περίμενα... ασχολήθηκε μαζί μου για 1 1/2 ολόκληρη ώρα, μου πήρε ένα απίστευτο ιστορικό, είδες τις εξετάσεις μου και στο τέλος με εξέτασε κιόλας... Οι ερωτήσεις της περιελάμβαναν τα πάντα, από το ποιες τροφές προτιμώ μέχρι αν έτρωγα τα νύχια μου μικρή και διάφορα άλλα...

Στο τέλος μου έγραψε τα ομοιοπαθητικά φάρμακα (3 χάπια για την πρώτη μέρα) και από ένα για τον επόμενο μήνα... Μου είπε τα πρώτα αποτελέσματα θα τα δω στο μήνα επάνω ενώ για πλήρη θεραπεία μου μίλησε για ένα τετράμηνο... λογικό το βρίσκω...

Στην αγωνία μου για τυχόν έξαρση των συμπτωμάτων στην αρχή της θεραπείας (έτσι έχω ακούσει κι έχω διαβάσει από διάφορους), μου είπε πως δεν πιστεύει πως θα πάθω κάτι τέτοιο αλλά επειδή δεν μπορεί και να το αποκλείσει, αν πάθω βαρβάτη κρίση πανικού, μου σύστησε ένα ζάναξ...

Είπα να ξεκινήσω τα φαρμακάκια τη Δευτέρα (άλλη μια αναβολή λοιπόν) αλλά τελικά με την προτροπή του άντρα μου, πήγα και τα πήρα σήμερα...

Και ξεκίνησα...

Αποτελέσματα δεν έχω να σας πω ακόμα λοιπόν... θα σας κρατώ όμως ενήμερους για όποιον ενδιαφέρεται... έναν ελαφρύ πονοκέφαλο έχω μόνο σήμερα το απόγευμα, όμως δεν ξέρω αν οφείλεται στην αρχή της ομοιοπαθητικής θεραπείας ή όχι...

Αυτό που ξέρω είναι πως πήρα το θάρρος και πήγα την κόρη μου σε μια φίλη της, αρκετά μακριά, με τα πόδια, που άλλη φορά δεν υπήρχε περίπτωση να το κάνω... όχι πως η απόσταση και η διαδρομή μου ήταν ευχάριστη... αλλά τουλάχιστον μπόρεσα να το κάνω...

Από την άλλη ο άντρας μου, μου είπε πως αισθάνεται πως από τα μάτια μου έχει φύγει ένα σκοτάδι, ενώ η μητέρα της φίλης της κόρης μου, μόλις με είδε μου είπε 'πώς κάτι έχει αλλάξει επάνω μου'...

Τέλος πάντων... είναι πολύ μα πάρα πολύ νωρίς ακόμα για να σας πω αν κατάφερα κάτι...

Εγώ ξεκίνησα...

Ο καιρός θα δείξει...

Παρασκευή 7 Μαρτίου 2014

Ομοιοπαθητική

Το απόγευμα έχω ραντεβού με την ομοιοπαθητικό... αν και το περίμενα καιρό τούτο το ραντεβού, σήμερα πιστεύω ότι 'τζάμπα το κάνω, πως τίποτα δεν θα βγει..."
Το δε σφίξιμο στο στήθος άνω ποταμών... λες και ο οργανισμός μου ανθίσταται να μην πάει μη τυχόν και γίνει καλά... κι άμα γίνει καλά μετά τι θα γίνει;;;
Ειλικρινά δεν ξέρω κι εγώ τι περιμένω... δεν ξέρω πως θα πάνε τα πράγματα... θα σας ενημερώσω το βράδυ ή αύριο το πρωί... (το ελπίζω τουλάχιστον!!!)

Πέμπτη 6 Μαρτίου 2014

Θέλω...

Θέλω να γράψω αλλά δεν ξέρω τι να πω...
Θέλω να γκρινιάξω αλλά δεν θέλω να γεμίζω κι άλλη μίρλα τούτο το blog...
Θέλω να ξυπνήσω και να χαμογελάσω...
Θέλω κάποιος να τραβήξει τούτο το φορτίο από την πλάτη μου γιατί δεν έχω τη δύναμη
να το ρίξω εγώ κάτω...
Θέλω...

Τετάρτη 5 Μαρτίου 2014

Το παιδί πρέπει να μεγαλώσει...

Με τρόμο ανακαλύπτω πως παρά τα χρόνια που κουβαλάω στην πλάτη μου, δεν μεγάλωσα ποτέ…. Κι αυτό σε ορισμένους μπορεί να ακούγεται πολύ ωραίο πως «κουβαλάω το παιδί μέσα μου» αλλά τελικά είναι ό,τι πιο άσχημο να μην ενηλικιώνεσαι τελικά…
Δεν ξέρω αν έτσι ήμουν πάντα ή απλώς τα τελευταία χρόνια λύγισα από το βάρος των ευθυνών και «επέστρεψα» ξανά στο ανεύθυνο στάδιο του ανώριμου παιδιού, που μέσα από νευρωτικές συμπεριφορές (ψυχοσωματικά, φοβίες και άλλα ωραία) θέλω να τραβήξω την προσοχή των γύρω μου και κυρίως να αποποιηθώ τις ευθύνες μου…
Είναι αλήθεια πως μπήκα από πολύ μικρή στα βαθιά και κολυμπούσα με επιτυχία ‘κόντρα στο ρεύμα’… όμως αυτό το ‘μικρή’ που κουβαλούσα πάνω μου, τραβούσε σαν μαγνήτης την προσοχή και το κανάκεμα επάνω μου… κι εγώ φούσκωνα σαν τα παγώνι… κι είχα τους γονείς, τον αδελφό, τους φίλους από πίσω να αισθάνομαι για σιγουριά…
Όμως τα χρόνια πέρασαν… κι εγώ μεγάλωσα… και πλέον δεν παίζει σε κανέναν τομέα το ελαφρυντικό της ‘μικρής’… είμαι πλέον ενήλικη και πλέον πρέπει να συνδιαλέγομαι σαν ίση προς ίσους… κι εγώ μικρή συνεχίζω να είμαι μόνο για τη μάνα μου και για τον πατέρα μου και συνειδητά κι υποσυνείδητα, νευρωτικά και μη, κάνω τα πάντα για να παραμείνω το ‘μικρό τους κοριτσάκι’ και να μην φύγουν ποτέ από δίπλα μου…
Έμειναν για λίγο παραπάνω στον αδελφό μου που τους έχει ανάγκη τούτη την στιγμή, κι εγώ εχθές τα έπαιξα στη διάρκεια του ταξιδιού γιατί δεν γύρισε η μάνα μου μαζί μου και σήμερα δεν ήθελα με τίποτα να σηκωθώ από το κρεβάτι, είχα κουκουλωθεί κάτω από την κουβέρτα και στην κυριολεξία, αισθανόμουν πως βρισκόμουν στην ασφάλεια της μήτρας και δεν ήθελα με τίποτα να βγω και να αντιμετωπίσω τον ‘έξω κόσμο’… ήθελα να κάτσω έτσι όλη την ημέρα, όλη μου τη ζωή αν ήταν δυνατόν γιατί δεν μπορώ πλέον όλα αυτά τα ανομολόγητα που συμβαίνουν στο κορμί μου…
Όμως ευτυχώς, υπάρχει ακόμα ένα κομμάτι μου ανθίσταται και που θέλει να ‘μεγαλώσει’… και βγήκα μέσα από την ‘κουβέρτα – μήτρα’ και με πόδια τρεμάμενα και στήθος σφιγμένο ήρθα στη δουλειά…
Δύο είναι οι εποχές στη ζωή του ανθρώπου που του δίνεται η ευκαιρία να ανοίξει τα φτερά του, να ενηλικιωθεί πραγματικά και να ωριμάσει πνευματικά και ψυχικά… μία είναι η εποχή της εφηβείας… δυστυχώς για μένα εκείνη τη φάση της ωρίμανσης την έχασα… έμεινα εκεί κολλημένη στα δεκαεπτά… χρόνια ολόκληρα… η δεύτερη εποχή είναι εκεί… ανάμεσα στα σαράντα με πενήντα… πολύ φοβάμαι ότι με τις φοβίες που αναδύθηκαν από τα σκοτεινά μονοπάτια του μυαλού μου και όλα τούτα τα ψυχονευρωτικά… θα την χάσω και τούτη την ευκαιρία…
Για να δούμε…

Το μικρό παιδί θα μεγαλώσει τελικά ή θα μείνει για πάντα ένα μικρό φοβισμένο γατί;;;

Υ.Γ. Όπως αντιληφθήκατε, επέστρεψα! Τώρα απειλή είναι αυτό, υπόσχεση είναι... τι να σας πω;;; Πάντως είμαι ακόμα εδώ...