Τετάρτη 30 Απριλίου 2014

Τζα! Να'μαι κι εγώ!!!

Κοριτσάρες κι αγοράρες... για να με βλέπετε ακόμα εδώ, σημαίνει πως εχθές τελικά δεν πέθανα, ούτε λιποθύμησα ούτε τα έκανα μαντάρα...
Πήγε όλη η εκδήλωση μια χαρά, είχα και το χειροκροτηματάκι μου στο τέλος, βγήκαμε και τις απαραίτητες φωτογραφίες (παρεπιπτόντως για μια ακόμη φορά βλέπω πως στρουμπούλεψα αρκετά) και στο τέλος καταλήξαμε για σουβλάκια (τώρα τι μας λες κυρά μου;;; Τι σχήμα οξύμωρον είναι τούτο;;; Στρουμπούλεψες, στρουμπούλεψες αλλά τα σουβλάκια, σουβλάκια)...
Σήμερα ξέρετε εσείς... με μάθατε πλέον... θα έπρεπε να είναι μέρα αυτομαστιγώματος... αλλά είπα ν'αφήσω το μαστίγιο στη ντουλάπα... κι έτσι τα ολίγα σωματικά συμπτώματα δεν τα ακούω... και στη δουλειά ήρθα (μωρέ άλλη φορά με τέτοιον καιρό μόνο κάτω από την κουβέρτα μου θα συμβιβαζόμουνα) και τη σοκολάτα μου ήπια (πάνε κι οι καπουτσίνοι ένεκα ομοιοπαθητικής) και τέλος πάντων... όπως βλέπετε ζω...
Σας ευχαριστώ για μια ακόμη φορά που ανεχθήκατε εχθές τη μίρλα μου... το ξέρω... το ξέρω... η γκρίνια είναι κακό πράγμα, κάνει και ρυτίδες και που χρήματα για αντιρυτιδικές... αλλά δεν γίνεται να τις πετάξουμε όλες μαζί τις κακές συνήθειες... γεμίζουμε λίγο - λίγο τον κάδο απορριμάτων, μέχρι να πάρω ανάποδες και να τα πετάξω όλα μια και καλή, όχι στον κάδο ανακύκλωσης αλλά στην ίδια τη χωματερή...
Τα φιλιά μου και την αγάπη μου!!!
Υ.Γ. Βροχερή μέρα κι είπα να σας βάλω φωτό με βροχή...

Τρίτη 29 Απριλίου 2014

Επί σκηνής... κι όποιος αντέξει!!!

Γιατί είμαι αγχωτική, γιατί είμαι φοβική, γιατί είμαι τελειομανής, γιατί τέλος πάντων κατά βάθος έχω χαμηλή αυτοεκτίμηση;
Δεν υπάρχει λόγος να βρίσκω απαντήσεις σε τούτο το ερώτημα… η ουσία είναι αν θα καταφέρω ν’απαλλαγώ από το μόνιμο αίσθημα του φόβου τα πρωινά… η αλήθεια είναι ότι τον τελευταίο καιρό, είμαι κάπως έως αρκετά καλύτερα από το παρελθόν… αποφασίζω πιο εύκολα να κάνω κάποια πράγματα… όμως… όμως… ακόμα έχω μπόλικο δρόμο μπροστά μου…
Σήμερα, το απόγευμα έχω να κάνω μια διάλεξη μπροστά σε κοινό και τα έχω παίξει… από το πρωί φυσικά… αχ! Αυτό το πρωί… μούδιασμα στο κεφάλι, ένας κόμπος στο στέρνο, μια ελαφρά ναυτία, διάχυτοι πόνοι κι αυτό το αίσθημα του φόβου… φόβου… φόβου…
Τι σημασία έχει αν το έχω κάνει δεκάδες, να μην πω εκατοντάδες φορές, στο παρελθόν;;; Πάντα το ίδιο συναίσθημα κατάρρευσης, πάντα η ίδια αγωνία αν θα αντέξω και δεν θα πεθάνω ή δεν λιποθυμήσω ή τέλος πάντων δεν πάθω κάτι και τα κάνω όλα μαντάρα… κι όση εμπειρία υποτίθεται μαζεύω, όσο πιο γνωστή γίνομαι στο χώρο… αυτό τόσο γιγαντώνεται και γίνεται χειρότερο… Κάτι τέτοιες στιγμές, κυριολεκτικά λυπάμαι και θαυμάζω ταυτόχρονα, όλους αυτούς τους ανθρώπους που μπορούν κι ανεβαίνουν καθημερινά στη ‘σκηνή’ ή βγαίνουν στην τηλεόραση…
Κατά βάθος πιστεύω ότι κι αυτό το απόγευμα θα τα καταφέρω (εκτός αν ο Θεός θελήσει να με διαψεύσει) αλλά μέχρι εκείνη την ώρα, θα έχω πεθάνει για μια ακόμη φορά 100 φορές… και για μια ακόμη φορά θα πω στον εαυτό μου πως «δεν πρόκειται να το ξανακάνω ποτέ γιατί δεν το αντέχει ο οργανισμός μου» και πάλι θα με πιάσουν σε μια ανύποπτη στιγμή και πάλι δεν θα μπορέσω ν’αρνηθώ (κρύβεται μέσα σ’όλο αυτό και το ναρκισσιστικό μου) και πάλι θα ξαναβιώσω την ίδια τρέλλα…
Ουφ!!!
Κι είναι μπροστά μου ο Μάιος… ένας μήνας γεμάτος από διάφορα γεγονότα, εκδηλώσεις, υποχρεώσεις και διάφορα ωραία που με περιμένουν… κι εγώ τον περιμένω, τρέμοντας από αγωνία στη γωνία…

Εύχομαι αύριο να σας γράψω πως όλα πήγανε καλά… πως ακόμα βρίσκομαι εδώ…

Τετάρτη 23 Απριλίου 2014

Τετάρτη 16 Απριλίου 2014

Come back

Επέστρεψα!!!
Δριμύτερη ή όχι, ο καιρός θα δείξει...
Η εκδρομή που φοβόμουν πολύ, σε γενικές γραμμές πήγε πολύ καλά....
Crash test υπέροχο!!!
Αν και μέσα σ'όλα τα μειονεκτήματα που έχω, προσθέσω και τούτο της δεισιδαιμονίας, ως ένα σημείο τουλάχιστον, τολμώ να πω πως αρχίζω πλέον να βλέπω τα πρώτα στάδια ανάκαμψης
με την ομοιοπαθητική...
Τόλμησα κι έκανα πράγματα που σε άλλη περίπτωση θα μου φαίνονταν υπεράνθρωπα, και το καλύτερο είναι πως τις περισσότερες φορές δεν είχα τα φοβερά σωματικά... συν το γεγονός πως ορισμένες φορές το κατευχαριστήθηκα κιόλας...
Πόσον καιρό είχα να αισθανθώ τούτο το συναίσθημα, να χαίρεσαι με το απλό και το αυτονόητο!!!
Να μπορείς να περπατάς χωρίς το φόβο του καρδιακού, χωρίς το αίσθημα της λιποθυμίας, χωρίς... χωρίς... χωρίς... Να περπατάς ελεύθερα σαν ένας απλός καθημερινός άνθρωπος...
Το ξέρω πως στους περισσότερους ίσως ακούγεται παράλογο να φοβάσαι να περπατήσεις, μα πιστέψτε με αν δεν το έχεις ζήσει, δεν μπορείς να το καταλάβεις...
Κι ειλικρινά εύχομαι σε όλους ποτέ μα ποτέ να μην το νιώσετε...
Δεν παίρνουν ακόμα τα μυαλά μου αέρα, κρατάω ακόμα μικρό καλάθι, αλλά έχω αρχίσει κι ελπίζω... τουλάχιστον δεν είμαι βουτηγμένη μέσα στην απελπισία τις τελευταίες μέρες...

Εάν δεν σας δω τούτες τις μέρες, γιατί θα εκδράμουμε οικογενειακώς για το Πάσχα, στο παρακείμενο χωριό, εύχομαι σε όλους η Ανάσταση του Θεανθρώπου να γεμίσει αγάπη και γαλήνη την ψυχή σας....

Με πολλή πολλή αγάπη,
Σοφία

Πέμπτη 10 Απριλίου 2014

Φως, ζεστασιά και αγάπη!!!

Με εκνευρίζουν... με θυμώνουν...
όμως κατά βάθος, ξέρω πως δεν φταίνε εκείνοι...
φταίω εγώ που τους αφήνω να μου δημιουργούν τούτα τα συναισθήματα...
Μόνο εγώ είμαι κυρίαρχος των συναισθημάτων μου και κανείς άλλος...
εγωιστικό αλλά αληθινό...
Αν δεν τους αφήσω εγώ, κανείς δεν μπορεί να με θυμώσει, κανείς δεν μπορεί να με στεναχωρέσει, κανείς δεν μπορεί να με πληγώσει...
Ανοίγω την καρδιά μου κι αφήνω μόνο τα θετικά συναισθήματα να με κατακλύσουν... Καλώ την αγάπη να έρθει να φωλιάσει μέσα μου... αγάπη για το κάθετι... για το γιασεμί μου που άνθισε, για το σκελετωμένο σκύλο που είδα στο δρόμο, για τον νεαρό που μου σέρβιρε με χαμόγελο την πρωινή μου σοκολάτα, για το ίδιο το μικρό Σοφάκι που κρύβεται μέσα μου...

Πρώτα ο Θεός, θα λείψω για τρεις μέρες (επιστροφή εδώ στη μπλογκογειτονιά τη Δευτέρα)... Μια σχολική εκδρομή με καλεί... το σκέφτομαι πολύ... αλλά ελπίζω όλα να πάνε καλά...
Τα νέα από βδομάδα!!!

Σας φιλώ!!!

Τετάρτη 9 Απριλίου 2014

Ποίημα....

Τι κρίμα να μην μπορείς να ορίσεις τον εαυτό σου...
Τι κρίμα να πονάς και να υποφέρεις...
Τι κρίμα το μαχαίρι το στήθος σου να σκίζει...
Τι κρίμα!!!
"Είμαι εγώ;" αναρωτιέσαι για πολλοστή φορά.
"Είμαι εγώ ή κάποιος άλλος;"
"Είσαι εσύ", η απάντηση κοφτή.
"Εσύ... μια σκιά του πρότερου εαυτού σου..."
Εσύ... η κάποτε δυνατή...
η κάποτε που στήριζε τον κόσμο όλο...
η κάποτε που δεν φοβήθηκε στιγμή...
που πίστευε πως τίποτα δεν την λυγίζει...
Λάθος μεγάλο...
Στη γωνία σε περίμενε ο άλλος σου εαυτός...
Σε τσάκισε και σου 'δειξε πως είσαι μια μικρή...
σκουλήκι ελεεινό μέσα στην πλάση...
πονάς και υποφέρεις...
ο πόνος η δεύτερη σου φύση...
κάθε μέρα μεγαλώνει και θεριεύει...
ο πόνος γίνεται φόβος κι ο φόβος πόνος...
κι εσύ μικρή, σκουλήκι, να στέκεσαι εκεί...
και να υποφέρεις...
περιμένοντας τον ήλιο ν'ανατείλει...
Πόσο μεγάλο μπορεί να είναι ένα βράδυ;;;

Υ.Γ. Άραγε είναι αλήθεια πως ο πόνος μετουσιώνεται σε δημιουργία;;; Να λοιπόν και ποιηματάκι από μένα... η πρώτη μου απόπειρα... όμως ο πόνος δεν λέει να φύγει... σέρνομαι στη δουλειά, όμως αντέχω...

Τρίτη 8 Απριλίου 2014

Ένας μήνας...

Σήμερα κλείνω ένα μήνα ομοιοπαθητικής...
Για να είμαι ειλικρινής, περίμενα κάτι περισσότερο, το οποίο ακόμα δεν έχει έρθει...
Δεν απογοητεύομαι όμως ακόμα... τουλάχιστον όχι ακόμα...
Το απόγευμα έχω ραντεβού με την ομοιοπαθητικό...
Δεν έχω δει κάποια ιδιαίτερη διαφορά ως προς τις φοβίες μου ή τα ψυχοσωματικά μου...
Ιδίως αυτά τα ψυχοσωματικά τον πρώτο καιρό, με ρήμαξαν... Έγιναν ακόμα πιο έντονα...
Υπάρχουν μέρες καλούτσικες και μέρες δύσκολες και σήμερα μέχρι στιγμής είναι μια δυσκολούτσικη μερούλα... τέλος πάντων...
Ο άντρας μου λέει πως με βλέπει καλύτερα... πως τα μάτια μου ακτινοβολούν... πως έχει φύγει η σκοτεινιά... δεν ξέρω... ίσως βλέπει κάτι που δεν βλέπω εγώ ακόμα... ίσως είναι απλώς μία προσπάθεια ανυψώσεως του ηθικού μου...
Η αλήθεια είναι πως υπάρχουν στιγμές που πραγματικά αισθάνομαι καλά, όπως την Παρασκευή που κατεβήκαμε οικογενειακώς για ψώνια, ή την Κυριακή το απόγευμα που πήγα μια μικρή βόλτα με την κόρη μου ή ακόμα και χθες που παρά την άρνησή μου πήγα στο γραφείο και κύλησε σε γενικές γραμμές ομαλά...
Όμως σήμερα... πάλι η βλακεία από το πρωί... ξέρω... ξέρω... η αλλαγή είναι μία αργή διαδικασία, που θέλει υπομονή κι επιμονή... και που τα αποτελέσματα θα γίνονται λίγο - λίγο ορατά...
Στο παρελθόν, ένας φίλος που είχε περάσει από ανάλογο λούκι, μου είχε πει:
"Όταν θ'αρχίσει η ανάρρωση, μία μέρα θα είσαι καλά δέκα χάλια, μετά θα πάει δύο μέρες καλά δέκα χάλια, και ούτω καθεξής, μέχρι να είσαι συνέχεια καλά..."
Θέλω να μιλήσω το απόγευμα και με την ομοιοπαθητικό να δω τι θα μου πει... αν και είμαι λίγο απογοητευμένη... στα τηλέφωνά μου, μου φαινόταν λίγο απόμακρη... ίσως να ήταν και η ιδέα μου... δεν ξέρω...
Μην πάρετε το ποστ μου αυτό γκρινιάρικο... αποφεύγω πλέον να γκρινιάζω, τουλάχιστον συνειδητά... έχει μια υπέροχη μέρα έξω... στην κυριολεξία την ζηλεύω... θα ήθελα να μην είχα αυτό το παράλογο σφίξιμο στο στήθος και να βγω έξω και να ροβολήσω... ίσως το κάνω εν μέρει λίγο αργότερα... δεν πιέζω πλέον τον εαυτό μου... αυτός ξέρει καλύτερα...

Παρασκευή 4 Απριλίου 2014

Αληθινοί φίλοι...

Λένε πως οι φίλοι φαίνονται στα δύσκολα...
εγώ πάλι πιστεύω πως οι αληθινοί φίλοι φαίνονται στη χαρά σου...
Στα δύσκολα, θα σου πουν μια συμπονετική κουβέντα, θα σου κάνουν ένα χάδι έστω κι από λύπηση... ή από μια κρυφή ενοχική χαρά 'ευτυχώς δεν είμαι εγώ στη θέση του'...
Στη χαρά σου όμως;;;
Πόσοι είναι εκείνοι που θα χαρούν πραγματικά με τη δική σου χαρά;;; Πού δεν θα κακολογήσουν από μέσα τους (γιατί αυτός κι όχι εγώ...), που δεν θα κουτσομπολέψουν με κάποιον άλλον (είδες βρε ο ανέπροκοπος πόσο τυχερός ήταν), που το χαμόγελο κι οι ευχές τους δεν θα είναι ψεύτικα χαμόγελα διαφήμισης...
Όχι! επιμένω! οι αληθινοί φίλοι στη χαρά φαίνονται...
Εσείς τι λέτε;;;

Τετάρτη 2 Απριλίου 2014

Σ'όποιον αρέσουμε...

\
Το έχω ξαναπεί... το έχω ξαναγράψει... ξανά και ξανά και ξανά... απλώς το γράφω τώρα για να τ'ακούω κυρίως εγώ...
Μετά από κάθε "πάνω" μου, ακολουθεί ένα ανελέητο αυτομαστίγωμα...
Σήμερα λοιπόν πάει να κάνει πάλι τα ίδια, αλλά εγώ το περίμενα και "δεν μασάω"...
ο φόβος είναι μετριασμένος κι έχω αποφασίσει επιτέλους ν'ακολουθήσω τους δικούς μου ρυθμούς με οποιοδήποτε κόστος...

"Σ'όποιον αρέσουμε για τους άλλους δεν θα μπορέσουμε..." όπως λέει και το γνωστό άσμα...
Τα φιλιά μου!!!

Κι ένα χωρίο από την Καινή Διαθήκη...
"... και αποκριθείς ο Ιησούς λέγει αυτοίς. έχετε πίστην Θεού. αμήν γαρ λέγω υμίν ότι ος αν είπη τω όρει τούτω, άρθητι και βλήθητι εις την θάλασσαν, και μη διακριθή εν της καρδία αυτού, αλλά πιστεύση ότι α λέγει γίνεται, έσται αυτώ ο εάν είπη. δια τούτο λέγω υμίν, πάντα όσα αν προσευχόμενοι αιτείσθε, πιστεύετε ότι λαμβάνετε, και έσται υμίν. και όταν στήκητε προσευχόμενοι, αφίετε ει τι έχετε κατά τινος, ίνα και πατήρ υμών ο εν τοις ουρανοίς αφή υμίν τα παραπτώματα υμών. ει δε υμείς ουκ αφίετε, ουδέ ο πατήρ υμών αφήσει τα παραπτώματα υμών. ..."

Τρίτη 1 Απριλίου 2014

Μια άλλη ματιά!!!


Φαντάζομαι πως στους περισσότερους είναι γνωστή η ιστορία με τον ελέφαντα...
Εάν βάλεις τρεις ανθρώπους που δεν έχουν ξαναδεί στη ζωή τους έναν ελέφαντα, να περιγράψουν έναν ελέφαντα, και τους δείξεις το ζωντανό από τρεις διαφορετικές οπτικές γωνίες, θα πάρεις τρεις τελείως διαφορετικές απαντήσεις...
Άλλο θα σου απαντήσει αυτός που θα δει την προβοσκίδα, άλλο αυτός που θα δει την πατούσα του, κι άλλο αυτός που θα δει την ουρά του...
Και φυσικά κανείς από όλους αυτούς δεν θα γνωρίζει την πραγματική όψη του ελέφαντα...

Όσο πιο πολύ αποστασιοποιείσαι από τα πράγματα, όσο πιο πολύ προσπαθείς να έχεις μια σφαιρική άποψη, τόσο πιο πολλά πράγματα, μπορείς να κάνεις...
Σήμερα, για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό, αισθάνομαι σαν κάποιος αργά αλλά σταθερά να τραβάει μια κουρτίνα μπροστά από τα μάτια μου...
Αρχίζω να γυρίζω τις κόρες των ματιών μου και προς άλλες κατευθύνσεις...
κι αρχίζω να βλέπω (επιτέλους!!!) πως οι άλλοι δεν έχουν βαλθεί να με κουράσουν ή να με εξοντώσουν...
Αρχίζω να αντιλαμβάνομαι τα λάθη μου... αρχίζω να δέχομαι τις αδυναμίες μου (πως εγώ είμαι υπεύθυνη γι'αυτές κι όχι οι άλλοι)... αρχίζω να ανακαλύπτω ξανά τη δύναμη της αγάπης... αρχίζω ξανά να αγαπώ...
Σ'ευχαριστώ Θε μου!!!

Υ.Γ. “Πρωταπριλιά” σήμερα!!! Όχι το παραπάνω ποστ δεν είναι ψέμα!!!
Να έχετε έναν υπέροχο Απρίλη!!!