Σήμερα που η χθεσινή απίστευτη ψυχική γαλήνη έχει αντικατασταθεί από μία απίστευτη ένταση σε κάθε κύτταρο του κορμιού μου, είπα να παίξω ένα παιχνιδάκι: να πατήσω στο google τη φράση liberte psychique (ψυχική ελευθερία) να διαλέξω την 23η εικόνα που θα μου βγάλει, να την ποστάρω και να γράψω κάτι ανάλογα με τα αισθήματα που μου διεγείρει...
Η αλήθεια είναι πως κάτι άλλο περίμενα... αλλά τούτο δεν είναι το απρόβλεπτο της ζωής;;; Περίμενα εικόνες με γαλάζιους ουρανούς, ανθρώπους να πηδάνε απελευθερωμένοι, ανθρώπους με τα χέρια στην ανάταση...κοινώς περίμενα κλασικές φωτογραφίες που συναντάμε στα βιβλία αυτοβοήθειας...
Η εικόνα όμως που βγήκε, όπως βλέπετε, είναι εντελώς διαφορετική:
Ένας πίνακας ζωγραφικής, μουντός, με χρώμα γήινα...
Μια γυναίκα (προφανώς σε κατάσταση προχωρημένης εγκυμοσύνης), με το πρόσωπο γυρισμένο στο πλάι, με το βλέμμα 'καρφωμένο' πάνω στη φλόγα του καντηλιού...
Κι ενώ μέσα της κυοφορεί τη ζωή, είναι η 'φέρουσα τη ζωή', στην αγκαλιά της κρατάει, σχεδόν χαϊδεύει, ένα κρανίο... το απόλυτο σύμβολο του θανάτου, της ματαιότητας τούτου του κόσμου...
Και μήπως το καντήλι έναν τέτοιο συμβολισμό δεν έχει κατά τη λαϊκή παράδοση; Δεν λέμε 'σώθηκε το λάδι στο καντήλι του';;;
Κι αναρωτιέμαι... μα τι σχέση μπορεί να είχε τούτη η εικόνα με την "ψυχική ελευθερία"...
Κι όμως τελικά... η αποδοχή των δύο άκρων της ζωής, της εγκυμοσύνης και του θανάτου, η συμφιλίωση μαζί τους πως τίποτα δεν είναι αιώνιο, πως χαιρόμαστε μόνο τούτη την στιγμή που υπάρχει, τούτη η συμφιλίωση αυτόματα φέρνει και την ψυχική ελευθερία...
Κι όσο την παρατηρώ τούτη την εικόνα, δεν είναι η απαισιοδοξία που αποπνέει αλλά μια ηρεμία μοναδική... η κοπέλα έχει αποδεχθεί τη ζωή και το θάνατο... δεν ζει ανάμεσα στη σύγκρουση... είναι στοχαστική και αποδέχεται...
Αυτά τα ολίγα για σήμερα...
Την καλημέρα μου, την αγάπη μου και την αγκαλιά μου!!!
Η αλήθεια είναι πως κάτι άλλο περίμενα... αλλά τούτο δεν είναι το απρόβλεπτο της ζωής;;; Περίμενα εικόνες με γαλάζιους ουρανούς, ανθρώπους να πηδάνε απελευθερωμένοι, ανθρώπους με τα χέρια στην ανάταση...κοινώς περίμενα κλασικές φωτογραφίες που συναντάμε στα βιβλία αυτοβοήθειας...
Η εικόνα όμως που βγήκε, όπως βλέπετε, είναι εντελώς διαφορετική:
Ένας πίνακας ζωγραφικής, μουντός, με χρώμα γήινα...
Μια γυναίκα (προφανώς σε κατάσταση προχωρημένης εγκυμοσύνης), με το πρόσωπο γυρισμένο στο πλάι, με το βλέμμα 'καρφωμένο' πάνω στη φλόγα του καντηλιού...
Κι ενώ μέσα της κυοφορεί τη ζωή, είναι η 'φέρουσα τη ζωή', στην αγκαλιά της κρατάει, σχεδόν χαϊδεύει, ένα κρανίο... το απόλυτο σύμβολο του θανάτου, της ματαιότητας τούτου του κόσμου...
Και μήπως το καντήλι έναν τέτοιο συμβολισμό δεν έχει κατά τη λαϊκή παράδοση; Δεν λέμε 'σώθηκε το λάδι στο καντήλι του';;;
Κι αναρωτιέμαι... μα τι σχέση μπορεί να είχε τούτη η εικόνα με την "ψυχική ελευθερία"...
Κι όμως τελικά... η αποδοχή των δύο άκρων της ζωής, της εγκυμοσύνης και του θανάτου, η συμφιλίωση μαζί τους πως τίποτα δεν είναι αιώνιο, πως χαιρόμαστε μόνο τούτη την στιγμή που υπάρχει, τούτη η συμφιλίωση αυτόματα φέρνει και την ψυχική ελευθερία...
Κι όσο την παρατηρώ τούτη την εικόνα, δεν είναι η απαισιοδοξία που αποπνέει αλλά μια ηρεμία μοναδική... η κοπέλα έχει αποδεχθεί τη ζωή και το θάνατο... δεν ζει ανάμεσα στη σύγκρουση... είναι στοχαστική και αποδέχεται...
Αυτά τα ολίγα για σήμερα...
Την καλημέρα μου, την αγάπη μου και την αγκαλιά μου!!!