Παρασκευή 30 Μαΐου 2014

Ψυχική ελευθερία...

Σήμερα που η χθεσινή απίστευτη ψυχική γαλήνη έχει αντικατασταθεί από μία απίστευτη ένταση σε κάθε κύτταρο του κορμιού μου, είπα να παίξω ένα παιχνιδάκι: να πατήσω στο google τη φράση liberte psychique (ψυχική ελευθερία) να διαλέξω την 23η εικόνα που θα μου βγάλει, να την ποστάρω και να γράψω κάτι ανάλογα με τα αισθήματα που μου διεγείρει...
Η αλήθεια είναι πως κάτι άλλο περίμενα... αλλά τούτο δεν είναι το απρόβλεπτο της ζωής;;; Περίμενα εικόνες με γαλάζιους ουρανούς, ανθρώπους να πηδάνε απελευθερωμένοι, ανθρώπους με τα χέρια στην ανάταση...κοινώς περίμενα κλασικές φωτογραφίες που συναντάμε στα βιβλία αυτοβοήθειας...
Η εικόνα όμως που βγήκε, όπως βλέπετε, είναι εντελώς διαφορετική:
Ένας πίνακας ζωγραφικής, μουντός, με χρώμα γήινα...
Μια γυναίκα (προφανώς σε κατάσταση προχωρημένης εγκυμοσύνης), με το πρόσωπο γυρισμένο στο πλάι, με το βλέμμα 'καρφωμένο' πάνω στη φλόγα του καντηλιού...
Κι ενώ μέσα της κυοφορεί τη ζωή, είναι η 'φέρουσα τη ζωή', στην αγκαλιά της κρατάει, σχεδόν χαϊδεύει, ένα κρανίο... το απόλυτο σύμβολο του θανάτου, της ματαιότητας τούτου του κόσμου...
Και μήπως το καντήλι έναν τέτοιο συμβολισμό δεν έχει κατά τη λαϊκή παράδοση; Δεν λέμε 'σώθηκε το λάδι στο καντήλι του';;;
Κι αναρωτιέμαι... μα τι σχέση μπορεί να είχε τούτη η εικόνα με την "ψυχική ελευθερία"...
Κι όμως τελικά... η αποδοχή των δύο άκρων της ζωής, της εγκυμοσύνης και του θανάτου, η συμφιλίωση μαζί τους πως τίποτα δεν είναι αιώνιο, πως χαιρόμαστε μόνο τούτη την στιγμή που υπάρχει, τούτη η συμφιλίωση αυτόματα φέρνει και την ψυχική ελευθερία...
Κι όσο την παρατηρώ τούτη την εικόνα, δεν είναι η απαισιοδοξία που αποπνέει αλλά μια ηρεμία μοναδική... η κοπέλα έχει αποδεχθεί τη ζωή και το θάνατο... δεν ζει ανάμεσα στη σύγκρουση... είναι στοχαστική και αποδέχεται...
Αυτά τα ολίγα για σήμερα...
Την καλημέρα μου, την αγάπη μου και την αγκαλιά μου!!!

Πέμπτη 29 Μαΐου 2014

Το σταυροδρόμι

Έρχεται κάποια στιγμή και φτάνεις στο σταυροδρόμι της ζωής...
και τότε ξέρεις πως πρέπει ν'αποφασίσεις ποιον δρόμο πρέπει να διαλέξεις...
Σαν τον ημίθεο Ηρακλή αισθάνεσαι...
το δρόμο θέλεις να πάρεις της αρετής μα κι ο δρόμος της κακίας εξίσου σαγηνευτικός...
Το δίλημμα μεγάλο...
Μπορεί να στέκεσαι εκεί μες στο λιοπύρι, μέρες ολόκληρες, χρόνια ολόκληρα, ζωή ολόκληρη...
και συνέχεια να πελαγοδρομείς χωρίς ν'αποφασίζεις...
Κι έρχεται μια στιγμή...
μια μόνο στιγμή...
κι η λάσπη που ήταν κολλημένη στα μάτια σου καθαρίζει...
και τότε βλέπεις ξεκάθαρα μπροστά σου...
κι ακολουθείς με βήμα σταθερό το δρόμο που έχεις επιλέξει...
με μια μικρή ανεπαίσθητη πίκρα γι'αυτό που δεν επέλεξες και για τις ενδεχόμενες χαρές που ίσως
σου αποκάλυπτε...
μα η πίκρα είναι γλυκιά...
γιατί η γαλήνη έχει κυριεύσει την ψυχή σου και γιατί η απόφαση είναι δική σου...

Πόσο γαληνεμένη είναι απόψε η ψυχή μου!!! Λες κι ένα Θείο Χέρι τράβηξε τη λάσπη από τα μάτια μου και είδα ξεκάθαρα μπροστά μου...
Γαληνεμένη!!! Καιρό είχα να το αισθανθώ τούτο το ωραίο...
Θε Μου, κάντο να κρατήσει!!!

Τετάρτη 28 Μαΐου 2014

Καλημερούδια!!!

Σήμερα θέλω πολύ μα πάρα πολύ να γράψω για κάτι αλλά θα προσπαθήσω να τιθασεύσω τον εαυτό μου και να μην το κάνω... γιατί αν το κάνω, θα είναι για να ζητήσω ξανά την προσοχή σας κι αυτό το ξέρω πως πρέπει να σταματήσει... δεν πρέπει να ζητάω νευρωτικά "δώστε μου μια αγκαλιά" έστω και διαδικτυακή... έτσι σταματάω και δεν λέω περισσότερα... πρώτα ο Θεός, αύριο θα σας τα πω
Μια καλημέρα λοιπόν σας στέλνω, με όλη μου την αγάπη... μια καλημέρα γαλλική...
Άντε βρε, για να μην χαλάσω και τη σούπα, στείλτε μου και τη θετική σας ενέργεια!!!

Τρίτη 27 Μαΐου 2014

Πολλά καρπούζια!!!

Εξαφανίστηκα!!! Εξαφανίστηκα γιατί δεν θέλω να μιζεριάζω, δεν θέλω πλέον να τραβώ την προσοχή με μίρλα και με γκρίνια... Πότε επιτέλους θα μεγαλώσω;;;
Έχω κάνει μεγάλα βήματα προς τη συνειδητοποίηση του εαυτού μου, το καταλαβαίνω και το χαίρομαι... Ο δρόμος όμως είναι ακόμα μακρύς κι η κατάκτηση της κορυφής (εν προκειμένω της ψυχικής μου ηρεμίας) φαντάζει ακόμα στόχος μακρινός.
Αυτή την περίοδο έχω ένα απίστευτα υπεργεμάτο πρόγραμμα που ξεκίνησε από αρχές Μαΐου και πρώτα ο Θεός θα τελειώσει γύρω στις 20 Ιουνίου. Κι ενώ όλα είναι πράγματα και γεγονότα ευχάριστα με τα οποία στην κυριολεξία θα έπρεπε να 'πετάω από τη χαρά μου', εγώ αυτομπλοκάρομαι, αυτοϋπομονεύομαι, φοβάμαι να χαρώ τη χαρά μου.
Και πώς γίνεται αυτό; Μα φυσικά, με ένα χείμαρρο σωματικών συμπτωμάτων... Όταν δεν έχεις μάθει να εκφράζεις τα συναισθήματα σου με λόγια και με πράξεις, αυτά ψάχνουν τρόπο για να εκφραστούν...
και υπάρχει καλύτερος καμβάς από το ίδιο σου το σώμα;;;
Είναι τούτη η τελειομανία μου, η ανάγκη μου να μην πω "ΟΧΙ" σε κανέναν για να είμαι πάντα το 'καλό παιδί' που αγαπάει η μαμά του, που άκουγα 'μπράβο' μόνο όταν έτρεχα συνέχεια σαν το άλογο...
Κι έτσι έμαθα μια ζωή, κι έτσι συνεχίζω, μόνο που πλέον το Σοφάκι δεν αντέχει άλλο, κραυγάζει πως θέλει την ηρεμία του, πως δεν το νοιάζει πλέον η επιτυχία (δόξα τω Θεώ από τέτοια έχω μπόλικη που έχει ανεβάσει το "Εγώ" μου στα ύψη), αλλά η αληθινή ευτυχία που μόνο μέσα από την ταπείνωση έρχεται...
όμως ποιος την έχασε την ταπείνωση για να την βρω εγώ;;; Εδώ έχω χάσει "τ'αυγά και τα πασχάλια"...
Ο θυμόσοφος λαός λέει πως "δυο καρπούζια κάτω από μια μασχάλη δεν γίνεται"...
Είμαι όμως τόσο εγωίστρια τόσο πλεονέκτρια που όχι δύο αλλά τέσσερα καρπούζια έχω αυτή τη στιγμή, πασχίζω με νύχια και με δόντια να μην χάσω κανένα, ενώ το αποτέλεσμα είναι ήδη γνωστό...
Κάποια στιγμή θα μου πέσουν και τα τέσσερα και θα σκάσουν φυσικά ωσάν καρπούζια που είναι κι εγώ θα γλιστρήσω πάνω στη ζουμερή κόκκινη σάρκα τους, θα πέσω και θα λερώσω τα ρουχαλάκια μου κι εννοείται πως θα φάω και τα μούτρα μου κι εν κατακλείδι θα πρέπει να καθαρίσω και το πάτωμα...
Αυτά για τα καρπούζια, αύριο τουλάχιστον θα είναι τα ροδάκινα, τούτα τα νόστιμα γινωμένα φρούτα που λατρεύω, που χώνω τα δόντια μου στη μαλακή τους σάρκα και λιγώνομαι...

Δευτέρα 19 Μαΐου 2014

Ο γάντζος

Σήμερα είναι ο γάντζος... άλλες φορές είναι ο ελέφαντας, άλλες φορές το γυναικείο χέρι με τα γαμψά νύχια...
Βλέπετε η φαντασία μου κάθε φορά που με πιάνει κι ένας πόνος, τον μεταμορφώνει σε μια εικόνα... λες κι αυτό γίνεται για να γίνει ο πόνος πιο υποφερτός... γνώριμος... φίλος... ίσως για να μην με φοβίζει τόσο...
Σήμερα είναι σαν ένας γάντζος να προσπαθεί να ξεριζώσει το στέρνο μου... κι η ανάσα λίγο βαριά...
τέλος πάντων... κάνω υπομονή και περιμένω να περάσει...
Πόσο λάθος είναι αυτή η προσέγγιση... Οφείλω στον εαυτό μου να αναλάβω την ευθύνη του εαυτού μου... αλλά η ίδια με σνομπάρω...
Φοβάμαι πολύ το ξαφνικό, το απρόσμενο, το αναπάντεχο... ίσως γιατί όσα ξαφνικά, απρόσμενα, αναπάντεχα μου έτυχαν ήταν όλα για κακό... είχαν όλα πολύ άσχημη κατάληξη...
ενώ για όλα τα ωραία, χρειάστηκε πολύς κόπος και δρόμος για να φτάσω στον επιθυμητό στόχο...
Τίποτα ωραίο δεν μου ήρθε ξαφνικά κι εύκολα...
Μεμψιμοιρώ αλλά δεν θα απολογηθώ κιόλας... Τούτη είναι η διάθεσή μου και δεν θα ντραπώ και γι'αυτό...
Ώρες - ώρες αναρωτιέμαι πως αν ήμουν τρίτο πρόσωπο και διάβαζα τούτο το μπλογκ θα μου έγραφα σαν σχόλιο: "Μας έπρηξες βρε κορίτσι μου... Άντι να κάθεσαι να μυξοκλαίς, δεν κάνεις και καμιά δουλειά";;; Αλλά μάλλον δεν θα το έκανα γιατί βλέπετε είμαι κι ευγενικό κορίτσι, με καλή ανατροφή...
Όμως από την άλλη, γι'αυτό έκανα και τούτο το μπλογκ... για να έχω την απόλυτη ελευθερία... la liberte totale... την ελευθερία της έκφρασης μου όπως και όποτε θέλω... δίχως να φοράω το καλοσιδερωμένο μου χαμόγελο και δίχως να παίρνω το καλοσυνάτο μου ύφος... να ξεγυμνώνομαι και να δείχνω πως δεν είμαι καθόλου τέλεια... καθόλου καλή... πως πίσω από το γυαλιστερό περιτύλιγμα κρύβεται ένα σάπιο κρέας που ζέχνει...
Ουφ! Ουφ! Ο γάντζος δεν έφυγε ακόμα... Που θα πάει... θα φύγει κι αυτός και θα έρθει κάτι άλλο...

Παρασκευή 16 Μαΐου 2014

Κουρασμένη αλλά γεμάτη...

Θέλω να γράψω, θα ήθελα να πω κάτι, να ξεμπουκώσω τούτο το μπούκωμα που έχω στο στήθος αλλά δεν έχω μάλλον τίποτα να πω γιατί καμιά σκέψη δεν υπάρχει στο μυαλό μου...
Το απόλυτο τίποτα...
Χθες ήταν μια υπέροχη μέρα... Μετά από χρόνια, μου ήρθε ένα πολύ χαρούμενο γεγονός και άφησα τον εαυτό μου να το χαρεί με το μεδούλι... τέτοια απελευθερωμένη χαρά δίχως ενοχές δίχως τσίμπημα στο στήθος, είχα χρόνια να ζήσω...
Σήμερα αισθάνομαι εξουθενωμένη, μπουκωμένη, γεμάτη σωματικά αλλά δεν φοβάμαι... Χαίρομαι που άφησα τον εαυτό μου να το ζήσει όλο αυτό κι είμαι έτοιμη να δεχθώ τα απόνερα με καρτερία...
Έχω βέβαια το απόγευμα μία υποχρέωση αλλά αν δεν καταφέρω να πάω, δεν θα κάτσω να σκάσω... Δεν θα πάω...
Μου ήρθε η όρεξη ν'ανεβάσω μία φωτογραφία με καταπράσινο γρασίδι... δεν ξέρω γιατί... μην ψάχνετε λογική...
Μην πάρετε τούτη την ανάρτηση για γκρινιάρικη... ίσα - ίσα... αισθάνομαι τόσο γεμάτη που άφησα τον εαυτό μου να το ζήσει όλο αυτό εχθές... απλώς οι κακές συνήθειες δεν κόβονται "μαχαίρι"...
Τα φιλιά μου και την αγωνιστική αγκαλιά μου!!!

Τετάρτη 14 Μαΐου 2014

Να 'μαι πάλι πίσω!!!

Να'μαι πάλι πίσω!!!
Τρέχω λίγο, δηλαδή πολύ, αλλά σας χρωστάω μια ενημέρωση...
Πέθανα ή δεν πέθανα τελικά στο ταξίδι...
Και ναι... και όχι... η απάντηση...
Το ταξίδι με το αεροπλάνο πήγε μια χαρά (και στο πήγαινε και στο έλα...)
το Σάββατο παρ'ότι ήμουν όλη τη μέρα στο δρόμο επίσης μια χαρά...
αλλά την Κυριακή το πρωί έφαγα μια βαρβάτη κρίση πανικού που ήταν όλη δικιά μου...
Για πρώτη φορά, πήρα μισό ζάναξ για να καταφέρω να βγάλω το επαγγελματικό ραντεβού που με περίμενε...
Σε γενικές γραμμές όμως, το ταξίδι το κατατάσσω στα θετικά, αφού όπως βλέπετε επέστρεψα δριμύτερη!!!
Στην επιστροφή βέβαια, με περίμενε η κόρη μου με μια γαστρεντερίτιδα εξπρές...

Σας φιλεύω κι ένα πιάτο μυζιθροπιτάκια κρητικά για ν'απολαύσετε τη γλύκα τους!!!

Παρασκευή 9 Μαΐου 2014

Πετάω!!!


Πετάωωωωω!!!
Σε λίγες ώρες πετάωωωω!!!
Πετάω κυριολεκτικά και μεταφορικά!!!
Ήρθε η ώρα να πετάξω φόβους κι αγωνίες...
Έβγαλα φτερά, είμαι στο χείλος του γκρεμού, κάνω το πρώτο βήμα και πετάω...
Θα πετάξω με τα φτερά μου ή θα γκρεμοτσακιστώ;;;
Θα γίνω μία flying warrior όπως η φωτογραφία;;;
Θα σας πω την Τρίτη... ουφ! ουφ! ουφ!!!
Αυτό το πράγμα ρε γαμώτο στο στέρνο... ουφ! ουφ! ουφ!!!
 

Πέμπτη 8 Μαΐου 2014

Ετοιμάζω ταξίδι....

Κάποτε ήμουνα πουλί και με αγάπαγαν πολλοί…

Κάποτε ήμουν ταξιδιάρα κι αλώνιζα την Ευρώπη…

Κάποτε…

Αύριο έχω να κάνω ένα ημιεπαγγελματικό ταξίδι στην Κρήτη… μετά από δυο χρόνια, πήρα την απόφαση να ξαναταξιδέψω με αεροπλάνο και να πάω και κάπου μακριά… και μάλιστα με Ryannair που δεν την εμπιστεύομαι καθόλου… τι με έπιασαν οι τσιγκουνιές μου και δεν έκλεινα με Aegean;;;
Και σήμερα τούτο το άγχος έχει βγάλει εκατό κεφάλια ως νέα Λερναία Ύδρα και με πνίγει από παντού… ήταν αδύνατο να έρθω στη δουλειά… παρ’όλα αυτά ήρθα… με απίστευτα σωματικά συμπτώματα… με χιλιάδες φορές να λέω στον εαυτό μου «τώρα πεθαίνεις»… όμως έφτασα… δεν είμαι όμως καλύτερα… είμαι σίγουρη ότι κάτι θα μου συμβεί αύριο και θα τα κάνω ‘σαλάτα’… το φοβάμαι πολύ το αυριανό ταξίδι… ίσως γιατί κατά βάθος δεν το ήθελα… ίσως γιατί αισθάνθηκα πως πιέστηκα να κλείσω τα εισιτήρια… ίσως γιατί είμαι σίγουρη πως θα είμαι σε μία μόνιμη κρίση πανικού… ίσως…πάντως τώρα δεν μπορώ να κάνω πίσω… είναι αργά… έπεσα στα βαθιά (ή μάλλον θα πέσω) και πρέπει να κολυμπήσω…
Χθες μίλησα με την ομοιοπαθητικό και μου είπε πως συνεχίζουμε για τις επόμενες 10 μέρες επίσης χωρίς κανένα φάρμακο… της μίλησα για το ταξίδι… μου είπε πως είναι ένα ωραίο crash test... Τι ωραίο crash test βρε κυρά μου;;; Ο θάνατος μου crash test;;;

Η αλήθεια είναι πως υπάρχουν τρία σενάρια:
1. Ότι θα καταρρεύσω πριν πάω στο ταξίδι και τούτο θα αναβληθεί (και μετά θα έχω να αντιμετωπίσω τη μήνι του συζύγου μου που τα σκάτωσα χωρίς λόγο)
2. Να αγχωθώ υπερβολικά πριν το ταξίδι αλλά όταν ανέβω στο αεροπλάνο ως δια μαγείας να εξαφανιστούν όλα και η συνέχεια να κυλήσει μια χαρά (το πιο αισιόδοξο σενάριο κι αυτό που εύχομαι… δεν είναι λίγες οι φορές που έχει συμβεί σε παρόμοιες καταστάσεις)
3. Παρά τα αγχωτικά μου να καταφέρω να μπω στο αεροπλάνο και να έρθει η κατάρρευση ή μέσα στο αεροπλάνο ή στη διάρκεια του ταξιδιού (τούτο είναι το χειρότερο σενάριο και δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι…)

Επειδή όμως πέρα από την γκρίνια, το φόβο και την αγωνία, δεν πρέπει να μην αναγνωρίζω στον εαυτό μου και τα μικρά βήματα που καταφέρνει, πρέπει να ομολογήσω πως:
α) στο παρελθόν δεν το συζητούσα καν για τούτο το ταξίδι (όχι να το αποφασίσω έστω και με τούτο τον τρόπο)
β) δεν θα τολμούσα την προηγούμενη μέρα να βγω από το κρεβάτι μου, πόσο μάλλον από το σπίτι μου (ενώ σήμερα ήρθα στη δουλειά άσχετα αν είμαι σε κατάσταση σοκ)
γ) κατά βάθος (πολύ βάθος βέβαια) πιστεύω πως θα τα καταφέρω για μια ακόμη φορά και γκρινιάζω από κεκτημένη ταχύτητα (η πραγματική νίκη βέβαια θα ήταν να ανέφερα το συγκεκριμένο ταξίδι μετά από την επιτυχή έκβασή του κι όχι πριν για να «ζητιανέψω» τα λόγια συμπαράστασης σας)
Με μάθατε πια… μην δίνετε σημασία στην γκρίνια μου… εύχομαι όλα να πάνε καλά και στην επιστροφή να σας φιλέψω ‘ξεροτήγανα’ από τη λεβεντογέννα Κρήτη…

Άντε κλείνοντας, να σας βάλω κι ένα ταξιδιάρικο τραγουδάκι…

Τρίτη 6 Μαΐου 2014

Μουσικό βραβείο!!!

Είναι η διάθεση πολύ κατεβασμένη σήμερα και να που η Κική από το blog ekfrastite.blogspot.gr  θέλησε μα την ανεβάσει... Μου έστειλε μουσικό βραβειάκι που εγώ το παραλαμβάνω με χαρά... Πώς μια απλή κίνηση μπορεί να σε ανεβάσει;;;
Το βραβείο είναι το εξής:
και οι όροι του οι εξής δύο:
1. Επιλέγεις 5 αγαπημένα σου τραγούδια
2. Δίνεις το βραβείο σε 20 διαφορετικά blogs...

Θα με συγχωρήσετε αλλά εγώ δεν θα τηρήσω τον δεύτερο όρο... α) γιατί ήδη οι περισσότεροι φίλοι το έχετε ήδη παραλάβει, β) γιατί το δίνω απλόχερα σε όποιον θέλει να συμμετάσχει ή να ανεβάσει την διάθεσή του...

Η επιλογή των τραγουδιών που έκανα βασίστηκε στην εξής λογική. Δεν είναι απαραίτητα τα πιο αγαπημένα μου... είναι όλα ελληνικά και όταν τα ακούω συνειρμικά μου έρχονται κάποιες πολύ ευτυχισμένες στιγμές της ζωής μου...

Πάμε λοιπόν:

1. Σαν σταρ του σινεμά - Νίκος Ζιώγαλας
Το άκουγα κλεισμένη στο δωμάτιο μου, στην εφηβεία μου, και δεν ξέρω το λόγο αλλά πέθαινα στο κλάμα κι ύστερα ήμουν μια χαρά....

2. Ρίτα Ριτάκι - Χάρης και Πάνος Κατσιμίχας
Επίσης αγαπημένο της εφηβείας... κατά βάθος πίστευα πως ήμουν η Ρίτα

3. Της γυναίκας η καρδιά είναι μια άβυσσος - Στράτος Διονυσίου
Όταν ήμουν δεκάξι μου το τραγουδούσε ένα πολύ ερωτευμένο αγόρι μαζί μου κι εγώ κολακευόμουν... κι ας μην άκουγα ποτέ λαϊκά κι ας μην μου άρεσε καθόλου εκείνο το αγόρι...

4. Η μπουρνουζοπετσέτα - Παντελής Καναράκης
Το τραγουδάω με το γιο μου όποτε έχουμε τρελά κέφια

5. Ρίξε στο κορμί μου σπίρτο - Κατερίνα Κούκα
Αυτό το τραγουδάω με την κόρη μου σε τρελά κέφια

Ναι το ξέρω ότι είναι άσχετα μεταξύ τους... αλλά έτσι είμαι κι εγώ... αλλού γι'αλλού...
Κι όχι... τα τρία τελευταία τραγούδια δεν είναι τα συνήθη ακούσματά μου αλλά είναι
συνδεδεμένα με πολύ ευχάριστες στιγμές...

Τα φιλιά μου και την αγκαλιά μου!!!

Πρωινό...

Γιατί ρε γαμώτο τα πρωινά μου να είναι τόσο απίστευτα δύσκολα;;; Γιατί να μην μπορώ να πεταχτώ από το κρεβάτι μέσα στη ζωντάνια, δίχως φόβο, δίχως σφίξιμο, δίχως αίσθημα κατάρρευσης; Γιατί να μην μπορώ να σηκωθώ μέσα στη ζωντάνια, όλο λαχτάρα για τη μέρα που έχω μπροστά μου, μέσα στη χαρά να βγω φουριόζα έξω για να συναντήσω άλλους ανθρώπους, για να βρεθώ με την ίδια τη ζωή;;; Γιατί;;;
Κάθε βράδυ που συνήθως είμαι λίγο καλύτερα, λέω στον εαυτό μου: «αύριο το πρωί κούκλα, όλα θα είναι πολύ καλύτερα…»
Έρχεται όμως εκείνο το άτιμο επόμενο πρωί και είναι το ίδιο απερίγραπτο αίσθημα ή λίγο χειρότερο ή λίγο καλύτερο… ποτέ όμως δεν είναι καλά… ποτέ δεν είναι φυσιολογικό…
Σήμερα πάλι έχω έναν πόνο στο στέρνο που στην κυριολεξία τον αισθάνομαι να έρχεται από μέσα μου, έντονη δυσφορία (μα πού πήγε τέλος πάντων τούτος ο αέρας) κι όταν περπατούσα αίσθημα λιποθυμίας… και νύστα… νύστα… νύστα…
Δεν έχω φόβο… έχω όμως σιγουριά θανατικού… αλλά λέω από μέσα μου: «αν είναι να πεθάνεις, τουλάχιστον θα πεθάνεις στο δρόμο κι όχι κλαίγοντας κουκουλωμένη στο κρεβάτι σου…»
Το παλεύω… αντέχω… αλλά για πόσο ακόμα;;; Και οι αντοχές έχουν τα όρια τους…

Σε δυο μερούλες, κλείνω δύο μήνες ομοιοπαθητικής… Αποτελέσματα;;; Χμχμχμχμ!!!
Η αλήθεια είναι πως περίμενα κάτι πολύ περισσότερο…
Οι δικοί μου με βλέπουν πολύ καλύτερα… εγώ πάλι δεν με βλέπω έτσι… ή τουλάχιστον δεν αισθάνομαι έτσι… οι πόνοι είναι πάντα οι ίδιοι, για να μην πω χειρότεροι… πιο έντονοι και πιο συνεχείς… η αλήθεια βέβαια είναι ότι παρά τα επίμονα σωματικά, το παίρνω πιο εύκολα απόφαση ‘να βγω έξω’… Μπορεί να είμαι χάλια, να σφανδάζω από τον πόνο αλλά λέω ‘δεν θα κάτσω μέσα, θα βγω…’ Αυτό… τίποτα άλλο…
Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι πως η γιατρός για δεκαπέντε μέρες μου διέκοψε τη θεραπεία και δεν παίρνω τίποτα… Η αλήθεια είναι πως αυτό μου έκανε φοβερή εντύπωση αλλά κι εγώ η ηλίθια δεν ρώτησα το λόγο… κάποια φίλη μου είπε πως αυτό είναι συνηθισμένο στην ομοιοπαθητική αφού λειτουργεί διαφορετικά από τη συμβατική ιατρική… Δεν ξέρω… τώρα αύριο είναι να την πάρω τηλέφωνο (είδατε πως περνάνε οι άτιμες οι δεκαπέντε μέρες) για να δούμε τη συνέχεια… Έχω αρχίσει λίγο να απογοητεύομαι… θα της το πω αύριο, να δούμε τι θα μου πει κι εκείνη… είμαι ανυπόμονη, περίμενα λίγο περισσότερα πράγματα, λίγο περισσότερη ανάταση αλλά ας μην είμαι κι αχάριστη… απλώς σήμερα έπεσα πάλι…
Αυτό το σφίξιμο… αυτή η δυσφορία… δεν αντέχονται…
Φλερτάρω με την ιδέα να πάρω ένα χάπι και να περάσουν όλα… αλλά ξέρω πως δεν θα το κάνω και θα κάτσω να υποφέρω μέχρι τούτη η βλακεία να περάσει, να ηρεμήσει λίγο ή να με ρίξει κάτω…
Μπορεί να τα πούμε και λίγο αργότερα όταν ο αέρας καθαρίσει και φτάσει στα πνευμόνια μου ή αν μπουκώσει κι άλλο και δεν μπαίνει μέσα με τίποτα….

Θα δούμε…

Παρασκευή 2 Μαΐου 2014