Πέμπτη 24 Ιουλίου 2014

Άτιτλο...

Μόλις έμαθα πως ένας φίλος έπαθε έμφραγμα... μόλις 48 χρονών...
μπαλονάκι... εντατική... δύο παιδιά...
Λες και τα καλοκαίρια τελικά, έρχονται όλα τα αναπάντεχα...
όλα τα ξαφνικά κακά... και να σκεφτείς πως κάποτε το καλοκαίρι ήταν η αγαπημένη μου εποχή...
Πονάω κι εγώ στο στήθος τώρα... φυσικό είναι...
να δω πόσες μέρες θα κάνω τώρα να ξεκολλήσω την σκέψη μου από τούτο το γεγονός...
Πρέπει να ηρεμήσω...
Δεν θα έχω πρόσβαση στο ίντερνετ για αρκετές μέρες...
Θα τα πούμε αργότερα...
Τα φιλιά μου και καλά να περνάτε!!!

Τρίτη 22 Ιουλίου 2014

Σκουριασμένο σκαρί!!!


Καλή βδομάδα!!!
Αν και Τρίτη, εγώ σήμερα γύρισα πίσω οπότε για μένα σήμερα αρχίζει η εβδομάδα…
Και φυσικά… να μην αρχίσω την γκρίνια… γιατί πώς να μην γκρινιάξω;;;
Πώς γίνεται ένας άνθρωπος να μεταμορφώνεται από τη μια στιγμή στην άλλη;
Πώς γίνεται στο ίδιο κορμί να ζούνε δύο διαφορετικοί άνθρωποι;;;
Το Παρασκευοσαββατοκυριακοδεύτερο, ένα άλλο Σοφάκι…
Χωρίς καθόλου πόνο, χωρίς καθόλου δύσπνοια, με το φόβο μια μακρινή ανάμνηση… να γελάω… να περπατάω… να χαίρομαι τη γαλάζια θάλασσα… να είμαι άνθρωπος… να αισθάνομαι δυνατή…
Και σήμερα… πάλι τα ίδια και χειρότερα… με το που γύρισα στην πόλη και στη δουλειά, ο πόνος και το σφίξιμο στο στήθος επέστρεψαν δριμύτερα, ο αέρας δεν μπορεί να φτάσει με τίποτα στα πνευμόνια μου και η λογική μου για μια ακόμη φορά δεν μπορεί να δεχτεί πόσο δυνατά είναι αυτά τα ψυχοσωματικά…
Τι να κάνω ρε γαμώτο;;;
Από τη μια αισθάνομαι ενοχές γιατί εγώ έχω δουλειά τη στιγμή που τόσος κόσμος είναι άνεργος, από την άλλη όμως η πίεση τόσων χρόνων πλέον είναι τόσο μεγάλη που με σκοτώνει καθημερινά…
Δεν μπορώ να πω πως η ομοιοπαθητική δεν με βοήθησε…
Πέρσι τέτοιον καιρό, παρά το γεγονός πως ήμουν όλο το καλοκαίρι στο εξοχικό γιατί ήμουν χάλια… δεν τολμούσα να βγω από το σπίτι… για ένα μπάνιο μόνο το απόγευμα κι αυτό με τα χίλια ζόρια… μια ζωντανή νεκρή…
Τα βήματα σαφώς είναι πολύ μεγάλα… άλματα θα μπορούσα να τα χαρακτήριζα… όμως κι αυτό το πράγμα που μου συμβαίνει κάθε μέρα στη δουλειά… Τι να κάνω;;; Να παρατηρήσω το γραφείο;;; Δεν γίνεται… αυτό το αίσθημα εγκλωβισμού, κάνει τα πράγματα ακόμα χειρότερα…
ΟΥΦ! ΟΥΦ! ΟΥΦ!
Βαθιές ανάσες και υπομονή… ίσως τα πράγματα το απόγευμα να είναι καλύτερα…
Πόνος στο στήθος, δυσφορία, ελαφρύ αίσθημα λιποθυμίας… κι όλα αυτά γιατί τόσα χρόνια (είκοσι χρόνια δεν είναι και λίγα) σε τούτη τη δουλειά, μ’έχουν αποδομήσει και μ’έχουν διαλύσει…
‘Παράτα τα και κάνε κάτι άλλο!!!’
Πόσο ωραίο και λυτρωτικό ακούγεται όλο αυτό… Πώς να παρατήσεις όμως έτοιμη στημένη δουλειά τόσων χρόνων, τη σημερινή εποχή, όταν μάλιστα δεν είναι ζημιογόνα (κουτσά – στραβά τα έξοδα βγαίνουν και μένει και κατιτίς), όταν είναι οικογενειακή κι όλη η οικογένεια ζει από αυτή, όταν δεν είσαι μόνος κι υπάρχουν ψυχές που βασίζονται σε σένα…
Κάνεις λοιπόν το σταυρό σου και προχωράς… με ψεύτικα πλαστικά χαμόγελα… με ουφ! Και ξουφ! Και περιμένοντας να έρθει το απόγευμα για να φύγει τούτο το απίστευτο συναίσθημα από το στέρνο σου… (εμ! Πόνος… εμ! Δυσφορία… δύο σε ένα… σαν σαμπουάν με γαλάκτωμα ακούγεται…)
Κι έρχεται ξανά εκείνο το πρωί, για να ξανααισθανθείς ξανά όλες τις ‘μαλακίες’ και για να ξανακλαφτείς για μια ακόμη φορά στον εαυτό σου…
Ξέρω πως υπάρχουν λύσεις… πάντα υπάρχουν λύσεις… μα είναι λύσεις ρυξικέληφθες, λύσεις που πρέπει να σπάσεις αυγά, λύσεις που πρέπει ν’αφήσεις τη σιγουριά του λιμανιού κι όπου σε βγάλει…
Μα το σκαρί είναι πλέον παλιό και σκουριασμένο και κουβαλάει επάνω του ανθρώπινες ψυχές, πώς να διασχίσει τον ωκεανό με φουρτούνα;;;

Τουλάχιστον, αν βουλιάξει, θα είναι μέσα στο λιμάνι… όλο και κάποιος θα τρέξει να σώσει τους ναυαγούς…

Παρασκευή 18 Ιουλίου 2014

Πέρα από τ'αυγό...


Μου άρεσε πολύ τούτη η εικόνα...
Δυο αυγά, τόσο εύθραυστα... μα τόσο αγαπημένα...
Ακουμπάει το ένα στο άλλο, με τόσο αγάπη...
Η κοπελιά ρομαντική, κλείνει τα μάτια κι ονειρεύεται...
Εκείνος, στιβαρός δίπλα της, μ'ορθάνοιχτα τα μάτια για να την προσέχει...
Γελάνε κι οι δυο γιατί είναι ευτυχισμένοι...
στην ασφάλεια που τους χαρίζει η αυγουλιέρα τους...
γιατί ο ένας έχει τον άλλον... και δεν φοβάται τίποτα...
γιατί απλά... είναι ερωτευμένοι....

Δες τώρα, τις συνειρμούς μπορεί να βγάλει μια εικόνα με αυγά...
Δες τι περίπλοκο που είναι το μυαλό του ανθρώπου...
Δες...

Πέμπτη 17 Ιουλίου 2014

Energy people!!!


Μου αρέσει να βλέπω ανθρώπους μέσα στην ενέργεια… να τρέχουν, να γελάνε δυνατά, να ταξιδεύουν, να κινούνται αδιάσπαστα χωρίς να κουράζονται…
Μου αρέσουν πολύ αυτοί οι άνθρωποι γιατί είναι αυτό που θα ήθελα να είμαι εγώ… είναι το alter ego μου… αυτό που θα ήθελα να είμαι αλλά δεν τα έχω καταφέρει…
Μου λείπει η ενέργεια… οι ‘μπαταρίες’ μου είναι άδειες…
Παλιά τους ζήλευα αυτούς τους ανθρώπους… έλεγα ‘γιατί αυτοί κι όχι εγώ’…
Τώρα δεν τους ζηλεύω… τους θαυμάζω, με όλη τη σημασία του όρου…
Τους βλέπω και τους καμαρώνω!!! Κι από μέσα μου τους λέω:
«Μπράβο που τα καταφέρατε! Συνεχίστε έτσι!!!»
Τους λατρεύω αυτούς τους ανθρώπους…

ΤΟΥΣ ΛΑΤΡΕΥΩ!!!

Τετάρτη 16 Ιουλίου 2014

Πέτα ψηλά!!!



Σπάσε τα δεσμά σου!!! Πέτα ψηλά!!! Πέτα ελεύθερα!!!
 Έχεις τη θέα όλου του κόσμου μπροστά σου!!!
Πέτα ψηλά κι όλα τα προβλήματα αμέσως θα σου φανούν μικρά!!!
Πέτα ψηλά!!! Είσαι αετός!!!
Μην σε πείσουν πως είσαι καλιακούδα...
Πέτα ψηλά!

Παρασκευή 11 Ιουλίου 2014

Ο κήπος της ψυχής μας!




“Il faut cultiver notre jardin” έλεγε ο Βολταίρος στο βιβλίο του “Candide”.

“Πρέπει να καλλιεργήσουμε τον κήπο μας”

Τότε που το είχα διαβάσει το βιβλίο, αυτή η φράση μου είχε φανεί απλοϊκή, αφελής...

Τώρα όμως αντιλαμβάνομαι το μεγαλείο που βρίσκεται πίσω από τις απλές λέξεις και την απλή διατύπωση... Γιατί όλα τα πραγματικά μεγάλα, είναι τελικά απλά...

“Πρέπει να καλλιεργήσουμε τον κήπο μας”

Ας μην κοιτάμε τον “κήπο” του διπλανού, ας μην κριτικάρουμε το γείτονα
Ας δούμε τον δικό μας κήπο...

Ας σκάψουμε το χωράφι της ψυχής μας, ας ξεριζώσουμε τα ζιζάνια που φυτρώνουν, ας σπείρουμε τα άνθη που αρέσουν σ'εμάς και όχι στους άλλους, ας τα ποτίσουμε, ας τα περιποιηθούμε, ας τ'αφήσουμε να μεγαλώσουν και να ομορφύνουν τον κήπο μας...

“Πρέπει να καλλιεργήσουμε τον κήπο μας”...

να είναι όμορφος, δροσερός κι εκεί να δεχτούμε τους επισκέπτες μας...

Ας αφήσουμε την ομορφιά να ανθίσει μέσα μας!!!

Την καλημέρα μου κι ευχές για ένα όμορφο Σαββατοκύριακο!!!

Τετάρτη 9 Ιουλίου 2014

Θα 'θελα να 'μουν σε μια θάλασσα...

Έλειψα ένα τετραήμερο… και μετά από πάρα μα πάρα μα πάρα πολύ καιρό (μην σου πω και χρόνια)… πέρασα πραγματικά υπέροχα… Δίχως τούτα όλα τα φοβερά ανομολόγητα σωματικά που με συνθλίβουν, δίχως το φόβο να με κυριεύει και να με βάζει να κάθομαι άπραγη στη γωνιά μου… Και τι δεν έκανα…. Ξέρω, ξέρω… Θα σας φανούν χαζά όλα αυτά που θα γράψω αλλά πράγματι είχα πολλά χρόνια να τα κάνω:
1. Και πρωί και απόγευμα μπάνιο στη θάλασσα (πρωινό μπάνιο στη θάλασσα ούτε που να τ’ακούσω…)
2. Βουτιές στη θάλασσα (η κόρη μου δεν ήξερε πως είναι να είμαι με βρεγμένο μαλλί από το θαλασσινό νερό)
3. Δίωρη βόλτα στην παραλία (οι υπόλοιποι να έχουν κουραστεί κι εγώ να συνεχίζω duracel... εγώ δεν τολμούσα ούτε από την πόρτα του εξοχικού να βγω…)
4. Βραδινό κρασάκι στο σπίτι των διπλανών με γέλια (δέκα χρόνια και βάλε στο ίδιο μέρος, μόνο ένα καλημέρα είχαμε ανταλλάξει…)
… και διάφορα άλλα που τώρα δεν τα ενθυμούμαι…
Κι εκεί… εκεί που λες… ‘Oh! Yes! Είμαι άνθρωπος ξανά!!! Άνθρωπος… Μπορώ να περπατήσω…’
Επιστρέφεις… και με το που πλησιάζεις στην πόλη, αισθάνεσαι το γνώριμο σφίξιμο… την βγάζεις τη χθεσινή μέρα… κι έρχεται το σήμερα…
Το σήμερα… Και το υποσυνείδητο μάχεται με όλες του τις δυνάμεις γιατί δεν γουστάρει να είναι καλοκαιριάτικα σε τούτο το γραφείο… γιατί το υποσυνείδητο θέλει να είναι μαζί με την κόρη μου, στη θάλασσα… να κάνουμε βουτιές, να λέμε αστεία, να τρώμε ψητό καλαμπόκι, να λιώνει το παγωτό στα χείλη μας, να αράζουμε χωρίς να κάνουμε τίποτα γιατί είναι καλοκαίρι…
Ο πόνος στο κέντρο του στήθους είναι τόσο έντονος, μα τόσο έντονος που με ξεπερνά… εγώ που προχθές αλώνιζα επί δυο ώρες με τα πόδια, σήμερα ένας Θεός ξέρει, πως κατάφερα να κάνω τα τριακόσια μέτρα που χωρίζουν το σπίτι από το γραφείο… Τούτος ο πόνος με ξεπερνά… Με τα χίλια ζόρια, παίρνω ανάσα… ακόμα και η ανάσα μου, κάνει το στήθος μου να πονά…
Τούτος ο τόσο έντονος πόνος, αν δεν είναι πόνος καρδιακού, τότε τι είναι;;; Μόνο άγχος;;; Μα πώς είναι δυνατόν;;; Δεν φοβάμαι όμως… Μεγάλη νίκη και τούτη… Έχω μπει σ’ένα mood πως αν ο Θεός έχει επιλέξει το θάνατό μου, εγώ δεν μπορώ τίποτα να κάνω… απλώς προσπαθώ να υποφέρω τούτο τον ανυπέρβλητο πόνο μέχρι κάποια στιγμή να καταλαγιάσει ή να με πεθάνει και να μην τον αισθάνομαι…
Ρε γαμώτο… ήταν τόσο υπέροχο όλο αυτό το Παρασκευοσαββατοκυριακοδεύτερο, που δεν πονούσα, που δεν φοβόμουν, που ήμουν ένας απλός φυσιολογικός άνθρωπος…
Τι στο διάολο πια κάνω;;; Αυτοτιμωρούμαι για το αυτονόητο;;; Πώς ήμουν ένας φυσιολογικός άνθρωπος δίχως πόνο;;; ή το υποσυνείδητο κραυγάζει να απεγκλωβιστώ, όσο μου μένει ακόμα καιρός…
Δεν ξέρω… εγώ το μόνο που ξέρω τούτη την στιγμή… είναι πως πονάω… πως η ψυχή μου κραυγάζει και το κορμί μου σφανδάζει… πως θα ήθελα να είμαι δίπλα στη θάλασσα, παρέα με την κόρη μου, με τη μανούλα μου να με φροντίζει, μ’ένα βιβλίο αγκαλιά, δίχως υποσυνείδητα να σκέφτομαι λογαριασμούς, υποχρεώσεις, τις πράξεις μιας καλής συζύγου που πρέπει να είναι δίπλα στον άντρα της και να μην τον αφήσει μόνο καλοκαιριάτικα να δουλεύει στην πόλη…
Πονάω πολύ… υπερβολικά πολύ… δεν ξέρω τελικά αν θα την βγάλω τη μέρα… Κρίμα… Ήταν τόσο ωραίο όλο αυτό το Παρασκευοσαββατοκυριακοδεύτερο… γιατί να μην συνεχιστεί;;; Ήταν ανάγκη να με ρημάξει τόσο σήμερα;;;
Περνάει η ώρα αλλά τούτη η μαλακία δεν περνάει… και πόνος κι ελαφρύ κάψιμο στο στέρνο…
Σας κούρασα ρε παίδες… αλλά πρέπει να τα βγάλω από μέσα μου… μήπως και ηρεμήσει τούτο το μαλακιστήρι… τέλος πάντων…
Τι λέει κι ο φιλοσόφος;;;
‘Ό,τι δεν σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό…’
Ε! για να δούμε… θα με σκοτώσει σήμερα;;; Γιατί για πιο δυνατή δεν με βλέπω…

Ουφ!!! Τι μέρα και η σημερινή…

Τρίτη 1 Ιουλίου 2014

Καλό μήνα ζουζούνια!!!


Εξαφανίστηκα για πολλούς και διάφορους λόγους που δεν είναι ανάγκη να τους αναλύσω τώρα...

Και μάλλον θα συνεχίσω να είμαι εξαφανισμένη σχεδόν όλο το καλοκαίρι...



Προσπαθώ ωστόσο να βρω τις άκρες μου, τη φυσιολογική ζωή μου... Λίγο η βοήθεια του Θεού, λίγο η ομοιοπαθητική, λίγο η προσωπική προσπάθεια... κάτι γίνεται... σαφώς είμαι καλύτερα πριν από κάποιους μήνες... Το προηγούμενο Σαββατοκύριακο μέχρι και τεράστια βόλτα στη θάλασσα έκανα και την ευχαριστήθηκα κιόλας...

Όμως... πάντα αυτό το όμως με κυνηγά... κι είναι αυτό τελικά που δεν με αφήνει να ηρεμήσω... εκεί που λέω “εντάξει, αρχίζω λίγο να πατάω ξανά στα πόδια μου, να έρχομαι στα ίσια μου...” πάλι χιλιάδες γεγονότα για να με αποσυντονίσουν... ή μήπως τα βλέπω εγώ έτσι;;;

Μέσα σε μια βδομάδα – δέκα μέρες, η γαστρεντερίδα του γιου, οι εξετάσεις της μάνας (ευτυχώς όλα καλά), η αρρώστια της θείας, η παρωτίτιδα του συζύγου, το ατύχημα του αδελφού (ευτυχώς που είναι μόνο το αυτοκίνητο), το ξαφνικό και άδικο δικαστήριο (ποιος έχασε το δίκιο του για να το βρω εγώ με το Δημόσιο... γι'αυτό το θέμα κάποια στιγμή πρέπει να κάνω ξεχωριστή ανάρτηση)...

Μετά αναρωτιέμαι γιατί έχω πισογύρισμα... γιατί επανήλθε το σφίξιμο στο στήθος, στο στομάχι κι ο φόβος...

Αυτό είναι που με εκνευρίζει... γιατί συνήθως αυτό το ΄γαμημένο' συμβαίνει... μόλις πάω να ισορροπήσω, μαζεμένα γεγονότα, όλα εκτός ελέγχου, με συνθλίβουν...

Τώρα πρέπει να πάω και σ'ένα επαγγελματικό ραντεβού μέσα στη ζέστη που δεν το θέλω καθόλου... για να δούμε... θα τη βγάλω πάλι καθαρή;;;

Καλό μήνα ρε ζουζούνια!!! και βλέπουμε πότε θα τα ξαναπούμε...