Τρίτη 25 Νοεμβρίου 2014

Επιδρομή στην ελληνική επαρχία...


Σήμερα θα εκδράμω στην ελληνική επαρχία... Έχω μια διάλεξη... κι όπως ήδη ξέρετε, με αυτά έχω ένα κατιτίς... όλο λέω θα τα σταματήσω... κι όλο λέω ναι... Δεν μπήκα για να γκρινιάξω... κατά βάθος, τα θέλω και τα παθαίνω... αλλιώς θα έλεγα όχι και θα τελείωνε η υπόθεσις...
Επειδή όμως πρώτα βγαίνει η ψυχή του ανθρώπου και μετά το χούι, ήρθα να σας πω ένα γρήγορο "αχ βαχ, πως θα τα καταφέρω..." και να φύγω μετά... να ετοιμάσω το βαλιτσάκι μου, να χτενίσω το μαλλάκι μου (που παρεπιπτόντως η ρίζα έχει φτάσει στη μέση) και μετά τσουπ στο αυτοκινητάκι και βουρ! για τα ελληνικά βουνά...
Όσον αφορά για τα αγχωτικά, είναι εδώ (ενωμένα δυνατά πάντα!!!), αλλά εμείς είπαμε πως δεν μασάμε πια... Ρουφάμε τη ζωή μέχρι το μεδούλι!!! Γιατί επαναλαμβάνω, η ζωή είναι εκεί έξω κι όχι στους τοίχους ενός σπιτιού!!!
Τα φιλιά μου και την αγκαλιά μου!!!
Υ.Γ. Δεν μπορείτε να πείτε;;; Λίγη γκρίνια σήμερα... ΠΟΛΛΑ ΜΑΤΣΑ ΜΟΥΤΣΑ!!!

Δευτέρα 24 Νοεμβρίου 2014

Ο αγαπημένος μου Lautrec!!!



150 χρόνια από τη γέννηση του Toulouse Lautrec σήμερα, του αγαπημένου μου ζωγράφου που δίχως φυσικά να το ξέρει, με έκανε να λατρέψω τούτη την τέχνη…
Όχι πως ζωγραφίζω βέβαια εγώ… που το χέρι μου ούτε μια ίσια γραμμή δεν είναι ικανό να τραβήξει… όμως λατρεύω να βλέπω πίνακες χρωματιστούς και να ταξιδεύω μέσα τους…
Λατρεύω τον Lautrec για τα έντονα χρώματά του, για τις σίγουρες γραμμές του, για τη θεματολογία του… όλη η ζωή των παρισινών καμπαρέ σ’έναν καμβά… γυναίκες… όμορφες και άσχημες… χυμώδεις και οστέινες… νέες και γριές… γυναίκες που ζουν από και για τον έρωτα… παραδομένες στα πάθη και στις αδυναμίες τους…
Τον λατρεύω τούτο τον μικρόσωμο ζωγράφο, που έζησε τη σύντομη αλλά τόσο γεμάτη ζωή του στα στενά της Μονμάρτης, στους βελούδινους καναπέδες των καμπαρέ, αγκαλιασμένος από τα στήθη των γυναικών ελευθέρων ηθών, πνιγμένος στο αλκοόλ…
Λατρεύω τούτο τον ζωγράφο που έχασε τη ζωή του από μια αρρώστια συνώνυμη της έκλυτης ζωής του και του ελεύθερου έρωτα που τόσο αγάπησε… τη σύφιλη…
Λατρεύω τούτο τον ζωγράφο που παρά την αριστοκρατική του ζωή και την αναπηρία του, τόλμησε και έζησε τη ζωή που αυτός επέλεξε…
Respect!!!

Παρασκευή 21 Νοεμβρίου 2014

Αέναη επιστροφή!!!



Επέστρεψα!!! Μετά από πάρα πολύ καιρό!!! Και ψάχνω την άνοιξη στα τέλη φθινοπώρου!!!
Η αλήθεια είναι πως δεν ξέρω για πόσο καιρό, θα κρατήσει τούτη η επιστροφή... Έκανα αποχή από το internet γιατί δεν είχα διάθεση και γιατί έβρισκα σιγά - σιγά ξανά το χαμένο εαυτό μου... Και ναι... είμαι μια Σοφία πολύ πιο ζωντανή από κείνο το τρομαγμένο πλάσμα που γνωρίσατε κάποτε... Στέκομαι ξανά στα πόδια μου, αποκτώ εμπιστοσύνη στον εαυτό μου και κυρίως μαθαίνω να τον αγαπώ ξανά από την αρχή... και μαζί με τον εαυτό μου, αρχίζω κι αγαπώ ξανά όλους τους ανθρώπους γύρω μου και δίνω απλόχερα τη συγχώρεσή μου (τουλάχιστον το προσπαθώ...)
Προσπαθώ να ανακαλύπτω τον καλυμμένο θυμό μου, να τον αποκωδικοποιώ και να τον στρέφω σε άλλα μονοπάτια... κι όχι με τη μορφή αυτομαστιγώματος πάνω στο κορμί μου και δη στο στήθος μου... άλλοτε πιάνει... άλλοτε όχι...
Θυμάστε την ομοιοπαθητική που είχα ξεκινήσει;;; Πιστεύω πως μου έδωσε τη γερή ώθηση που χρειαζόμουν για να πάρω μπροστά... 
Έχει ένα μήνα που ξεκίνησα και διατροφή... να χάσω επιτέλους αυτά τα 15 παραπανίσια κιλά που έχουν κολλήσει επάνω μου και με κάνουν να μοιάζω σαν κινητό ροδαλό γουρουνόπουλο... έχασα τα δυόμισι... έχω δρόμο ακόμα μπροστά μου αλλά δεν βιάζομαι... η υπομονή είναι μία από τις αρετές μου... είναι ένα από τα καλά που μου κληροδότησαν οι βαρβάτες κρίσεις πανικού μου και οι φοβίες μου... να έχω υπομονή, επιμονή, προσήλωση στο στόχο και όλα θα περάσουν... αν όχι όλα, τουλάχιστον κάποια από αυτά...
Δεν έχω φτάσει ακόμα στον τελικό μου στόχο... Έχω ακόμα πολλά να πολεμήσω... τα πρωινά μου, ας πούμε, συνεχίζουν να είναι δύσκολα... όμως τολμώ... ή μόλις αισθανθώ ότι παραζορίζομαι κι ότι δεν έχω από πίσω μου εφεδρείες, τα παίζω... όπως σήμερα για παράδειγμα... όμως τολμώ... δεν θέλω να ξαναγυρίσω ποτέ - πίσω σ'εκείνο το τέλμα... κι όταν πέφτω για λίγο, ψάχνω αμέσως για στηρίγματα, να πατήσω και ν'ανέβω... να μην κατρακυλίσω ξανά...
Υπάρχει ελπίδα... την βλέπω καθημερινά στον ήλιο που ανατέλλει... στο χαμόγελο της κόρης μου... ακόμα και στο μουδιασμένο βλέμμα μου... που πλέον δεν είναι ένα βλέμμα αγελάδας, αλλά ένα βλέμμα κουρασμένου πολεμιστή... κουρασμένου μεν, πολεμιστή δε...
Είμαι εδώ... δεν είχα φύγει και ποτέ... μια ανάπαυλα χρειαζόμουν... μια αίσθηση ελευθερίας... είμαι εδώ... με τα πάνω μου και τα κάτω μου... 
Σας φιλώ γλυκά!!!