Τρίτη 23 Δεκεμβρίου 2014

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!!!


ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΠΑΙΔΕΣ!!!
Καλά Χριστούγεννα να περάσετε αγαπημένοι μου φίλοι,
γεμάτα ζεστασιά από όλους όσους αγαπάτε!!!


Δευτέρα 22 Δεκεμβρίου 2014

Θεριό ανήμερο...


Άφησα το θυμό ν'ανθίσει μέσα μου... για πράγματα απλά και χαζά, άφησα τον εγωισμό και τη θυματοποίηση να βγούνε μπροστά... να έχω εγώ δίκιο περισσότερο από τους άλλους...
Πόσο λίγη μπορεί να είμαι ώρες - ώρες!!! Πόσο λίγη πραγματικά...
Θεώρησα πως έπρεπε εκείνοι να ζητήσουν συγνώμη αντί να ζητήσω εγώ...
και τούτος ο θυμός θέριεψε μέσα σε λίγα λεπτά κι έγινε δάσος πυκνό, έγινε θεριό ανήμερο και σήμερα με κατασπάραξε και συνεχίζει να τρώει τις σάρκες μου...
Αντί να χαίρομαι μέρες που είναι, αντί να χαμογελώ, θυμώνω με πράγματα μικρά και ανόητα...
Πόσο λίγοι τελικά είμαστε οι άνθρωποι... Πόσο μακριά από το δρόμο της αληθινής συγχώρησης,
της μακαριότητας, από το δρόμο του Θεού...
Της Αγίας Αναστασίας σήμερα... Της φαρμακολύτριας...
Ελπίζω το φάρμακο της, να διώξει μακριά θυμό κι εγωισμό...

Καλή γιορτινή βδομάδα να έχουμε!!!

Παρασκευή 19 Δεκεμβρίου 2014

Ήταν μια φορά ένας μηνίσκος...


Και αφού τα κατάφερα με όλες αυτές τις υποχρεώσεις που είχα αυτούς τους δυο μήνες, και αφού πέρασα και ωραία στο ταξιδάκι μου στο εξωτερικό και αφού η κόρη μου έφερε και ωραίους βαθμούς στο σπίτι και αφού... αφού... αφού... αφού μάλλον άρχισα να ξεχνώ την τρέλα που πέρασα και μαζί με την αυτοπεποίθηση, φαίνεται γύρισε και ο εγωισμός...
έρχεται η Θεία Πρόνοια, το Σύμπαν, ο Γαλαξίας και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο... και σου λέει:
"Κάτσε Σοφάκι γιατί σαν πολύ αέρα πήρες κι ύστερα δεν θα σε συμμαζεύουμε... Τι νομίζεις πώς επειδή περπάτησες λίγο παραπάνω έκανες και κανένα κατόρθωμα;;; Πάρτα τώρα για να πάψεις να καμαρώνεις!!!"
Κι έρχεται μια βαρβάτη ρήξη μηνίσκου από το πουθενά και νάμαι τώρα να περπατάω με τα χίλια ζόρια, να πονάω και να παρακαλάω να περάσει με τη συντηρητική θεραπεία γιατί μετά ο γιατρός μίλησε για χειρουργείο... Κι έτσι γιορτές με βλέπω "κούτσα - κούτσα" και μια χαρά θα είναι και το "κούτσα - κούτσα" αν δεν έχει "αχ βαχ! πονάω!!!".
Πήρα μάλλον πολύ φορά κι ο οργανισμός έκανε λίγο πίσω...
Εγώ άκουγα μηνίσκους και φανταζόμουν αθληταράδες και ιδρωμένους ποδοσφαιριστές και γκολάρες και διάφορα άλλα τέτοια... τι να πω;;;
Καλό Παρασκευοσαββατοκύριακο!!!
Φιλάκια στα μαγουλάκια!!!
Υ.Γ. Είδατε φωτό που σας πόσταρα;;; Άσχετη αλλά ωραία!!!

Τετάρτη 17 Δεκεμβρίου 2014

Δευτέρα 15 Δεκεμβρίου 2014

Ένα - ένα, τα οχυρά πέφτουν!!!


Του Αγίου Ελευθερίου σήμερα… Του Αγίου που ελευθερώνει… έτσι τουλάχιστον το βλέπω εγώ… ελευθερώνει τις ετοιμόγεννες από τους πόνους της γέννας… ελευθερώνει όμως και τους ανθρώπους από τα δεσμά τους… ας μας ελευθερώσει ο Άγιος από όλα τούτα τα δεσμά που έχουμε πλέξει γύρω μας… ας μας ελευθερώσει ο Άγιος από κακές συνήθειες, βάρη ψυχικά και σωματικά, από θυμό και ενοχές…
Και μέσα σε τούτο το κλίμα, ας ευχηθώ καλημέρα και καλή εβδομάδα!!!

Μ’έναν κόμπο στο στέρνο, ξεκίνησε τούτη η βδομάδα και μ’ένα κορμί που πονάει απ’άκρη σ’άκρη… Ο αγώνας όμως πάντα συνεχίζεται κι αρχίζω να δρέπω τους καρπούς των προσπαθειών μου… να βγαίνω ξανά στη ζωή, ν’απολαμβάνω μικρές – μεγάλες νίκες, μικρές – μεγάλες στιγμές ευτυχίας…
Δεν παραβλέπω ωστόσο τη δύναμη του γαμημένου του υποσυνείδητου και της καταραμένης κακής συνήθειας… μετά από κάθε νίκη έπεφτα… τώρα δεν πέφτω τ’ανάσκελα όπως το συνήθιζα αλλά πάντα καιροφυλακτεί η ‘αρρωστημένη πλευρά’ του εαυτού μου για να μου πει «κοίτα κι εγώ είμαι εδώ…» Κι εδώ είναι το σημείο που δεν ξέρω πώς να συμπεριφερθώ… Να κάνω πώς δεν το βλέπω;;; Ή να το δω κατάμουτρα και να του πω «άει χάσου από ‘δω»;;;

Εχθές ένα άλλο οχυρό φοβίας και τρόμου και ανασφάλειας και σκατοσυναισθημάτων έπεσε!!! Δεν ξέρω αν γνωρίζετε αυτή τη νέα μόδα που κυκλοφόρησε με τα «δωμάτια απόδρασης»… όπου κλείνεσαι για μια ώρα και μέσα από διάφορους γρίφους καλείσαι να αποδράσεις μέσα σε μια ώρα!!! Ο γιος μου βρήκε υπέροχη την ιδέα να πάμε οικογενειακώς σε ένα τέτοιο δωμάτιο για να διασκεδάσουμε… Κι εγώ, πριν από κανένα μήνα που είχε την ιδέα, δεν είχα τη δύναμη να πω ΟΧΙ. Τούτη τη μικρή μαγική λεξούλα που πρέπει όλοι μας να μάθουμε να λέμε… Κι εχθές ήρθε η ώρα… Κι εγώ ξύπνησα από τα χαράματα (τεσσεράμιση η ώρα είναι καλά…) με πόνους στο στήθος και δυσφορία και σιγουριά πως θα πάω και θα κλειστώ στο δωμάτιο, και θα πάθω κλειστοφοβία κι εκατό κρίσεις πανικού απανωτές… και πήγα σαν πρόβατο επί σφαγή… Κι ως δια μαγείας, τα κατάφερα!!! Και πέρασα και καλά!!! Κι αναφώνησα «ΝΑΙ!!! Κι ένα ακόμα οχυρό φοβίας και τρόμου κατέπεσε!!! ΜΠΡΑΒΟ ΡΕ ΣΟΦΑΚΙ!!!»

Κι ερχόμαστε στο σήμερα… Που ο κόμπος στο στέρνο καλά κρατεί και που η δυσφορία ακόμα καλύτερα… που είμαι ένα ζόμπι στη δουλειά αλλά όταν μιλάω στο τηλέφωνο, μιλάω μες στην τρελή χαρά γιατί δεν θέλω να είμαι πια γκρινιάρα… που ελπίζω πως μέχρι το μεσημέρι τούτη η μαλακία θα έχει φύγει…
Κι αναρωτιέμαι… Ποιο είναι τελικά το σωστό;;; Που φτάνω τον εαυτό μου πολλές φορές στα όρια του και καταφέρνω νίκες ώστε να πάω παρακάτω;;; Κι ας είναι η επόμενη μέρα ‘του θανατά’;;; Ή να μάθω να λέω όχι, κι αυτό να μου στοιχίσει ενδεχομένως και μεγάλες νίκες;;;
Ο τολμών άραγε νικά πάντα ή καταποντίζεται κάποια στιγμή σ’έναν αδυσώπητο γκρεμό;;;

Κι όμως παίδες… προχωράμε… γιατί αν δεν φτάσουμε τον εαυτό μας στα όρια του… πώς θα τα ανακαλύψουμε τούτα τα όρια;;;

Δευτέρα 8 Δεκεμβρίου 2014

I'm back!!! (και τούτο δεν είναι απειλή!!!)



Κοριτσάρες κι αγόρια επέστρεψα!!!
Ναι, επέστρεψα… νικήτρια…
Νικήτρια γιατί τόλμησα και πήγα…
Νικήτρια γιατί δεν άφησα το φόβο να μου στερήσει τη χαρά (ακόμα κι όταν τα αγχωτικά έκαναν την εμφάνισή τους, εγώ έβγαινα…)
Νικήτρια γιατί μετά από πολύ καιρό, δεν αισθάνθηκα ενοχές που πέρασα καλά…
Νικήτρια γιατί αν και γύρισα εχθές δώδεκα το βράδυ, σήμερα ήρθα κανονικότατα στο γραφείο (και ξέρετε οι Δεύτερες μου τι δύσκολες που είναι…)
Νικήτρια γιατί δεν φοβάμαι πια να παλεύω με τα σκοτάδια του εαυτού μου…

Ναι… τελικά ίσως πρέπει να φτάσει κανείς στον πάτο για να εκτιμήσει τις χαρές της ζωής… στο κάτω – κάτω της γραφής, από τον πάτο του πηγαδιού, ο ουρανός φαίνεται πιο βαθυγάλανος, το βλέμμα σου στοχεύει σ’ένα μόνο του κομμάτι… βρίσκεις τον εαυτό σου… ή τουλάχιστον προσπαθείς…

Αθηνά μου, αφού βγήκα εγώ… μάλλον ήρθε η ώρα να κάνεις κι εσύ το βήμα και να βγεις από το Άργος… ξεκίνα με μικρά βήματα… εμένα το πρώτο βήμα ήταν από το σούπερ – μάρκετ δίπλα στο σπίτι μου… (φαντάσου!!! Το σούπερ – μάρκετ είναι μόνο 15 βήματα από το σπίτι μου και για μένα ήταν Γολγοθάς)… Και τώρα… πήγα Γερμανία… unbeleivable!!!! Δεν χρειάζεται να είναι μεγάλα βήματα… μικρά και σταθερά… κι όταν πέφτεις… ηρεμείς για λίγο και σηκώνεσαι… και ναι υπάρχουν μπρος – πίσω… και υπάρχουν μέρες που είσαι στα πατώματα… αλλά υπάρχουν και μέρες που πετάς πλέον ψηλά…

Φιλιούσκια παίδες!!!

Τετάρτη 3 Δεκεμβρίου 2014

Πετάω!!!!?????

Ετοιμάζομαι να πετάξω… κυριολεκτικά και μεταφορικά… μετά από τέσσερα βασανιστικά χρόνια, επιχειρώ τούτο το άλμα… βέβαια έχουν προηγηθεί πολλές μικρές νίκες… κι ένα μικρό πέταγμα την προηγούμενη άνοιξη… ήρθε η ώρα να δοκιμάσω και τούτο το crash test... ήρθε η ώρα να διεκδικήσω κι ένα ακόμη κομμάτι του χαμένου αλλοτινού μου εαυτού… του ταξιδιού στο εξωτερικό… τότε που αλώνιζα τας Ευρώπας… και μετά που το μόνο που αλώνιζα ήταν τους τέσσερις τοίχους του σπιτιού μου…
Η αλήθεια είναι πως υπάρχει και ένταση κι ένας φόβος κι ένα κάτι για το πώς θα πάει όλο αυτό το εγχείρημα… είναι ένα πολύ μεγάλο τεστ για μένα… ή θα με στείλει μπροστά ή θα με γυρίσει πίσω… Όμως θα το τολμήσω… γιατί το Σοφάκι θέλει να γίνει Σοφία… θέλει όχι μόνο να περπατάει διστακτικά στα πόδια του αλλά και να πετάει… κυριολεκτικά και μεταφορικά…
Δεν θα λείψω για πολύ… Την Δευτέρα θα είμαι πίσω… με χαρούμενα νέα ελπίζω…

Τα λέμε!!!

Δευτέρα 1 Δεκεμβρίου 2014

Άδειο σακί από πατάτες!!!



Σαν άδειο σακί με πατάτες αισθάνομαι σήμερα!!! Κι όχι, αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό… Ο Νοέμβριος ήταν ένας απίστευτα γεμάτος μήνας για μένα… με υπερβολικές υποχρεώσεις, με πολλά «πήγαινε – έλα» και με πολλά απρόοπτα (ευτυχώς ήταν μικροασθένειες)… Έτρεμα κάθε φορά για το πώς θα τα έβγαζα πέρα… αλλά βάδιζα μπροστά και κοίταζα το τέλος του μήνα…
Και ναι!!! Εχθές ήταν η τελευταία μεγάλη υποχρέωση!!! Και τα κατάφερα!!!
Και σήμερα, αισθάνομαι κυριολεκτικά άδεια… Σαν να κουβαλούσα ένα τεράστιο φορτίο και να έφυγε ξαφνικά από τις πλάτες μου… Πονάνε όλα, είμαι απίστευτα κουρασμένη τόσο ψυχικά όσο και σωματικά, όμως αισθάνομαι μία απίστευτη γαλήνη και μία φοβερή χαρά που τα κατάφερα!!! Χαρίζω στον εαυτό μου ένα μεγάλο ΜΠΡΑΒΟ, γιατί μετά από όλη την τρέλα των τελευταίων χρόνων, αρχίζω ξανά να μην φοβάμαι τις ευθύνες μου…
Φυσικά και υπήρχαν μέρες και ώρες δύσκολες, φυσικά υπήρξαν τα γνωστά αγχωτικά αλλά προσπάθησα να μην αφήσω το φόβο να με καταβάλλει… Πάλεψα… και είμαι περήφανη για τον εαυτό μου… Αξίζω κυριολεκτικά μια ζεστή αγκαλιά… από τη Σοφία για την Σοφία…
Υπάρχει κάτι «μικρό – μεγάλο» ακόμα που με περιμένει από τις 3 έως τις 7 Δεκεμβρίου, ένα τελευταίο γερό crash test για να πω ότι πλέον ούτε αυτό το φοβάμαι… όμως τα βήματα μου πλέον είναι πιο σίγουρα…
Μέχρι και κομμωτήριο πήγα την Παρασκευή... χωρίς γκρίνιες… κι έφτασα στο τέλος και να είμαι και εν πλήρη ηρεμία… (αυτό που τα πας);;;
Ναι είμαι κουρασμένη… είμαι κομμάτια… αλλά ήρεμη…
Σαν ένα άδειο σακί πατάτες… που οι πατάτες (παρεπιπτόντως λατρεύω τις πατάτες), έφυγαν από το σακί για να γίνουν υπέροχα φαγητά και να χαρίσουν την απόλαυση σε όλους τους απαιτητικούς ουρανίσκους!!!

Καλό μήνα παίδες!!! Και το κεφάλι ψηλά!!!