Παρασκευή 13 Μαρτίου 2015

Άδολη μητρική αγάπη;;;








Άδολη μητρική αγάπη;;; Υπάρχει τελικά; Πόσες γενιές ανθρώπων έχει γαλουχηθεί κι έχουν μεγαλώσει μέσα σ’αυτό το ψέμα; Και γιατί αυτό το ψέμα μας στοιχειώνει μια ζωή γαμώτο;;;
Δεν ξέρω ρε γαμώτο… αυτή η σχέση μάνας – κόρης είναι τόσο περίπλοκη… τόσο απίστευτα περίπλοκη και καταπιεστική (για μένα μιλάω – δεν ξέρω αν ισχύει σε εσάς)… Κατά καιρούς τα έχω ξαναπεί εδώ μέσα αλλά πρέπει να βγάλω από μέσα μου το χθεσινό επεισόδιο γιατί στην κυριολεξία θα σκάσω…
Το ‘χω ξαναπεί η μάνα μου έχει μια κασέτα χρόνων που παίζει μονίμως… «που δεν έχω πάει πουθενά στη ζωή μου, που δεν έχω ταξιδέψει, που δεν … δεν… κι όλα αυτά όχι γιατί εγώ δεν ήθελα αλλά μια είχα τον πατέρα μου να φροντίζω, μετά τη μάνα μου, μετά τα παιδιά μου, μετά τον εγγονό μου, μετά…» Παίζει πολύ ωραία το ρόλο του θύματος που η ίδια ήταν πάντα τόσο καλή και κανείς άλλος δεν έφταιγε για τη ζωή της…
Κι ερχόμαστε στο σήμερα… Ο αδελφός μου εδώ και μερικούς μήνες λόγω οικονομικής κρίσης υποχρεώθηκε να μετακομίσει στην Κέρκυρα γιατί εκεί βρήκε δουλειά… η οικογένειά του προς το παρόν δεν ακολούθησε γιατί φέτος δίνει πανελλαδικές ο γιος και αποφάσισαν τελευταία τάξη να μην κάνουν κι άλλες δραματικές αλλαγές στην οικογένεια… Όλα ωραία μέχρι εδώ…
Όλα αυτά τα χρόνια, γιορτάζαμε το Πάσχα all together στο εξοχικό… Φέτος λοιπόν, θεωρήσαμε αυτονόητο η οικογένεια του αδελφού μου και η δική μου να περάσουμε όλοι μαζί το Πάσχα στην Κέρκυρα δεδομένου ότι ο brother θα δουλεύει και το Μεγάλο Σάββατο… Τι πιο ωραίο Πάσχα από Κέρκυρα!!! Επιτάφιοι, μπάντες, κανάτια, ατμόσφαιρα… Ποιος δεν θα το ζήλευε…
Κι εχθές… που καθόμαστε στο μεσημεριανό τραπέζι, μου το σκάει η κυρία το παραμύθι…
«Να πάτε εσείς στην Κέρκυρα. Εμείς δεν θα ‘ρθουμε»… με ύφος δέκα καρδιναλίων φυσικά.
«Γιατί;»
«Γιατί θα μείνουμε εδώ…»
«Καλά προτιμάτε να μείνετε εδώ μόνοι, χωρίς να γιορτάσετε με τα παιδιά και τα εγγόνια σας;;; Γιατί;»
Σημειωτέον δεν συντρέχει λόγος υγείας για να μην έρθουν.
«Γιατί έτσι… γιατί γιουβέτσι… γιατί θα είμαστε πολλά άτομα (έλεος! Πάντα τόσοι ήμασταν…) γιατί δεν θέλω να κάνω βόλτες (μα ποιος είπε πως η Κέρκυρα δεν έχει εκκλησίες;;;)…» κι ένα σωρό μαλακίες…
Το δια ταύτα είναι πως όλα αυτά τα έλεγε για να αρχίσω να παρακαλάω (ω! ελάτε! Ελάτε!) ή ακόμα το χειρότερο να πάμε εμείς και μετά να αρχίσει σε φίλες και γνωστές (πώς να περάσουμε;;; Μόνοι μας ήμασταν… Οι δυο μας… τα δυο γερόντια). Ναι είναι ψυχολογική βία για να «περάσει» το δικό της να μας αναγκάσει να πάμε ξανά στο χωριό…
Δεν άντεξα άλλο… Μίλησα… της είπα πως εμείς θα πάμε… πως δεν είναι σωστό αυτό που κάνει στον αδελφό μου (γιατί ο ίδιος τους περιμένει πως και πως)… πως οι δικαιολογίες της είναι σαθρές και διάφορα τέτοια… Τα είπα… όχι φωνάζοντας αλλά τα είπα…
Και φυσικά μετά άρχισε το πάρτυ ενοχών!!! Και καλά τα σφιξίματα και όλα τα γνωστά… Don’t worry… Το απίστευτο είναι πως έβγαλα και μια ξεγυρισμένη στοματίτιδα, εκδικούμενη τον εαυτό μου γιατί αντιμίλησα στη μάνα μου…
Το ξέρω πως έχω δίκιο απ’όλες τις πλευρές… το ξέρω πως δεν πρέπει να στεναχωριέμαι… το ξέρω πως αντέδρασα σωστά… αν θέλει να μην έρθει ας μην έρθει… Δεν μπορώ όμως αυτό το έμμεσο ‘κατηγορώ’ που θα υπάρξει πριν και μετά πως δεν είμαι καλή κόρη γιατί τους άφησα μόνους κι έρημους κι εγώ πήγα να περάσω καλά… φοβάμαι τις γαμημένες νευρωτικές βλακείες του εαυτού μου…
Άει να δούμε!!! Θα καταφέρω να κάνω μια πραγματική νίκη κι όχι μια «πύρρειο νίκη»;;;

Τετάρτη 11 Μαρτίου 2015

Μαλλιά κουβάρια!!!


Ντιν νταν ντον!!!
Θέλω να γράψω κάτι βαθύ, κάτι φιλοσοφικό… το μυαλό μου όμως είναι τελείως σαν «πουρές» αυτή την στιγμή κι έτσι γράφω κι εγώ δεν ξέρω τι…
Ας πούμε λοιπόν, πως ακολουθώ την ‘αυτόματη γραφή’, την γραφή που τόσο ύμνησαν κάποτε ο Μπρετόν και οι σουρεαλιστές και γράφω ό,τι μου κατέβει στο μυαλό, δίχως σχέδιο και δίχως ειρμό, αφήνοντας το υποσυνείδητο να βγάλει όλα τ’άπλυτα στη φορά…
Μα μάλλον σήμερα δεν έχει και πολλά άπλυτα, μπορεί να έκανε εχθές μπουγάδα γιατί υπάρχει ένα απόλυτο κενό… μία απόλυτη άρνηση να κάνω το οτιδήποτε… κάθομαι στη δουλειά και χαζεύω την οθόνη… έχω κι ένα ελαφρό σφίξιμο στο στέρνο κι έναν πόνον στην ωμοπλάτη αλλά αυτά δεν με ενοχλούν… με ενοχλεί το γεγονός ότι χασμουριέμαι συνέχεια, κοινώς ότι νυστάζω, κοινώς ότι ο εγκέφαλος μου δεν έχει το απαραίτητο οξυγόνο τούτη την στιγμή…

Και μια ερώτηση κρίσεως… Σας έχει τύχει ποτέ να ξεκινήσετε κάτι από απόλαυση, πραγματική ευχαρίστηση για χαλάρωση και στη συνέχεια να μετατραπεί σε ψυχαναγκασμό και ‘προσωπική φυλακή’;;;
Παραδειγματάκι για να δείτε τι εννοώ:
Ας πούμε είστε πολύ πιεσμένοι στη δουλειά, στο σπίτι ή δεν ξέρω κι εγώ που αλλού… Ξεκινάτε το πλέξιμο για χαλάρωση… και σας αρέσει πολύ… και χαλαρώνετε ειλικρινά πολύ… πιάνετε τις βελόνες και όλα τα προβλήματα του κόσμου εξαφανίζονται… ζείτε στον δικό σας λατρεμένο κόσμο… κι έτσι φτιάχνετε τα πρώτα σας σκουφάκια, πουλοβεράκια, φορεματάκια και τα πάντα σε «-άκια». Επειδή κανείς δεν σας το ’χε ότι μπορείτε να γίνετε τόσο δημιουργική, παθαίνουν την ‘πλάκα’ τους… Και ξεκινάνε… «Έλα ρε! Τι υπέροχο πουλόβερ! Πού το σκέφτηκες!» κι εσύ αρχίζεις και φουσκώνεις σαν γαλοπούλα… κι ύστερα έρχεται και το μεγαλύτερο μαγαζί πλεκτών και σου λέει «Baby, λατρεύω τα σχέδια σου… Θέλω να συνεργαστούμε… φέρνε μου πλεκτά να τα πουλάω με τ’όνομα σου… θα σε κάνω το best πλεκτό in town… και φουσκώνεις ακόμα περισσότερο… λες «τι ωραία! Θα κάνω αυτό που μ’αρέσει και θα βγάζω και φράγκα…» και ξεκινάς… και δώστου τα πουλόβερ… και δώστου τα σκουφιά… και δώστου τα καινούρια σχέδια γιατί η αγορά είναι αδηφάγα και βαριέται γρήγορα…
Και ξυπνάς μια μέρα και βλέπεις τις βελόνες του πλεξίματος και θέλεις να τις αρπάξεις και να τις σπάσεις και να μην τις ξαναδείς ποτέ μπροστά σου…

Αλήθεια, σας έχει συμβεί;;;

Υ.Γ. Δεν έχω ιδέα από πλέξιμο!!!

Δευτέρα 2 Μαρτίου 2015

Κι όμως μπήκε άνοιξη!!!






Ας καλωσορίσουμε την άνοιξη όλοι μαζί!!!
Πρώτα στην ψυχή μας κι ύστερα σ'όλη την πλάση!
Θε Μου, Σ'ευχαριστώ για όλη τούτη την ομορφιά!!!

Κυριακή 15 Φεβρουαρίου 2015

ΟΧΙ!!!


Αισθάνομαι πολύ υπερήφανη που είχα ΟΧΙ και το κράτησα... που δεν έτρεξα μετά από λίγο, να κάνω αυτό που θέλουν παρά τις ενοχές που προσπάθησαν να μου δημιουργήσουν... ναι, είμαι πολύ υπερήφανη γι'αυτό...
Βέβαια, δεν είμαι καθόλου υπερήφανη που δεν γλίτωσα μία από τις πιο βαρβάτες κρίσεις πανικού μου... έντονος πόνος στο στήθος, δυσφορία απίστευτη, κεφάλι μουδιασμένο - σφιγμένο, πίεση σίγουρα στο πεντακόσια... κι ο φόβος φυσικά να παραμονεύει...
Είμαι όμως και πάλι πολύ υπερήφανη... που δεν άφησα το φόβο να με τυλίξει και να με πάρει μαζί του... ούτε κλάφτηκα πολύ... μόνο εκείνο το "γιατί πάλι Θε Μου?" βγήκε από το στόμα μου, όμως γρήγορα το πήρα πάλι πίσω γιατί Εκείνος ξέρει...
...κι έτσι πήγα στο πάρτυ την κόρη μου χωρίς νομίζω να καταλάβει το μαρτύριο που περνούσα... και το καλύτερο απ'όλα... επέστρεψα μόνη με το λεωφορείο (δεν ξέρω κι εγώ πόσα χρόνια έχω να το κάνω αυτό μόνη μου!!!)
Δεν είμαι όμως καθόλου περήφανη που τα "έπαιξα" τόσο άσχημα σήμερα...
...σημαίνει πως παρά τις νίκες, υπάρχει πολύς δρόμος ακόμα μπροστά...
οι ενοχές δεν ξεριζώνονται εύκολα... έχουν βαθιές και γερές ρίζες...
Θέλει γερή προπόνηση το ΟΧΙ... να μάθω να το λέω χωρίς ενοχές και χωρίς απίστευτα αυτομαστιγώματα... αρχίζω να προπονούμαι και γι'αυτό...
Θα προσπαθήσω κάθε μέρα να έχω ένα ΟΧΙ... πού θα πάει;;; Κάποτε θα το συνηθίσω...

Παρασκευή 13 Φεβρουαρίου 2015

Εξομολογήσεις μιας αλανιάρας ψυχής...








Μου λες φιλαράκι να ξεφύγω από τις νευρωτικές βλακείες… και ναι, φιλαράκι το παλεύω… μα έτσι μα αλλιώς… το παλεύω… προσπαθώ να ‘σκοτώσω’ το κακομαθημένο παιδί και να γεννήσω τον υγιή ενήλικα… προσπαθώ να σταματήσω το μιζέριασμα και να ξεκινήσω μια νορμάλ συμπεριφορά…
Δεν είναι πως τα καταφέρνω πάντα… δεν είναι πως τα καταφέρνω… τις περισσότερες φορές χάνω… όμως σίγουρα, έχω μάθει πλέον να παρατηρώ… να παρατηρώ καλά… και να αναγνωρίζω… όσο μπορώ να αναγνωρίζω με τα μυωπικά μάτια της ψυχής μου…
Και δυστυχώς για μια ακόμη φορά, ανακαλύπτω με πόνο καρδιάς πόσο νευρωτική είναι και η μητέρα μου απέναντι στη δική μου χαρά και απόλαυση… εδώ και πάρα πολλά χρόνια, τελικά, δεν μπορεί να το αποδεχθεί πως εγώ, να εγώ, μπορεί να είμαι ευτυχισμένη… ή τουλάχιστον αν δεν είμαι ευτυχισμένη, να διεκδικώ το μερίδιο μου στην ευτυχία… τόσον καιρό έκρυβε η ίδια την ανημπόρια της ευτυχίας της κάτω από το πέπλο των υποχρεώσεων της απέναντι στα παιδιά (ναι, εμείς ήμασταν τα παιδιά), στη γιαγιά, στα εγγόνια… Εδώ και χρόνια που μας τελείωσε αυτό το τραγουδάκι, ξεκινάμε άλλα ύπουλα μέτρα για να ‘τιμωρήσουμε’ την κόρη που τολμά να ζει… τα μούτρα… εκείνα τα ατέλειωτα μούτρα… τα μουγκρητά… τις απίστευτες σιωπές… και φυσικά την κατασκευή ενός ολόκληρου κάστρου ενοχών… και για χρόνια, πέτυχε… πέτυχε και πολύ μάλιστα… Πώς είναι δυνατόν, να χαρείς ταξίδι στο εξωτερικό κυρά μου, χωρίς να σου βγάλω πριν ή μετά το λάδι… έτσι ή αλλιώς, δεν πρόκειται να το ευχαριστηθείς… εγώ θα σου το βγάλω ξινό… ξανά και ξανά και ξανά… κι αφού έφαγα τόσο ξινό που η χολή μου γέμισε πίκρα και ξίδι, ξεκίνησαν με πακετάκι όλα τα διάφορα οι πανικοί και η αγοραφοβία… ιδίως εκείνη η άτιμη η αγοραφοβία, ξεκίνησε γιατί εγώ δεν έπρεπε να είμαι έξω και να διασκεδάζω από την στιγμή που η μάνα δεν μπορούσε να βγει έξω και να διασκεδάσει… αφού κάπου, κάποτε, ίσως και πάντα, εκείνη κι ο πατέρας το είχανε χάσει…
Κι όμως… μετά κόπων και βασάνων… μέσα από πύρινη λαίλαπα και τις φωτιές της κόλασης, πάλεψα… πάλεψα το προσωπικό μου τέρας που το τάιζαν αυτάρεσκα και πολλοί άλλοι… που με τον τρόπο τους με αγαπούσαν αλλά μάλλον με στραγγάλιζαν… και φυσικά που τους άφηνα να με στραγγαλίζουν αγόγγυστα, δεχόμενη να πληρώσω για ένα ‘λάθος’ που κάποτε έκανα στα πολύ νιάτα μου… να ερωτευτώ χωρίς να τους ρωτήσω… και να το απολαύσω… βέβαια το τίμημα ήταν βαρύ κι έπρεπε να πληρωθεί… και το πλήρωσα… με το παραπάνω… και κάποια στιγμή, αισθάνθηκα πως όλα τα δανεικά πληρώθηκαν και με το παραπάνω και πλέον μπορώ να κάνω το αυτονόητο για τις γυναίκες της ηλικίας μου (εκεί στα σαρανταφεύγα…), να βγουν να διασκεδάσουν με τον άντρα τους και τα παιδιά τους, χωρίς ενοχές, χωρίς γκρίνια και κυρίως χωρίς αυτομαστίγωμα την επομένη…
Μετά το σημερινό τηλέφωνο, χαμογελώ πικρά με τις ‘μαλακίες’ που δεν έχουν τέλος… αφού βγήκα, αφού δεν της έδωσα λογαριασμό, αφού δεν της κλάφτηκα ότι είμαι χάλια και δεν μπορώ να πάω, αφού δεν βγήκε κι εκείνη να ‘τσικνίσει’… αφού… αφού… αφού…
Της βγήκε όλο το ψυχοσωματικό της, με εμετούς, με ‘είμαι χάλια’, με… με… με…
Γελάω γιατί είχα ξεχάσει πως θα το έκανε όλο αυτό το πράγμα… γιατί είχα ξεχάσει πως θα επιχειρήσει πάλι να με χειραγωγήσει… είχα ξεχάσει… και τώρα προσπαθεί να μου το θυμίσει… την αγαπάω… την αγαπάω πολύ… αλλά δεν θέλω ν’αφήσω ξανά τον εαυτό μου να πέσει θύμα της ‘εξαρτημένης μου αγάπης’ για τη μάνα μου… δεν θέλω πλέον να θυσιαστώ… δεν είμαι Ιφιγένεια… μια Σοφία είμαι που ψάχνω το δρόμο μου…
Λέξεις ανάκατες… υπαγορευμένες από το υποσυνείδητό μου… εξομολογήσεις μιας ψυχής μετά από την οινοποσία και την κρεατοφαγία του βραδινού της Τσικνοπέμπτης… εξομολογήσεις μιας Σοφίας που συνεχίζει να ανθίσταται…

Πέμπτη 12 Φεβρουαρίου 2015

Σάμπα!!!



Καλημερούδια και καλή Τσικνοπέμπτη!!!
Από το πρωί, μια λέξη μόνο μου έρχεται στο μυαλό...
SAMBA! SAMBA! SAMBA!!!

Παρασκευή 6 Φεβρουαρίου 2015

Τελετή ενηλικίωσης

Στις πρωτόγονες κοινωνίες (και όχι μόνο), υπάρχει συνήθως η τελετή ενηλικίωσης. Εκεί γύρω στα 12 -14, οι έφηβοι είναι υποχρεωμένοι να περάσουν από μια σκληρή δοκιμασία… Εάν τα καταφέρουν (και οφείλουν να τα καταφέρουν) είναι άξια μέλη της φυλής και έχουν εγκαταλείψει για πάντα τον κόσμο των παιδιών… από εκείνη την στιγμή πλέον είναι ισότιμα μέλη (με τις αντίστοιχες υποχρεώσεις και δικαιώματα των μεγάλων)… Πέρα από τη συμβολική σημασία της όλης τελετής, η τελετή έχει και πραγματική τελικά αξία…
Στο δυτικό τρόπο ζωής, όλες αυτές οι συμβολικές τελετές έχουν παραγραφεί, με αποτέλεσμα τη μη πραγματική ενηλικίωση (το κλασικό πλέον ελληνικό που σαραντάρηδες μένουν με τους γονείς τους και συμπεριφέρονται σαν δεκάχρονα)… και όχι δεν φταίει πάντα η οικονομική κρίση… μιλάω για την όλη συμπεριφορά…
Τέλος πάντων… επειδή από άλλου ήθελα να ξεκινήσω κι άλλου πάει τελικά το πράγμα… για να μην ξεστρατίσω από τις αρχικές μου σκέψεις…
Μέχρι πριν ένα χρόνο… δεν τολμούσα να ξεμυτίσω από το σπίτι (τα έχουμε πει χιλιάδες φορές αυτά αλλά ‘επανάληψις μήτηρ μαθήσεως’)… Μέσα στα πλαίσια λοιπόν του να ξαναβρώ τον εαυτό μου και βασικά να ‘μεγαλώσω’ (και με τη βοήθεια σαφώς της ομοιοπαθητικής στα πρώτα δειλά μου βήματα) έκανα άλματα… Βγήκα, μπήκα και ξαναβγήκα και ξαναμπήκα…
Όμως… υπάρχει βλέπεις πάντα ένα όμως… στο γαμημένο πίσω μέρος του μυαλού μου, υπήρχε (και προφανώς υπάρχει πάντα) η πεποίθηση πως ‘ναι μπορώ πράγματα αλλά όχι μόνη μου… με τη σιγουριά πάντα της παρουσίας ενός άλλου’…) Μα μηδέν αυτοπεποίθηση τελικά;;; Εγώ;;; Πού όλοι νομίζουν πώς πιάνω πουλιά στον αέρα, πως είμαι σούπερ ντούπερ δυνατή, πώς δεν μασάω τίποτα;;; Κούνια που τους κούναγε… Άλλο το φαίνεσθαι άλλο το είναι… Κι εγώ ξέρω καλά, τι κότα που είμαι…
En tout cas (τέλος πάντων γαλλιστί…)
Και ξαφνικά, έρχεται αυτή η πρώτη εβδομάδα του Φλεβάρη, που χωρίς να το έχω προετοιμάσει… καλούμαι να ‘ενηλικιωθώ’… να κάνω απίστευτα πράγματα για μένα… και μάλιστα μόνη μου… ΜΟΝΗ ΜΟΥ!!! (Το γράφω με κεφαλαία για να το εμπεδώσω κατ’αρχήν εγώ η ίδια…)
Έτσι την Τετάρτη έκανα ένα εξάωρο ταξίδι στην Αθήνα (αυτό όχι μόνη μου με τον άντρα μου), στη συνέχεια πήγα με το μετρό (και δύο αλλαγές παρακαλώ) στην εκδήλωση που έπρεπε να πάω και την επόμενη το πρωί, έπρεπε να επιστρέψω αεροπορικώς πίσω… ΜΟΝΗ ΜΟΥ (όλα μόνη μου)… να πάρω το ταξί μόνη μου, να κάνω τα check in κι όλες αυτές τις μαλακίες (μόνη μου), να περιμένω στο αεροδρόμιο (μόνη μου) και να ταξιδέψω αεροπορικώς (μόνη μου)… κι αφού επιστρέψω να πάρω την κόρη μου που με περίμενε, να διαβάσουμε για το σημερινό της διαγώνισμα, να κοιμηθούμε το βράδυ μόνες μας στο σπίτι (βλέπεις ο μπαμπάς μας λείπει), να σηκωθώ μόνη μου το πρωί στις επτά και να την πάω σχολείο (και ξέρετε εσείς τα πρωινά μου), στη συνέχεια να πάω στην τράπεζα (επαναλαμβάνω μόνη μου) να ξεμπλοκάρω την κάρτα μου γιατί μου την χακέψανε και να έρθω φυσικά στη δουλειά που πρωινιάτικο με περίμεναν κάποιοι δύσκολοι πελάτες… και φυσικά όλο αυτό θα συνεχιστεί γιατί και σήμερα το βράδυ έχει ύπνον μοναχικόν και αύριο έχει πάρτι γενεθλίων ο μεγάλος μου ο γιος (και αν και το καμάρι μου μένει μόνο του και θα τα ετοιμάσει όλα αυτός με την κοπέλα του), ως γνήσια ελληνίδα μάνα θα φτιάξω το κατιτίς μου για το μπουφέ τους…
Γιατί τα έγραψα όλα αυτά τώρα;;; Ποιον ενδιαφέρουν;;;
Γιατί πιστεύω πως αυτή ήταν η δική μου τελετή ενηλικίωσης… πως αφού τα κατάφερα όλα αυτά μέσα σε τόσες λίγες μέρες, πλέον δεν πρέπει να φοβάμαι… πλέον μπήκα ή ξαναμπήκα (δεν έχει σημασία) στον κόσμο των ‘μεγάλων’…
Φυσικά και δεν ήταν εύκολο όλο αυτό… Το τι πόνος στο στήθος… το τι σφίξιμο… το τι… εννοείται… αλλά ήταν δύο τα κέρδη… Πρώτον, ότι ακόμα και με φριχτούς πόνους τα κατάφερα… Δεύτερον, πως δεν κλάφτηκα σε κανέναν… Αν είναι να πεθάνω, θα πεθάνω ζώντας… κι όχι κλαίγοντας στο κρεβάτι μου…
Παλεύουμε λοιπόν παιδιά!!! Χάνουμε μάχες, σηκωνόμαστε, ξαναπαλεύουμε!!!
Και η νίκη είναι δική μας!!!

Τα φιλιά μου και την αγκαλιά μου για ένα ξεχωριστό Σαββατοκύριακο!!!

Πέμπτη 15 Ιανουαρίου 2015

Φαντομάς!!! (έτσι μας αποκαλούσε η γιαγιά...)


Σαν τον Φαντομά, εμφανίζομαι κι εξαφανίζομαι… δίχως λόγο και αιτία… μην μου δίνετε σημασία… έχω αποφασίσει τουλάχιστον εδώ να είμαι αληθινή, να μην φοράω μάσκες (τουλάχιστον ηθελημένα), να γράφω όταν και ό,τι θέλω… να σχολιάζω τις αναρτήσεις σας όταν πραγματικά έχω διάθεση κι όχι για λόγους καλής γειτονίας…
Έτσι σήμερα πέρασα για να δώσω το παρών κι αυτό…
Ούτε ένα, ούτε δύο, ούτε τρία…
Αλλά τέσσερα ημερολόγια (δύο ψηφιακά και δύο κλασικά) ανακάλυψα εχθές με τις προσωπικές μου κλάψες εκείνης της εποχής όπου όλα τα ‘σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά… η αλήθεια είναι πως τα κρατούσα φυλαχτό για να μου θυμίζουν τη φάση που πέρασα κι όταν ‘νταουνιάζω’ να διαβάζω καμιά σελίδα και μετά να θυμάμαι πως αφού ξέφυγα από κείνο το χάλι, θα περάσει και τούτο… αλλά μετά σκέφτηκα και κυρίως αποφάσισα το άλλο…
Δεν θέλω πια να κρατάω άσχημες αναμνήσεις… όταν καθαρίζουμε, καθαρίζουμε… έτσι πέταξα σήμερα τα ψηφιακά ημερολόγια κι εντός των ημερών, θα κάψω (δεν ξέρω αν το εννοώ κυριολεκτικά ή μεταφορικά – μπορεί απλώς να τα πετάξω στον κάδο της ανακύκλωσης) και τα υπόλοιπα…
Αυτά κορίτσια προς το παρόν από τη Σοφία – Σοφάκι – Φαντομά και τα λέμε οσονούπω…
Και να μην ξεχάσω το αγαπημένο τσιτάτο του αγαπημένου Αύγουστου Κορτώ
«Αγάπη ολούθε!!!»
Πολλά φιλάκια στα μουτράκια!!!
Α! και σας αγαπώ!!! (αυτό είναι τσιτάτο της δεκαετίας του ’80 από τη Μαρία Αλιφέρη)…

Αχ! Δεν χάνω ευκαιρία να μαρτυρώ την ηλικία μου…