Κυριακή 15 Φεβρουαρίου 2015

ΟΧΙ!!!


Αισθάνομαι πολύ υπερήφανη που είχα ΟΧΙ και το κράτησα... που δεν έτρεξα μετά από λίγο, να κάνω αυτό που θέλουν παρά τις ενοχές που προσπάθησαν να μου δημιουργήσουν... ναι, είμαι πολύ υπερήφανη γι'αυτό...
Βέβαια, δεν είμαι καθόλου υπερήφανη που δεν γλίτωσα μία από τις πιο βαρβάτες κρίσεις πανικού μου... έντονος πόνος στο στήθος, δυσφορία απίστευτη, κεφάλι μουδιασμένο - σφιγμένο, πίεση σίγουρα στο πεντακόσια... κι ο φόβος φυσικά να παραμονεύει...
Είμαι όμως και πάλι πολύ υπερήφανη... που δεν άφησα το φόβο να με τυλίξει και να με πάρει μαζί του... ούτε κλάφτηκα πολύ... μόνο εκείνο το "γιατί πάλι Θε Μου?" βγήκε από το στόμα μου, όμως γρήγορα το πήρα πάλι πίσω γιατί Εκείνος ξέρει...
...κι έτσι πήγα στο πάρτυ την κόρη μου χωρίς νομίζω να καταλάβει το μαρτύριο που περνούσα... και το καλύτερο απ'όλα... επέστρεψα μόνη με το λεωφορείο (δεν ξέρω κι εγώ πόσα χρόνια έχω να το κάνω αυτό μόνη μου!!!)
Δεν είμαι όμως καθόλου περήφανη που τα "έπαιξα" τόσο άσχημα σήμερα...
...σημαίνει πως παρά τις νίκες, υπάρχει πολύς δρόμος ακόμα μπροστά...
οι ενοχές δεν ξεριζώνονται εύκολα... έχουν βαθιές και γερές ρίζες...
Θέλει γερή προπόνηση το ΟΧΙ... να μάθω να το λέω χωρίς ενοχές και χωρίς απίστευτα αυτομαστιγώματα... αρχίζω να προπονούμαι και γι'αυτό...
Θα προσπαθήσω κάθε μέρα να έχω ένα ΟΧΙ... πού θα πάει;;; Κάποτε θα το συνηθίσω...

Παρασκευή 13 Φεβρουαρίου 2015

Εξομολογήσεις μιας αλανιάρας ψυχής...








Μου λες φιλαράκι να ξεφύγω από τις νευρωτικές βλακείες… και ναι, φιλαράκι το παλεύω… μα έτσι μα αλλιώς… το παλεύω… προσπαθώ να ‘σκοτώσω’ το κακομαθημένο παιδί και να γεννήσω τον υγιή ενήλικα… προσπαθώ να σταματήσω το μιζέριασμα και να ξεκινήσω μια νορμάλ συμπεριφορά…
Δεν είναι πως τα καταφέρνω πάντα… δεν είναι πως τα καταφέρνω… τις περισσότερες φορές χάνω… όμως σίγουρα, έχω μάθει πλέον να παρατηρώ… να παρατηρώ καλά… και να αναγνωρίζω… όσο μπορώ να αναγνωρίζω με τα μυωπικά μάτια της ψυχής μου…
Και δυστυχώς για μια ακόμη φορά, ανακαλύπτω με πόνο καρδιάς πόσο νευρωτική είναι και η μητέρα μου απέναντι στη δική μου χαρά και απόλαυση… εδώ και πάρα πολλά χρόνια, τελικά, δεν μπορεί να το αποδεχθεί πως εγώ, να εγώ, μπορεί να είμαι ευτυχισμένη… ή τουλάχιστον αν δεν είμαι ευτυχισμένη, να διεκδικώ το μερίδιο μου στην ευτυχία… τόσον καιρό έκρυβε η ίδια την ανημπόρια της ευτυχίας της κάτω από το πέπλο των υποχρεώσεων της απέναντι στα παιδιά (ναι, εμείς ήμασταν τα παιδιά), στη γιαγιά, στα εγγόνια… Εδώ και χρόνια που μας τελείωσε αυτό το τραγουδάκι, ξεκινάμε άλλα ύπουλα μέτρα για να ‘τιμωρήσουμε’ την κόρη που τολμά να ζει… τα μούτρα… εκείνα τα ατέλειωτα μούτρα… τα μουγκρητά… τις απίστευτες σιωπές… και φυσικά την κατασκευή ενός ολόκληρου κάστρου ενοχών… και για χρόνια, πέτυχε… πέτυχε και πολύ μάλιστα… Πώς είναι δυνατόν, να χαρείς ταξίδι στο εξωτερικό κυρά μου, χωρίς να σου βγάλω πριν ή μετά το λάδι… έτσι ή αλλιώς, δεν πρόκειται να το ευχαριστηθείς… εγώ θα σου το βγάλω ξινό… ξανά και ξανά και ξανά… κι αφού έφαγα τόσο ξινό που η χολή μου γέμισε πίκρα και ξίδι, ξεκίνησαν με πακετάκι όλα τα διάφορα οι πανικοί και η αγοραφοβία… ιδίως εκείνη η άτιμη η αγοραφοβία, ξεκίνησε γιατί εγώ δεν έπρεπε να είμαι έξω και να διασκεδάζω από την στιγμή που η μάνα δεν μπορούσε να βγει έξω και να διασκεδάσει… αφού κάπου, κάποτε, ίσως και πάντα, εκείνη κι ο πατέρας το είχανε χάσει…
Κι όμως… μετά κόπων και βασάνων… μέσα από πύρινη λαίλαπα και τις φωτιές της κόλασης, πάλεψα… πάλεψα το προσωπικό μου τέρας που το τάιζαν αυτάρεσκα και πολλοί άλλοι… που με τον τρόπο τους με αγαπούσαν αλλά μάλλον με στραγγάλιζαν… και φυσικά που τους άφηνα να με στραγγαλίζουν αγόγγυστα, δεχόμενη να πληρώσω για ένα ‘λάθος’ που κάποτε έκανα στα πολύ νιάτα μου… να ερωτευτώ χωρίς να τους ρωτήσω… και να το απολαύσω… βέβαια το τίμημα ήταν βαρύ κι έπρεπε να πληρωθεί… και το πλήρωσα… με το παραπάνω… και κάποια στιγμή, αισθάνθηκα πως όλα τα δανεικά πληρώθηκαν και με το παραπάνω και πλέον μπορώ να κάνω το αυτονόητο για τις γυναίκες της ηλικίας μου (εκεί στα σαρανταφεύγα…), να βγουν να διασκεδάσουν με τον άντρα τους και τα παιδιά τους, χωρίς ενοχές, χωρίς γκρίνια και κυρίως χωρίς αυτομαστίγωμα την επομένη…
Μετά το σημερινό τηλέφωνο, χαμογελώ πικρά με τις ‘μαλακίες’ που δεν έχουν τέλος… αφού βγήκα, αφού δεν της έδωσα λογαριασμό, αφού δεν της κλάφτηκα ότι είμαι χάλια και δεν μπορώ να πάω, αφού δεν βγήκε κι εκείνη να ‘τσικνίσει’… αφού… αφού… αφού…
Της βγήκε όλο το ψυχοσωματικό της, με εμετούς, με ‘είμαι χάλια’, με… με… με…
Γελάω γιατί είχα ξεχάσει πως θα το έκανε όλο αυτό το πράγμα… γιατί είχα ξεχάσει πως θα επιχειρήσει πάλι να με χειραγωγήσει… είχα ξεχάσει… και τώρα προσπαθεί να μου το θυμίσει… την αγαπάω… την αγαπάω πολύ… αλλά δεν θέλω ν’αφήσω ξανά τον εαυτό μου να πέσει θύμα της ‘εξαρτημένης μου αγάπης’ για τη μάνα μου… δεν θέλω πλέον να θυσιαστώ… δεν είμαι Ιφιγένεια… μια Σοφία είμαι που ψάχνω το δρόμο μου…
Λέξεις ανάκατες… υπαγορευμένες από το υποσυνείδητό μου… εξομολογήσεις μιας ψυχής μετά από την οινοποσία και την κρεατοφαγία του βραδινού της Τσικνοπέμπτης… εξομολογήσεις μιας Σοφίας που συνεχίζει να ανθίσταται…

Πέμπτη 12 Φεβρουαρίου 2015

Σάμπα!!!



Καλημερούδια και καλή Τσικνοπέμπτη!!!
Από το πρωί, μια λέξη μόνο μου έρχεται στο μυαλό...
SAMBA! SAMBA! SAMBA!!!

Παρασκευή 6 Φεβρουαρίου 2015

Τελετή ενηλικίωσης

Στις πρωτόγονες κοινωνίες (και όχι μόνο), υπάρχει συνήθως η τελετή ενηλικίωσης. Εκεί γύρω στα 12 -14, οι έφηβοι είναι υποχρεωμένοι να περάσουν από μια σκληρή δοκιμασία… Εάν τα καταφέρουν (και οφείλουν να τα καταφέρουν) είναι άξια μέλη της φυλής και έχουν εγκαταλείψει για πάντα τον κόσμο των παιδιών… από εκείνη την στιγμή πλέον είναι ισότιμα μέλη (με τις αντίστοιχες υποχρεώσεις και δικαιώματα των μεγάλων)… Πέρα από τη συμβολική σημασία της όλης τελετής, η τελετή έχει και πραγματική τελικά αξία…
Στο δυτικό τρόπο ζωής, όλες αυτές οι συμβολικές τελετές έχουν παραγραφεί, με αποτέλεσμα τη μη πραγματική ενηλικίωση (το κλασικό πλέον ελληνικό που σαραντάρηδες μένουν με τους γονείς τους και συμπεριφέρονται σαν δεκάχρονα)… και όχι δεν φταίει πάντα η οικονομική κρίση… μιλάω για την όλη συμπεριφορά…
Τέλος πάντων… επειδή από άλλου ήθελα να ξεκινήσω κι άλλου πάει τελικά το πράγμα… για να μην ξεστρατίσω από τις αρχικές μου σκέψεις…
Μέχρι πριν ένα χρόνο… δεν τολμούσα να ξεμυτίσω από το σπίτι (τα έχουμε πει χιλιάδες φορές αυτά αλλά ‘επανάληψις μήτηρ μαθήσεως’)… Μέσα στα πλαίσια λοιπόν του να ξαναβρώ τον εαυτό μου και βασικά να ‘μεγαλώσω’ (και με τη βοήθεια σαφώς της ομοιοπαθητικής στα πρώτα δειλά μου βήματα) έκανα άλματα… Βγήκα, μπήκα και ξαναβγήκα και ξαναμπήκα…
Όμως… υπάρχει βλέπεις πάντα ένα όμως… στο γαμημένο πίσω μέρος του μυαλού μου, υπήρχε (και προφανώς υπάρχει πάντα) η πεποίθηση πως ‘ναι μπορώ πράγματα αλλά όχι μόνη μου… με τη σιγουριά πάντα της παρουσίας ενός άλλου’…) Μα μηδέν αυτοπεποίθηση τελικά;;; Εγώ;;; Πού όλοι νομίζουν πώς πιάνω πουλιά στον αέρα, πως είμαι σούπερ ντούπερ δυνατή, πώς δεν μασάω τίποτα;;; Κούνια που τους κούναγε… Άλλο το φαίνεσθαι άλλο το είναι… Κι εγώ ξέρω καλά, τι κότα που είμαι…
En tout cas (τέλος πάντων γαλλιστί…)
Και ξαφνικά, έρχεται αυτή η πρώτη εβδομάδα του Φλεβάρη, που χωρίς να το έχω προετοιμάσει… καλούμαι να ‘ενηλικιωθώ’… να κάνω απίστευτα πράγματα για μένα… και μάλιστα μόνη μου… ΜΟΝΗ ΜΟΥ!!! (Το γράφω με κεφαλαία για να το εμπεδώσω κατ’αρχήν εγώ η ίδια…)
Έτσι την Τετάρτη έκανα ένα εξάωρο ταξίδι στην Αθήνα (αυτό όχι μόνη μου με τον άντρα μου), στη συνέχεια πήγα με το μετρό (και δύο αλλαγές παρακαλώ) στην εκδήλωση που έπρεπε να πάω και την επόμενη το πρωί, έπρεπε να επιστρέψω αεροπορικώς πίσω… ΜΟΝΗ ΜΟΥ (όλα μόνη μου)… να πάρω το ταξί μόνη μου, να κάνω τα check in κι όλες αυτές τις μαλακίες (μόνη μου), να περιμένω στο αεροδρόμιο (μόνη μου) και να ταξιδέψω αεροπορικώς (μόνη μου)… κι αφού επιστρέψω να πάρω την κόρη μου που με περίμενε, να διαβάσουμε για το σημερινό της διαγώνισμα, να κοιμηθούμε το βράδυ μόνες μας στο σπίτι (βλέπεις ο μπαμπάς μας λείπει), να σηκωθώ μόνη μου το πρωί στις επτά και να την πάω σχολείο (και ξέρετε εσείς τα πρωινά μου), στη συνέχεια να πάω στην τράπεζα (επαναλαμβάνω μόνη μου) να ξεμπλοκάρω την κάρτα μου γιατί μου την χακέψανε και να έρθω φυσικά στη δουλειά που πρωινιάτικο με περίμεναν κάποιοι δύσκολοι πελάτες… και φυσικά όλο αυτό θα συνεχιστεί γιατί και σήμερα το βράδυ έχει ύπνον μοναχικόν και αύριο έχει πάρτι γενεθλίων ο μεγάλος μου ο γιος (και αν και το καμάρι μου μένει μόνο του και θα τα ετοιμάσει όλα αυτός με την κοπέλα του), ως γνήσια ελληνίδα μάνα θα φτιάξω το κατιτίς μου για το μπουφέ τους…
Γιατί τα έγραψα όλα αυτά τώρα;;; Ποιον ενδιαφέρουν;;;
Γιατί πιστεύω πως αυτή ήταν η δική μου τελετή ενηλικίωσης… πως αφού τα κατάφερα όλα αυτά μέσα σε τόσες λίγες μέρες, πλέον δεν πρέπει να φοβάμαι… πλέον μπήκα ή ξαναμπήκα (δεν έχει σημασία) στον κόσμο των ‘μεγάλων’…
Φυσικά και δεν ήταν εύκολο όλο αυτό… Το τι πόνος στο στήθος… το τι σφίξιμο… το τι… εννοείται… αλλά ήταν δύο τα κέρδη… Πρώτον, ότι ακόμα και με φριχτούς πόνους τα κατάφερα… Δεύτερον, πως δεν κλάφτηκα σε κανέναν… Αν είναι να πεθάνω, θα πεθάνω ζώντας… κι όχι κλαίγοντας στο κρεβάτι μου…
Παλεύουμε λοιπόν παιδιά!!! Χάνουμε μάχες, σηκωνόμαστε, ξαναπαλεύουμε!!!
Και η νίκη είναι δική μας!!!

Τα φιλιά μου και την αγκαλιά μου για ένα ξεχωριστό Σαββατοκύριακο!!!