Άδολη μητρική αγάπη;;; Υπάρχει τελικά; Πόσες γενιές ανθρώπων
έχει γαλουχηθεί κι έχουν μεγαλώσει μέσα σ’αυτό το ψέμα; Και γιατί αυτό το ψέμα
μας στοιχειώνει μια ζωή γαμώτο;;;
Δεν ξέρω ρε γαμώτο… αυτή η σχέση μάνας – κόρης είναι τόσο
περίπλοκη… τόσο απίστευτα περίπλοκη και καταπιεστική (για μένα μιλάω – δεν ξέρω
αν ισχύει σε εσάς)… Κατά καιρούς τα έχω ξαναπεί εδώ μέσα αλλά πρέπει να βγάλω
από μέσα μου το χθεσινό επεισόδιο γιατί στην κυριολεξία θα σκάσω…
Το ‘χω ξαναπεί η μάνα μου έχει μια κασέτα χρόνων που παίζει
μονίμως… «που δεν έχω πάει πουθενά στη ζωή μου, που δεν έχω ταξιδέψει, που δεν
… δεν… κι όλα αυτά όχι γιατί εγώ δεν ήθελα αλλά μια είχα τον πατέρα μου να
φροντίζω, μετά τη μάνα μου, μετά τα παιδιά μου, μετά τον εγγονό μου, μετά…»
Παίζει πολύ ωραία το ρόλο του θύματος που η ίδια ήταν πάντα τόσο καλή και
κανείς άλλος δεν έφταιγε για τη ζωή της…
Κι ερχόμαστε στο σήμερα… Ο αδελφός μου εδώ και μερικούς
μήνες λόγω οικονομικής κρίσης υποχρεώθηκε να μετακομίσει στην Κέρκυρα γιατί
εκεί βρήκε δουλειά… η οικογένειά του προς το παρόν δεν ακολούθησε γιατί φέτος
δίνει πανελλαδικές ο γιος και αποφάσισαν τελευταία τάξη να μην κάνουν κι άλλες
δραματικές αλλαγές στην οικογένεια… Όλα ωραία μέχρι εδώ…
Όλα αυτά τα χρόνια, γιορτάζαμε το Πάσχα all together στο εξοχικό… Φέτος λοιπόν,
θεωρήσαμε αυτονόητο η οικογένεια του αδελφού μου και η δική μου να περάσουμε
όλοι μαζί το Πάσχα στην Κέρκυρα δεδομένου ότι ο brother θα δουλεύει και το Μεγάλο
Σάββατο… Τι πιο ωραίο Πάσχα από Κέρκυρα!!! Επιτάφιοι, μπάντες, κανάτια,
ατμόσφαιρα… Ποιος δεν θα το ζήλευε…
Κι εχθές… που καθόμαστε στο μεσημεριανό τραπέζι, μου το
σκάει η κυρία το παραμύθι…
«Να πάτε εσείς στην Κέρκυρα. Εμείς δεν θα ‘ρθουμε»… με ύφος
δέκα καρδιναλίων φυσικά.
«Γιατί;»
«Γιατί θα μείνουμε εδώ…»
«Καλά προτιμάτε να μείνετε εδώ μόνοι, χωρίς να γιορτάσετε με
τα παιδιά και τα εγγόνια σας;;; Γιατί;»
Σημειωτέον δεν συντρέχει λόγος υγείας για να μην έρθουν.
«Γιατί έτσι… γιατί γιουβέτσι… γιατί θα είμαστε πολλά άτομα
(έλεος! Πάντα τόσοι ήμασταν…) γιατί δεν θέλω να κάνω βόλτες (μα ποιος είπε πως
η Κέρκυρα δεν έχει εκκλησίες;;;)…» κι ένα σωρό μαλακίες…
Το δια ταύτα είναι πως όλα αυτά τα έλεγε για να αρχίσω να
παρακαλάω (ω! ελάτε! Ελάτε!) ή ακόμα το χειρότερο να πάμε εμείς και μετά να
αρχίσει σε φίλες και γνωστές (πώς να περάσουμε;;; Μόνοι μας ήμασταν… Οι δυο
μας… τα δυο γερόντια). Ναι είναι ψυχολογική βία για να «περάσει» το δικό της να
μας αναγκάσει να πάμε ξανά στο χωριό…
Δεν άντεξα άλλο… Μίλησα… της είπα πως εμείς θα πάμε… πως δεν
είναι σωστό αυτό που κάνει στον αδελφό μου (γιατί ο ίδιος τους περιμένει πως
και πως)… πως οι δικαιολογίες της είναι σαθρές και διάφορα τέτοια… Τα είπα… όχι
φωνάζοντας αλλά τα είπα…
Και φυσικά μετά άρχισε το πάρτυ ενοχών!!! Και καλά τα
σφιξίματα και όλα τα γνωστά… Don’t
worry… Το απίστευτο είναι πως έβγαλα και μια ξεγυρισμένη στοματίτιδα,
εκδικούμενη τον εαυτό μου γιατί αντιμίλησα στη μάνα μου…
Το ξέρω πως έχω δίκιο απ’όλες τις πλευρές… το ξέρω πως δεν
πρέπει να στεναχωριέμαι… το ξέρω πως αντέδρασα σωστά… αν θέλει να μην έρθει ας
μην έρθει… Δεν μπορώ όμως αυτό το έμμεσο ‘κατηγορώ’ που θα υπάρξει πριν και
μετά πως δεν είμαι καλή κόρη γιατί τους άφησα μόνους κι έρημους κι εγώ πήγα να
περάσω καλά… φοβάμαι τις γαμημένες νευρωτικές βλακείες του εαυτού μου…
Άει να δούμε!!! Θα καταφέρω να κάνω μια πραγματική νίκη κι
όχι μια «πύρρειο νίκη»;;;