Παρασκευή 23 Δεκεμβρίου 2016

Εζυγίσθην, εμετρήθην...

Εζυγίσθην... εμετρήθην... και είμαι...
82.00 (ολοστρόγγυλο σαν κουλούρι πασπαλισμένο με σουσάμι...)
- 600 γραμμάρια σε 10 μέρες...
Εντάξει, δεν είναι και πολλά αλλά κάτι μείον είμαι...
έτσι σιγά - σιγά...
Τώρα βέβαια με τις γιορτές στον ορίζοντα, δεν ξέρω πως θα τη βολέψω αλλά
we will see!!!

Δευτέρα 12 Δεκεμβρίου 2016

10 μέρες!!!

82.6
(-1800 γραμμάρια) σε 10 μέρες...
Pas mal!!!
΄Εκοψα τις πολύ χαζομάρες... αισθάνομαι ξεφούσκωτη... εννοείται πως δεν κάνω δίαιτα...
και την πίτσα μου έφαγα όταν βγήκα έξω...
όμως κατάφερα και δάμασα τη λαιμαργία μου...
Δεν έφαγα το κανταΐφι της πεθεράς, δεν τρώω το πρωινό κουλουράκι που μου σερβίσουν στο καφέ,
έκανα μια κρεατόπιτα μούρλια κι έφαγα μόνο μια μπουκιά...
Προχωράω!!!
Επόμενο ζύγισμα στις επόμενες 10 μέρες...

Παρασκευή 2 Δεκεμβρίου 2016

Επιτέλους! Πήρα την απόφαση!!!

84.2
τα κιλά μου…
μετά από χρόνια ολόκληρα, αποφάσισα ν’ασχοληθώ και με τα κιλά που  με βαραίνουν… ίσως θέλοντας ν’αποτινάξω ό,τι με βαραίνει και με μπουκώνει, ήρθε η ώρα να φύγουν κι αυτά…
Δεν έχω κάνει ποτέ καμιά σοβαρή προσπάθεια, (δεν ήμουν σε mood άλλωστε), πέρα πριν από δυο χρόνια που πήγα στη διαιτολόγο κι ακολούθησα το πρόγραμμα για δυο μήνες… αυτό ήταν και πολύ μου ήταν…
Τώρα αποφάσισα να επιχειρήσω να «συμμαζευτώ», χωρίς διαιτολόγους και πρόγραμμα… μόνη… alone… ράβοντας το στόμα και προσέχοντας… και κυρίως χωρίς να το διατυμπανίσω σε κανέναν… να κρατήσω όλη αυτή την ενέργεια στοχευμένη στο σκοπό…
Και τώρα θα μου πεις «καλά βρε κυρά μου κι εδώ τι κάνεις; Δεν το διατυμπανίζεις;;;»
Εδώ είναι διαφορετικά, εδώ βγαίνουν τα σώψυχα, αυτό το blog με βοήθησε να κάνω βήματα μπροστά… τώρα αρωγός και στη μείωση των κιλών…
Στους δικούς μου δεν το λέω… εάν τα καταφέρω να είναι μια νίκη δική  μου… να μην αισθάνομαι πως με σαμποτάρουν… να μην αισθάνομαι το μειδίαμα κατανόησης όταν παραμένω στα ίδια κιλά…
Ξεκινάμε λοιπόν…. Νάμαστε καλά σε δέκα μέρες από τώρα θα ξαναεπισκεφτώ την ζυγαριά…
Ήταν μια πρώτη νίκη κι αυτή… αρνιόμουν ν’ανέβω επάνω της… φοβόμουν τι θα έδειχνε… φοβόμουν να την αντιμετωπίσω… είναι ένα καλό βήμα κι αυτό… ανέβηκα και της έβγαλα την γλώσσα…
Προχωράμε δυναμικά!!!

Τετάρτη 30 Νοεμβρίου 2016

Ο κουβάς

Σήμερα είμαι τ’ανάσκελο… πολύ τ’ανάσκελο… για μια ακόμη φορά, έκανα την ίδια πατάτα… προσπάθησα να φανώ καλή με όλους… προσπάθησα σαν το σφουγγάρι να ρουφήξω τα άγχη όλων… για να είναι ήρεμοι… για να μην υπάρχει ένταση… κι εκείνοι τι έκαναν;;; αφού βρήκαν έναν πρόθυμο κουβά, άρχισαν να ρίχνουν ακόμα περισσότερο… έλα εδώ ο καλός κουβάς! Όλα τα μαζεύει! Όλα τα καταπίνει!!! Και τι έγινε φυσικά;;; Ο κουβάς μπούκωσε!!! Όχι απλώς γέμισε μέχρι επάνω αλλά παραμπούκωσε… Φίσκα!!! Και φυσικά κανείς δεν σκέφτηκε να τον αδειάσει, μόνο όλοι έλεγαν «ω! τι ωραίος κουβάς!!!» Και δυστυχώς ο κουβάς δεν είναι αυτόματης τεχνολογίας, δεν έχει αυτόματο σύστημα άδειασμα κουβά… ή και να είχε κάποτε χάλασε και πλέον ο κουβάς… Τι πρωινό και τούτο….  Ουφ!!! Έλα κοριτσάρα κι αυτό θα περάσει!!!
Για έλα!!! Έλα όλοι  μαζί ν'αδειάσουμε τον κουβά!!!
ΦΛΑΠ!!! Πάει τον αδειάσαμε τον κουβά!!!

Δευτέρα 28 Νοεμβρίου 2016

Το χαλί

«Φασούλι το φασούλι γεμίζει το σακούλι» έλεγαν οι παλαιότεροι για το θεσμό της αποταμίευσης… εγώ θα το παραλλάξω λίγο σήμερα και θα πω «φασούλι το φασούλι γεμίζει το χαλί», όπου ‘χαλί’, ξέρετε είναι αυτό το όμορφο πλεγμένο κομμάτι πανί που στρώνουμε κι από κάτω κρύβουμε όλα τα προσωπικά και οικογενειακά προβλήματα που φοβόμαστε ή κυρίως βαριόμαστε να καθαρίσουμε…
Κι έτσι έχουμε ένα ωραίο πεντακάθαρο σπίτι για τους έξω αλλά μέσα βρωμάει και ζέχνει… και άντε, κάποια πραγματάκια είναι μικρά κι αθώα… τι πειράζει λίγη σκόνη κάτω από το χαλί; Όλοι έχουν λίγη σκόνη κάτω από το χαλί…η ιστορία είναι τι γίνεται όταν κρύβεις ολόκληρες σακούλες απ’ό,τι βρωμιά φανταστεί κανείς…
Το ζήτημα όμως εδώ δεν είναι τι γίνεται με το δικό μου το χαλί γιατί άντε έμαθα που και που να το τινάζω… Το ζήτημα είναι τι γίνεται με το χαλί των άλλων που είναι τόσο μα τόσο πενταβρώμικο που βρωμάει και ζέχνει από παντού κι επειδή δεν χωράει πλέον τίποτα άλλο από κάτω, έρχονται και τα βάζουν κάτω από το δικό μου χάλι;;;
Είμαι ένα σκάσω αλλά από την άλλη όπως μου έχουν πει εκατό φορές και κάποιοι ‘δεν είμαι και Θεός για να τα λύσω»…
Αερίστε λοιπόν το χαλί αλλά όχι πάνω μας!!!

Τρίτη 15 Νοεμβρίου 2016

Νεράιδες και νεράιδοι... Love you so much!

Τούτο το έρμο blog (όπως κι εσείς που το παρακολουθείτε βεβαίως – βεβαίως) έχει ακούσει τα μύρια όσα… κλάψα… μίρλα… όλα τα ωραία… Το δημιούργησα όταν είχα πιάσει πάτο… και χάρη σ’αυτό το blog και σε όλους εσάς που με ανεχτήκατε (εντάξει βοήθησε και ολίγον και η ομοιοπαθητική), ανέκαμψα… κι έγινα πάλι άνθρωπος και ουχί χιονάνθρωπος…
… κι έτσι άρχισα πάλι να σεργιανάω στους δρόμους, να πηγαίνω ταξίδια, να βγαίνω με φίλους και βασικά να μην κλαψουρίζω (λέμε τώρα… γιατί πρώτα πεθαίνει ο άνθρωπος και μετά το χούι του…)
… δεν έχω ιδέα πότε και πως θα μπαίνω στο blog αλλά θέλω να πάω ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ σε όλες αυτές τις νεράιδες εκεί έξω (εντάξει και στους νεράιδους) που με αγγίξατε με το μαγικό σας ραβδάκι…
Κι ένα special MERCI (γιατί το ‘χουμε το γαλλικό μας…) στην πιο σούπερ – ντούπερ νεράιδα που έχω γνωρίσει ποτέ…
Ainafets love you so much!!!

Τετάρτη 13 Ιουλίου 2016

Το δισυπόστατο της ύπαρξης!

Το δισυπόστατο τέρας που κυριαρχεί στο κορμί μου... μάλλον και στην ψυχή μου...
Το πρωί συνήθως είμαι για τα "μπάζα"... πόνοι, πιασίματα, ένας υφέρπων φόβος, μια ανησυχία...
καθώς η μέρα περνά το ένα τέρας φεύγει για να έρθει το άλλο...
Το άλλο μάλλον δεν είναι τέρας... είναι ένα χαρούμενο γαλήνιο πρόσωπο που με κάνει να αισθάνομαι ένας αληθινός άνθρωπος...
Με κουράζουν τα πρωινά μου... ενίοτε με φοβίζουν κιόλας... είναι όνειρο ζωής να σηκώνομαι το πρωί μέσα στη τρελή χαρά... καλά, ας μην είμαι πλεονέκτρια... είναι όνειρο ζωής να σηκώνομαι φυσιολογικά... βήματα έχουν γίνει πολλά... και άλματα έχουν γίνει... απομένει να γίνει κι ένα ακόμα άλμα ουσίας... εντάξει το καλοκαίρι και μάλιστα τον Ιούλιο, τα άλματα είναι πιο ζόρικα για μένα.... όμως η ελπίδα ποτέ δεν χάνεται...
Το δισυπόστατο μου τέρας λοιπόν είναι τούτο...
Πρωινή καταθλιπτική πονεμένη Σοφία (για τα μπάζα Σοφία...)
Απογευματινή σούπερ ντούπερ Σοφία...
Δυο κεφάλια σε μια καρδιά...
Φιλάκια στα μουτράκια!!!

Τρίτη 28 Ιουνίου 2016

Καλοκαιράκι έχει η καρδιά μου!!!

Κάποτε, το καλοκαίρι ήταν η αγαπημένη μου εποχή... Τότε που καλοκαίρι σήμαινε απίστευτη ξεκούραση, ξεγνοιασιά, διακοπές και μόνο διακοπές... Τώρα το καλοκαίρι έχει μεταμορφωθεί σε έναν εφιάλτη ζέστης και πίεσης... όχι τώρα, τα τελευταία δεν ξέρω κι εγώ πόσα χρόνια...
Παρ'όλα αυτά, επειδή τα πάντα είναι θέμα οπτικής γωνίας, σας χαρίζω ένα 'σούπερ - ντούπερ' τραγουδάκι με όλη μου την αγάπη!!!
Πάμε παιδιά!!!
"Καλοκαιράκι έχει η καρδιά μου..."
Τι;;; Δεν σας ακούω... Έλα λίγο πιο δυνατά!!!
"ΚΑΛΟΚΑΙΡΑΚΙ ΕΧΕΙ Η ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ!!!"

Τετάρτη 22 Ιουνίου 2016

Χρυσό κλουβί

Υπάρχουν κάποιες στιγμές που ανακαλύπτεις πως ότι κι αν κάνεις, όσο κι αν προσπαθείς, όσο κι αν το σκας για λίγο από τον ασφυκτικό κλοιό, πάντα τελικά θα γυρνάς πίσω… θα κλείνεσαι ξανά στο κλουβί… και κάθε φοράς που θα γυρνάς, το σφίξιμο θα είναι ακόμα χειρότερο γιατί όταν έχεις γνωρίσει την ελευθερία, το κλουβί γίνεται ακόμα πιο ασφυκτικό… το κλουβί παραμένει κλουβί είτε είναι χάλκινο, είτε είναι σιδερένιο είτε είναι χρυσό…
Στάθηκα στα πόδια μου τον τελευταίο καιρό και ήμουν πολύ χαρούμενη που βρήκα ξανά τον εαυτό μου… αποφάσισα να μην αφεθώ στην αρνητική ενέργεια των γύρω μου… με κόπο είναι αλήθεια, το κατάφερα αρκετές φορές… Κι έρχεται η μεγάλη στιγμή… Είναι η στιγμή που για τρεις ολόκληρους μήνες θα είμαι εγώ στο προσκήνιο… τα ‘φώτα της δημοσιότητας’ που λέει ο λόγος θα πέσουν πάνω μου… το ναρκισσιστικό κομμάτι του εαυτού μου πανηγυρίζει… το παραμελημένο παιδί του τότε ετοιμάζεται να ζήσει αυτό που πάντα επιθυμούσε… για λίγο καιρό να γίνει αυτό το κέντρο του κόσμου… να γίνει ο ήλιος των γονιών του… για τρεις μήνες τα πάντα να περιτριγυρίζουν γύρω του… κι επειδή φοβάται και το αυτομαστίγωμα είναι έτοιμο συνειδητά (γιατί το υποσυνείδητο όλο και παίζει τα δικά του) να χαρεί επιτέλους αυτούς τους τρεις μήνες δημοσιότητας που διακαώς ποθεί…
Και ξεκινάει το πάρτι… Στην αρχή καλά… Καμιά δεκαριά μέρες χαίρεται… τολμάει και να πηδήξει από τη χαρά του… τολμάει να δείξει πως είναι χαρούμενο κι ευτυχισμένο…
Κι εκεί στην πρώτη στροφή, όχι που θα το άφηναν οι γύρω του να χαρεί το ναρκισσισμό του… ο φόβος τους πως μπορεί να το σκάσει από το κλουβί, σκάει μύτη απ’όλα τα μέτωπα… μία – μία οι μάσκες πέφτουν…
Η συνεχιζόμενη γκρίνια του ενός και ο άτυπος πόλεμος… (κάνεις πως δεν βλέπεις και δεν ακούς)
Το κρεβάτωμα του άλλου με κατάθλιψη που ευελπιστώ να μη γίνει χρονία (και ζητά τώρα τα φώτα της οικογενειακής δημοσιότητας να πέσουν σ’εκείνον)
Η ελεγκτικότητα της άλλης (πού ήσουν, τι έκανες, γιατί άργησες, με ποιον ήσουν…)
Η φυγή του άλλου (εγώ φεύγω, κρατήστε και τον σκύλο μου και θα γυρίσω όταν ξεκουραστώ…)
Η έκρηξη του ετέρου που βάζει φωτιά και μπούρμπερη εν μια νυκτί σε μια οικογένεια και τα απόνερα μένουμε να τα πληρώνουμε εμείς…
Η δουλειά που αρχίζει και μπάζει νερά…
Η εφορία και το ΙΚΑ που ήρθαν να βάλουν το κερασάκι στην τούρτα
Και ταραρατάμ! Το διήμερο που πήγα για ξεκούραση και βρήκα το σπίτι ‘ανάστα ο Κύριος’ και το πέρασα με μαστόρια να ξεφυσώ μέσα στον καύσωνα…
Τα φώτα της δημοσιότητας λοιπόν αν κι έπεσαν επάνω μου, δεν τα χάρηκα… έφτυσα αίμα και γκρίνιαξα γιατί τελικά είμαι μάλλον κατσαρίδα του σκοτός και ουχί πυγολαμπίδα…
Τέλειωσε η ναρκισσιστική  μου περιπέτεια… γυρνώ σαν καλό παιδάκι στο χρυσό μου το κλουβί, μόνο που δεν έχω καμιά διάθεση πλέον να κελαηδήσω…

Ξέρω πως δεν πρέπει να πέσω στο καζάνι της αυτολύπησης… Ξέρω πως είναι λάθος αυτό που κάνω… είναι σαν να κραυγάζω οεο!!! Κοιτάξτε με, ασχοληθείτε λίγο μαζί μου!… Όμως αυτός είναι ο λάθος τρόπος… το ξέρω… είναι ένας τρόπος παιδικός… είναι ένας τρόπος που δεν αξίζει σε έναν ενήλικα… είναι ένας τρόπος μόνο για συναισθηματικά ανώριμα άτομα… Εντάξει… απλώς για να μην τα πω στους δικούς μου, τα λέω εγώ… γιατί πρέπει να τα βγάλω από μέσα μου αν δεν θέλω να λαλήσω τελείως…. Γιατί κι εγώ πρέπει κάπου να γκρινιάξω για να μην σκάσω…

Πέμπτη 16 Ιουνίου 2016

Νάμαι κι εγώ!!!







Με χάσατε… και φυσικά σας έχασα…
Δεν ξέρω αν σας έλειψα… αν με θυμάστε ή όχι…
Δεν ξέρω αν το καταλάβατε ή όχι αλλά ήμουν καλά… αυτός είναι ο εγωισμός του ανθρώπου… όταν ξεφύγει από τη μίζερη κατάσταση, τα ξεχνάει όλα… και προχωράει μπροστά…. Και είναι καλό να προχωράς μπροστά αλλά ακόμα καλύτερο είναι να μην ξεχνάς… να μην ξεχνάς αυτούς που στάθηκαν δίπλα σου… τις στιγμές του σωματικού και του ψυχικού πόνου… να μην ξεχνάς αυτούς που είχαν πάντα ένα πρόθυμο αυτί για να ακούνε τη μίρλα σου… αυτούς που σου χτύπησαν απαλά την πλάτη όταν δεν είχες από πού να πιαστείς…
Ίσως πάλι να μην είναι πως σας ξέχασα… ίσως απλά να φοβόμουν πως κινδύνευα να ξαναγυρίσω πίσω… να ξαναπέσω στα σκατά… τώρα που επιτέλους δεν φοβόμουν να βγω από την ψεύτικη ασφάλεια του σπιτιού μου… τώρα που ξεκίνησα ξανά να ταξιδεύω όχι μόνο ελέγχοντας το φόβο μου αλλά και απολαμβάνοντας το (μέχρι Βερολίνο έφτασε η χάρη μου… εγώ που ούτε στο σούπερ μάρκετ που είναι ακριβώς κάτω από το σπίτι μου δεν τολμούσα να βγω…)
Πολλές φορές υπήρξαν στιγμές που ήθελα να μπω να πω ένα «γεια», μα γρήγορα με έπαιρνε η μπάλα… σαν φυλακισμένη που με είχαν αμολήσει έξω… να βγω, να δω κόσμο, να μιλήσω, να κάνω κι αυτό κι εκείνο και τ’άλλο…
Και μαντέψτε! Έκανα το ίδιο λάθος που κάνω πάντα… Υπερεκτίμησα τον εαυτό μου! Πίστεψα για μια ακόμη φορά πως είμαι μικρή θεά… πως μπορώ να τα κάνω όλα… όλα μα όλα… «Μα πώς τα καταφέρνεις όλα;» να με ρωτάνε ξανά γνωστοί και φίλοι… Κι εγώ να φουσκώνω σαν μαδημένη γαλοπούλα από ψωροπερηφάνεια, λες και είμαι κάτι καλύτερο από τους άλλους… Φτου μου δεν ντρέπομαι λιγάκι!
Και φυσικά, ο Θεός μου έριξε τη σφαλιάρα μου για να έρθω στα ‘ίσα μου’… Για να θυμηθώ ξανά πως είμαι άνθρωπος… άνθρωπος (άλλοτε με μικρά γράμματα) και άλλοτε ΑΝΘΡΩΠΟΣ (με κεφαλαία)…
Κι έχει μια βδομάδα που βυθίζομαι… πέφτω… πέφτω… πέφτω… δεν έχω διάθεση… οι κρίσεις πανικού επανήλθαν δριμύτερες κι οι φοβίες καραδοκούν… Κι εγώ έχω θυμώσει γιατί αυτό το αποτέλεσμα είναι δικό μου μόνο αποτέλεσμα…(εντάξει υπήρξε και μία μικρή – μεγάλη βοήθεια από τους γύρω…)
Αυτά λοιπόν…
Και νάμαι ξανά εδώ να ψάχνω για μια ακόμη φορά την εσωτερική μου ηρεμία…