Υπάρχουν κάποιες στιγμές που ανακαλύπτεις πως ότι κι αν
κάνεις, όσο κι αν προσπαθείς, όσο κι αν το σκας για λίγο από τον ασφυκτικό
κλοιό, πάντα τελικά θα γυρνάς πίσω… θα κλείνεσαι ξανά στο κλουβί… και κάθε
φοράς που θα γυρνάς, το σφίξιμο θα είναι ακόμα χειρότερο γιατί όταν έχεις
γνωρίσει την ελευθερία, το κλουβί γίνεται ακόμα πιο ασφυκτικό… το κλουβί
παραμένει κλουβί είτε είναι χάλκινο, είτε είναι σιδερένιο είτε είναι χρυσό…
Στάθηκα στα πόδια μου τον τελευταίο καιρό και ήμουν πολύ
χαρούμενη που βρήκα ξανά τον εαυτό μου… αποφάσισα να μην αφεθώ στην αρνητική
ενέργεια των γύρω μου… με κόπο είναι αλήθεια, το κατάφερα αρκετές φορές… Κι
έρχεται η μεγάλη στιγμή… Είναι η στιγμή που για τρεις ολόκληρους μήνες θα είμαι
εγώ στο προσκήνιο… τα ‘φώτα της δημοσιότητας’ που λέει ο λόγος θα πέσουν πάνω
μου… το ναρκισσιστικό κομμάτι του εαυτού μου πανηγυρίζει… το παραμελημένο παιδί
του τότε ετοιμάζεται να ζήσει αυτό που πάντα επιθυμούσε… για λίγο καιρό να
γίνει αυτό το κέντρο του κόσμου… να γίνει ο ήλιος των γονιών του… για τρεις
μήνες τα πάντα να περιτριγυρίζουν γύρω του… κι επειδή φοβάται και το
αυτομαστίγωμα είναι έτοιμο συνειδητά (γιατί το υποσυνείδητο όλο και παίζει τα
δικά του) να χαρεί επιτέλους αυτούς τους τρεις μήνες δημοσιότητας που διακαώς
ποθεί…
Και ξεκινάει το πάρτι… Στην αρχή καλά… Καμιά δεκαριά μέρες
χαίρεται… τολμάει και να πηδήξει από τη χαρά του… τολμάει να δείξει πως είναι
χαρούμενο κι ευτυχισμένο…
Κι εκεί στην πρώτη στροφή, όχι που θα το άφηναν οι γύρω του
να χαρεί το ναρκισσισμό του… ο φόβος τους πως μπορεί να το σκάσει από το
κλουβί, σκάει μύτη απ’όλα τα μέτωπα… μία – μία οι μάσκες πέφτουν…
Η συνεχιζόμενη γκρίνια του ενός και ο άτυπος πόλεμος…
(κάνεις πως δεν βλέπεις και δεν ακούς)
Το κρεβάτωμα του άλλου με κατάθλιψη που ευελπιστώ να μη
γίνει χρονία (και ζητά τώρα τα φώτα της οικογενειακής δημοσιότητας να πέσουν
σ’εκείνον)
Η ελεγκτικότητα της άλλης (πού ήσουν, τι έκανες, γιατί
άργησες, με ποιον ήσουν…)
Η φυγή του άλλου (εγώ φεύγω, κρατήστε και τον σκύλο μου και
θα γυρίσω όταν ξεκουραστώ…)
Η έκρηξη του ετέρου που βάζει φωτιά και μπούρμπερη εν μια
νυκτί σε μια οικογένεια και τα απόνερα μένουμε να τα πληρώνουμε εμείς…
Η δουλειά που αρχίζει και μπάζει νερά…
Η εφορία και το ΙΚΑ που ήρθαν να βάλουν το κερασάκι στην
τούρτα
Και ταραρατάμ! Το διήμερο που πήγα για ξεκούραση και βρήκα
το σπίτι ‘ανάστα ο Κύριος’ και το πέρασα με μαστόρια να ξεφυσώ μέσα στον
καύσωνα…
Τα φώτα της δημοσιότητας λοιπόν αν κι έπεσαν επάνω μου, δεν
τα χάρηκα… έφτυσα αίμα και γκρίνιαξα γιατί τελικά είμαι μάλλον κατσαρίδα του
σκοτός και ουχί πυγολαμπίδα…
Τέλειωσε η ναρκισσιστική
μου περιπέτεια… γυρνώ σαν καλό παιδάκι στο χρυσό μου το κλουβί, μόνο που
δεν έχω καμιά διάθεση πλέον να κελαηδήσω…
Ξέρω πως δεν πρέπει να πέσω στο καζάνι της αυτολύπησης… Ξέρω
πως είναι λάθος αυτό που κάνω… είναι σαν να κραυγάζω οεο!!! Κοιτάξτε με,
ασχοληθείτε λίγο μαζί μου!… Όμως αυτός είναι ο λάθος τρόπος… το ξέρω… είναι
ένας τρόπος παιδικός… είναι ένας τρόπος που δεν αξίζει σε έναν ενήλικα… είναι
ένας τρόπος μόνο για συναισθηματικά ανώριμα άτομα… Εντάξει… απλώς για να μην τα
πω στους δικούς μου, τα λέω εγώ… γιατί πρέπει να τα βγάλω από μέσα μου αν δεν
θέλω να λαλήσω τελείως…. Γιατί κι εγώ πρέπει κάπου να γκρινιάξω για να μην
σκάσω…