Τρίτη 28 Ιουνίου 2016

Καλοκαιράκι έχει η καρδιά μου!!!

Κάποτε, το καλοκαίρι ήταν η αγαπημένη μου εποχή... Τότε που καλοκαίρι σήμαινε απίστευτη ξεκούραση, ξεγνοιασιά, διακοπές και μόνο διακοπές... Τώρα το καλοκαίρι έχει μεταμορφωθεί σε έναν εφιάλτη ζέστης και πίεσης... όχι τώρα, τα τελευταία δεν ξέρω κι εγώ πόσα χρόνια...
Παρ'όλα αυτά, επειδή τα πάντα είναι θέμα οπτικής γωνίας, σας χαρίζω ένα 'σούπερ - ντούπερ' τραγουδάκι με όλη μου την αγάπη!!!
Πάμε παιδιά!!!
"Καλοκαιράκι έχει η καρδιά μου..."
Τι;;; Δεν σας ακούω... Έλα λίγο πιο δυνατά!!!
"ΚΑΛΟΚΑΙΡΑΚΙ ΕΧΕΙ Η ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ!!!"

Τετάρτη 22 Ιουνίου 2016

Χρυσό κλουβί

Υπάρχουν κάποιες στιγμές που ανακαλύπτεις πως ότι κι αν κάνεις, όσο κι αν προσπαθείς, όσο κι αν το σκας για λίγο από τον ασφυκτικό κλοιό, πάντα τελικά θα γυρνάς πίσω… θα κλείνεσαι ξανά στο κλουβί… και κάθε φοράς που θα γυρνάς, το σφίξιμο θα είναι ακόμα χειρότερο γιατί όταν έχεις γνωρίσει την ελευθερία, το κλουβί γίνεται ακόμα πιο ασφυκτικό… το κλουβί παραμένει κλουβί είτε είναι χάλκινο, είτε είναι σιδερένιο είτε είναι χρυσό…
Στάθηκα στα πόδια μου τον τελευταίο καιρό και ήμουν πολύ χαρούμενη που βρήκα ξανά τον εαυτό μου… αποφάσισα να μην αφεθώ στην αρνητική ενέργεια των γύρω μου… με κόπο είναι αλήθεια, το κατάφερα αρκετές φορές… Κι έρχεται η μεγάλη στιγμή… Είναι η στιγμή που για τρεις ολόκληρους μήνες θα είμαι εγώ στο προσκήνιο… τα ‘φώτα της δημοσιότητας’ που λέει ο λόγος θα πέσουν πάνω μου… το ναρκισσιστικό κομμάτι του εαυτού μου πανηγυρίζει… το παραμελημένο παιδί του τότε ετοιμάζεται να ζήσει αυτό που πάντα επιθυμούσε… για λίγο καιρό να γίνει αυτό το κέντρο του κόσμου… να γίνει ο ήλιος των γονιών του… για τρεις μήνες τα πάντα να περιτριγυρίζουν γύρω του… κι επειδή φοβάται και το αυτομαστίγωμα είναι έτοιμο συνειδητά (γιατί το υποσυνείδητο όλο και παίζει τα δικά του) να χαρεί επιτέλους αυτούς τους τρεις μήνες δημοσιότητας που διακαώς ποθεί…
Και ξεκινάει το πάρτι… Στην αρχή καλά… Καμιά δεκαριά μέρες χαίρεται… τολμάει και να πηδήξει από τη χαρά του… τολμάει να δείξει πως είναι χαρούμενο κι ευτυχισμένο…
Κι εκεί στην πρώτη στροφή, όχι που θα το άφηναν οι γύρω του να χαρεί το ναρκισσισμό του… ο φόβος τους πως μπορεί να το σκάσει από το κλουβί, σκάει μύτη απ’όλα τα μέτωπα… μία – μία οι μάσκες πέφτουν…
Η συνεχιζόμενη γκρίνια του ενός και ο άτυπος πόλεμος… (κάνεις πως δεν βλέπεις και δεν ακούς)
Το κρεβάτωμα του άλλου με κατάθλιψη που ευελπιστώ να μη γίνει χρονία (και ζητά τώρα τα φώτα της οικογενειακής δημοσιότητας να πέσουν σ’εκείνον)
Η ελεγκτικότητα της άλλης (πού ήσουν, τι έκανες, γιατί άργησες, με ποιον ήσουν…)
Η φυγή του άλλου (εγώ φεύγω, κρατήστε και τον σκύλο μου και θα γυρίσω όταν ξεκουραστώ…)
Η έκρηξη του ετέρου που βάζει φωτιά και μπούρμπερη εν μια νυκτί σε μια οικογένεια και τα απόνερα μένουμε να τα πληρώνουμε εμείς…
Η δουλειά που αρχίζει και μπάζει νερά…
Η εφορία και το ΙΚΑ που ήρθαν να βάλουν το κερασάκι στην τούρτα
Και ταραρατάμ! Το διήμερο που πήγα για ξεκούραση και βρήκα το σπίτι ‘ανάστα ο Κύριος’ και το πέρασα με μαστόρια να ξεφυσώ μέσα στον καύσωνα…
Τα φώτα της δημοσιότητας λοιπόν αν κι έπεσαν επάνω μου, δεν τα χάρηκα… έφτυσα αίμα και γκρίνιαξα γιατί τελικά είμαι μάλλον κατσαρίδα του σκοτός και ουχί πυγολαμπίδα…
Τέλειωσε η ναρκισσιστική  μου περιπέτεια… γυρνώ σαν καλό παιδάκι στο χρυσό μου το κλουβί, μόνο που δεν έχω καμιά διάθεση πλέον να κελαηδήσω…

Ξέρω πως δεν πρέπει να πέσω στο καζάνι της αυτολύπησης… Ξέρω πως είναι λάθος αυτό που κάνω… είναι σαν να κραυγάζω οεο!!! Κοιτάξτε με, ασχοληθείτε λίγο μαζί μου!… Όμως αυτός είναι ο λάθος τρόπος… το ξέρω… είναι ένας τρόπος παιδικός… είναι ένας τρόπος που δεν αξίζει σε έναν ενήλικα… είναι ένας τρόπος μόνο για συναισθηματικά ανώριμα άτομα… Εντάξει… απλώς για να μην τα πω στους δικούς μου, τα λέω εγώ… γιατί πρέπει να τα βγάλω από μέσα μου αν δεν θέλω να λαλήσω τελείως…. Γιατί κι εγώ πρέπει κάπου να γκρινιάξω για να μην σκάσω…

Πέμπτη 16 Ιουνίου 2016

Νάμαι κι εγώ!!!







Με χάσατε… και φυσικά σας έχασα…
Δεν ξέρω αν σας έλειψα… αν με θυμάστε ή όχι…
Δεν ξέρω αν το καταλάβατε ή όχι αλλά ήμουν καλά… αυτός είναι ο εγωισμός του ανθρώπου… όταν ξεφύγει από τη μίζερη κατάσταση, τα ξεχνάει όλα… και προχωράει μπροστά…. Και είναι καλό να προχωράς μπροστά αλλά ακόμα καλύτερο είναι να μην ξεχνάς… να μην ξεχνάς αυτούς που στάθηκαν δίπλα σου… τις στιγμές του σωματικού και του ψυχικού πόνου… να μην ξεχνάς αυτούς που είχαν πάντα ένα πρόθυμο αυτί για να ακούνε τη μίρλα σου… αυτούς που σου χτύπησαν απαλά την πλάτη όταν δεν είχες από πού να πιαστείς…
Ίσως πάλι να μην είναι πως σας ξέχασα… ίσως απλά να φοβόμουν πως κινδύνευα να ξαναγυρίσω πίσω… να ξαναπέσω στα σκατά… τώρα που επιτέλους δεν φοβόμουν να βγω από την ψεύτικη ασφάλεια του σπιτιού μου… τώρα που ξεκίνησα ξανά να ταξιδεύω όχι μόνο ελέγχοντας το φόβο μου αλλά και απολαμβάνοντας το (μέχρι Βερολίνο έφτασε η χάρη μου… εγώ που ούτε στο σούπερ μάρκετ που είναι ακριβώς κάτω από το σπίτι μου δεν τολμούσα να βγω…)
Πολλές φορές υπήρξαν στιγμές που ήθελα να μπω να πω ένα «γεια», μα γρήγορα με έπαιρνε η μπάλα… σαν φυλακισμένη που με είχαν αμολήσει έξω… να βγω, να δω κόσμο, να μιλήσω, να κάνω κι αυτό κι εκείνο και τ’άλλο…
Και μαντέψτε! Έκανα το ίδιο λάθος που κάνω πάντα… Υπερεκτίμησα τον εαυτό μου! Πίστεψα για μια ακόμη φορά πως είμαι μικρή θεά… πως μπορώ να τα κάνω όλα… όλα μα όλα… «Μα πώς τα καταφέρνεις όλα;» να με ρωτάνε ξανά γνωστοί και φίλοι… Κι εγώ να φουσκώνω σαν μαδημένη γαλοπούλα από ψωροπερηφάνεια, λες και είμαι κάτι καλύτερο από τους άλλους… Φτου μου δεν ντρέπομαι λιγάκι!
Και φυσικά, ο Θεός μου έριξε τη σφαλιάρα μου για να έρθω στα ‘ίσα μου’… Για να θυμηθώ ξανά πως είμαι άνθρωπος… άνθρωπος (άλλοτε με μικρά γράμματα) και άλλοτε ΑΝΘΡΩΠΟΣ (με κεφαλαία)…
Κι έχει μια βδομάδα που βυθίζομαι… πέφτω… πέφτω… πέφτω… δεν έχω διάθεση… οι κρίσεις πανικού επανήλθαν δριμύτερες κι οι φοβίες καραδοκούν… Κι εγώ έχω θυμώσει γιατί αυτό το αποτέλεσμα είναι δικό μου μόνο αποτέλεσμα…(εντάξει υπήρξε και μία μικρή – μεγάλη βοήθεια από τους γύρω…)
Αυτά λοιπόν…
Και νάμαι ξανά εδώ να ψάχνω για μια ακόμη φορά την εσωτερική μου ηρεμία…