Πέμπτη 16 Ιουνίου 2016

Νάμαι κι εγώ!!!







Με χάσατε… και φυσικά σας έχασα…
Δεν ξέρω αν σας έλειψα… αν με θυμάστε ή όχι…
Δεν ξέρω αν το καταλάβατε ή όχι αλλά ήμουν καλά… αυτός είναι ο εγωισμός του ανθρώπου… όταν ξεφύγει από τη μίζερη κατάσταση, τα ξεχνάει όλα… και προχωράει μπροστά…. Και είναι καλό να προχωράς μπροστά αλλά ακόμα καλύτερο είναι να μην ξεχνάς… να μην ξεχνάς αυτούς που στάθηκαν δίπλα σου… τις στιγμές του σωματικού και του ψυχικού πόνου… να μην ξεχνάς αυτούς που είχαν πάντα ένα πρόθυμο αυτί για να ακούνε τη μίρλα σου… αυτούς που σου χτύπησαν απαλά την πλάτη όταν δεν είχες από πού να πιαστείς…
Ίσως πάλι να μην είναι πως σας ξέχασα… ίσως απλά να φοβόμουν πως κινδύνευα να ξαναγυρίσω πίσω… να ξαναπέσω στα σκατά… τώρα που επιτέλους δεν φοβόμουν να βγω από την ψεύτικη ασφάλεια του σπιτιού μου… τώρα που ξεκίνησα ξανά να ταξιδεύω όχι μόνο ελέγχοντας το φόβο μου αλλά και απολαμβάνοντας το (μέχρι Βερολίνο έφτασε η χάρη μου… εγώ που ούτε στο σούπερ μάρκετ που είναι ακριβώς κάτω από το σπίτι μου δεν τολμούσα να βγω…)
Πολλές φορές υπήρξαν στιγμές που ήθελα να μπω να πω ένα «γεια», μα γρήγορα με έπαιρνε η μπάλα… σαν φυλακισμένη που με είχαν αμολήσει έξω… να βγω, να δω κόσμο, να μιλήσω, να κάνω κι αυτό κι εκείνο και τ’άλλο…
Και μαντέψτε! Έκανα το ίδιο λάθος που κάνω πάντα… Υπερεκτίμησα τον εαυτό μου! Πίστεψα για μια ακόμη φορά πως είμαι μικρή θεά… πως μπορώ να τα κάνω όλα… όλα μα όλα… «Μα πώς τα καταφέρνεις όλα;» να με ρωτάνε ξανά γνωστοί και φίλοι… Κι εγώ να φουσκώνω σαν μαδημένη γαλοπούλα από ψωροπερηφάνεια, λες και είμαι κάτι καλύτερο από τους άλλους… Φτου μου δεν ντρέπομαι λιγάκι!
Και φυσικά, ο Θεός μου έριξε τη σφαλιάρα μου για να έρθω στα ‘ίσα μου’… Για να θυμηθώ ξανά πως είμαι άνθρωπος… άνθρωπος (άλλοτε με μικρά γράμματα) και άλλοτε ΑΝΘΡΩΠΟΣ (με κεφαλαία)…
Κι έχει μια βδομάδα που βυθίζομαι… πέφτω… πέφτω… πέφτω… δεν έχω διάθεση… οι κρίσεις πανικού επανήλθαν δριμύτερες κι οι φοβίες καραδοκούν… Κι εγώ έχω θυμώσει γιατί αυτό το αποτέλεσμα είναι δικό μου μόνο αποτέλεσμα…(εντάξει υπήρξε και μία μικρή – μεγάλη βοήθεια από τους γύρω…)
Αυτά λοιπόν…
Και νάμαι ξανά εδώ να ψάχνω για μια ακόμη φορά την εσωτερική μου ηρεμία…

1 σχόλιο:

  1. Εσύ μπορεί να νόμιζες πως σε χάσαμε ή να ήθελες να το νομίσουμε, αλλά η αφεντιά μου, δεν έπαψε ούτε για μια στιγμή να πιστεύει πως ήταν ζήτημα χρόνου να επανέλθεις για να τα πούμε από εδώ, όπως παλιά... και μαζί πάλι ν' ανηφορίσουμε!
    Μη φοβάσαι τα πισωγυρίσματα, είναι σαν τις επαναλήψεις που κάναμε στο σχολείο για να μάθουμε καλύτερα! ;-)
    Πολλά ΑΦιλάκια σου στέλνω και μια μεγάλη αγκαλιά! <3

    ΑπάντησηΔιαγραφή