Τετάρτη 30 Νοεμβρίου 2016

Ο κουβάς

Σήμερα είμαι τ’ανάσκελο… πολύ τ’ανάσκελο… για μια ακόμη φορά, έκανα την ίδια πατάτα… προσπάθησα να φανώ καλή με όλους… προσπάθησα σαν το σφουγγάρι να ρουφήξω τα άγχη όλων… για να είναι ήρεμοι… για να μην υπάρχει ένταση… κι εκείνοι τι έκαναν;;; αφού βρήκαν έναν πρόθυμο κουβά, άρχισαν να ρίχνουν ακόμα περισσότερο… έλα εδώ ο καλός κουβάς! Όλα τα μαζεύει! Όλα τα καταπίνει!!! Και τι έγινε φυσικά;;; Ο κουβάς μπούκωσε!!! Όχι απλώς γέμισε μέχρι επάνω αλλά παραμπούκωσε… Φίσκα!!! Και φυσικά κανείς δεν σκέφτηκε να τον αδειάσει, μόνο όλοι έλεγαν «ω! τι ωραίος κουβάς!!!» Και δυστυχώς ο κουβάς δεν είναι αυτόματης τεχνολογίας, δεν έχει αυτόματο σύστημα άδειασμα κουβά… ή και να είχε κάποτε χάλασε και πλέον ο κουβάς… Τι πρωινό και τούτο….  Ουφ!!! Έλα κοριτσάρα κι αυτό θα περάσει!!!
Για έλα!!! Έλα όλοι  μαζί ν'αδειάσουμε τον κουβά!!!
ΦΛΑΠ!!! Πάει τον αδειάσαμε τον κουβά!!!

Δευτέρα 28 Νοεμβρίου 2016

Το χαλί

«Φασούλι το φασούλι γεμίζει το σακούλι» έλεγαν οι παλαιότεροι για το θεσμό της αποταμίευσης… εγώ θα το παραλλάξω λίγο σήμερα και θα πω «φασούλι το φασούλι γεμίζει το χαλί», όπου ‘χαλί’, ξέρετε είναι αυτό το όμορφο πλεγμένο κομμάτι πανί που στρώνουμε κι από κάτω κρύβουμε όλα τα προσωπικά και οικογενειακά προβλήματα που φοβόμαστε ή κυρίως βαριόμαστε να καθαρίσουμε…
Κι έτσι έχουμε ένα ωραίο πεντακάθαρο σπίτι για τους έξω αλλά μέσα βρωμάει και ζέχνει… και άντε, κάποια πραγματάκια είναι μικρά κι αθώα… τι πειράζει λίγη σκόνη κάτω από το χαλί; Όλοι έχουν λίγη σκόνη κάτω από το χαλί…η ιστορία είναι τι γίνεται όταν κρύβεις ολόκληρες σακούλες απ’ό,τι βρωμιά φανταστεί κανείς…
Το ζήτημα όμως εδώ δεν είναι τι γίνεται με το δικό μου το χαλί γιατί άντε έμαθα που και που να το τινάζω… Το ζήτημα είναι τι γίνεται με το χαλί των άλλων που είναι τόσο μα τόσο πενταβρώμικο που βρωμάει και ζέχνει από παντού κι επειδή δεν χωράει πλέον τίποτα άλλο από κάτω, έρχονται και τα βάζουν κάτω από το δικό μου χάλι;;;
Είμαι ένα σκάσω αλλά από την άλλη όπως μου έχουν πει εκατό φορές και κάποιοι ‘δεν είμαι και Θεός για να τα λύσω»…
Αερίστε λοιπόν το χαλί αλλά όχι πάνω μας!!!

Τρίτη 15 Νοεμβρίου 2016

Νεράιδες και νεράιδοι... Love you so much!

Τούτο το έρμο blog (όπως κι εσείς που το παρακολουθείτε βεβαίως – βεβαίως) έχει ακούσει τα μύρια όσα… κλάψα… μίρλα… όλα τα ωραία… Το δημιούργησα όταν είχα πιάσει πάτο… και χάρη σ’αυτό το blog και σε όλους εσάς που με ανεχτήκατε (εντάξει βοήθησε και ολίγον και η ομοιοπαθητική), ανέκαμψα… κι έγινα πάλι άνθρωπος και ουχί χιονάνθρωπος…
… κι έτσι άρχισα πάλι να σεργιανάω στους δρόμους, να πηγαίνω ταξίδια, να βγαίνω με φίλους και βασικά να μην κλαψουρίζω (λέμε τώρα… γιατί πρώτα πεθαίνει ο άνθρωπος και μετά το χούι του…)
… δεν έχω ιδέα πότε και πως θα μπαίνω στο blog αλλά θέλω να πάω ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ σε όλες αυτές τις νεράιδες εκεί έξω (εντάξει και στους νεράιδους) που με αγγίξατε με το μαγικό σας ραβδάκι…
Κι ένα special MERCI (γιατί το ‘χουμε το γαλλικό μας…) στην πιο σούπερ – ντούπερ νεράιδα που έχω γνωρίσει ποτέ…
Ainafets love you so much!!!